Lijn 4 van 22:45u brengt deze zaterdagavond weinig volk op de been. De eerstvolgende instapmogelijkheid wordt slechts benut door een jong stel dat duidelijk het Snowboardfestival op de Grote Markt heeft bezocht. Oud genoeg om ’s avonds met zijn tweetjes naar het centrum te gaan, te jong om met middernacht thuis te komen. Hij draagt zijn lange haar onder een petje, zij haar rode haren met krulletjes. Zij giechelt, terwijl hij haar imponeert met verhalen over zijn laatste ‘moves’, waarbij zij hem de glimlach schenkt welke slechts is voorbehouden aan pril geliefden die nog niet zijn verdronken in de waterval van wederzijdse ergernissen.

Tegenover ons zit een breed gekruld Antilliaans jongetje van een jaar of vijf dat, ondanks het late uur, met wakkere, nieuwsgierige ogen de wereld binne...

“Hoe oud denk je zelf dat ik ben?” Parmantig stond de heer Van Jole achter zijn rollator en met glimmende oogjes keek hij naar collega Amal. Buiten was het een typisch eerste zonnige zaterdagmorgen in juli, waarop de Haagse bevolking het strand verkiest boven de winkelenboulevard in het centrum van de stad. Een mooi moment voor de oude heer om op zijn gemak de driedagelijkse boodschapjes te doen. Ja, hij deed nog alles zelf. Een gegeven dat de nieuwsgierigheid naar zijn leeftijd wekte.

“Vijfentachtig”, schatte Amal na enig nadenken. De oude baas glunderde bij het horen van deze woorden. “Maak er maar honderd van!” sprak hij niet zonder trots. Uit pure verbazing lukte het mijn collega niet langer haar gesloten mond dicht te houden...