“Ik herinner me wel dat ik eens met jou en je moeder naar het ziekenhuis ben geweest. Waarom en wanneer? Geen idee!” Nou, ik wist het nog wel. En nu mijn gesprekspartner dit minuscule jeugdtrauma aan de vergetelheid van mijn herinnering onttrok, zag ik de details van deze oude film weer glashelder op het netvlies.

Het was in het prilste begin van de jaren negentig dat mijn vader, op zijn vrije maandagavond parttime zweminstructeur, na enkele uren lesgeven thuiskwam, met in zijn hand een paar stoere schoenen en de vraag “of dit misschien iets voor mij was”. Mijn blik moet gretig zijn geweest, daar ik, dankzij een vormfout in de voeten, al sinds het zetten van de prilste stapjes veroordeeld ben tot het dragen van orthopedisch verantwoord schoeisel...

Zodra de zon bij Scheveningen onder de zeespiegel zakt, schiet Den Haag in sluimerstand. De kille temperatuur van deze middelmaartse avond wordt enkel getrotseerd door een handjevol verstokte rokers bij de Boterwaagingang. In de Grote Marktstraat schiet een late boodschapper Albert Heijn in voor zijn souper en op de Voldersgracht vraagt een dakloze met een lang, ingestudeerd relaas om een bijdrage aan zijn levensonderhoud, maar de uitgaande bioscoopbezoekers hebben geen geduld voor zijn verhaal.

De tram op het Spui houdt halt voor een enkele reiziger, de schuifdeur van Burger King staat moedeloos open voor hongerige klanten die maar niet naar binnen komen. Het Binnenhof oogt verlaten, al cirkelen politiewagens en motoragenten met grote regelmaat rondjes rond de regeringsgebouwen...

“Weet je waar ik trek in heb?”, vroeg mijn eega deze zondagochtend vanuit het niets. Nog voor ik de mogelijkheid kreeg deze kwestie tot mij door te laten dringen, laat staan een lijst van aannemelijke lekkernijen op te stellen, beantwoordde zij het zojuist opgeworpen vraagstuk zelf: “Een patatje. Zo’n lekker vet patatje! Wil jij ook iets?” Het was kwart voor elf. De toevoeging aan mijn adres was dan ook retorisch, inclusief licht spottende ondertoon.

Mijn vrouw verbaast zich namelijk al gedurende ons hele samenzijn over één van mijn vele vreemde eigenschappen: ik snack niet voor het middaguur. Deze merkwaardige karaktertrek dank ik aan mijn studententijd, om exacter te zijn het dagbladsimulatievak Deadline...