Mijn neef werkt bij de Egbert Haan; een kleine kruideniersketen in het Zuidwestelijk deel van Noordoost Nederland. Een gemiddelde ochtend in zijn filiaal onder de rustieke gewelven van het eens zo statige warenhuis Het Wespennest gaat er gemoedelijk aan toe. Een werknemer opent de poorten, een aantal geduldig wachtende klanten loopt rustig met hem de trap af en ondertussen zit een glimlachende caissière al te wachten op de eerste boodschappen. Deze rust wordt sinds enkele maanden ernstig ondermijnd door een duizendkoppige enclave Fransozen, die het ooit door Jean Ferrat zo poëtisch bezongen berglandschap verruilden voor een door Wim Sonneveld zo koel vertaald Hollands boerendorp in de gemeente van mijn neef...

“Zo, die is van mij!” roept het melkboerenblonde jongetje, terwijl hij de middelste Happy Meal van het dienblad grist. “Hoe weet jij dat nou weer?” snauwt zijn volslanke, platinablonde oma met een door de Zwarte Weduwe gerijpt stemgeluid. “Nou,” grijnst het jochie breeduit, “Mike en DJ lusten geen kaas en in déze zit de cheeseburger.” Oma zucht als een verslagen hond, maar haar kleinzoon is nog niet rijp voor deze subtiele vorm van ergernis. Voortvarend vervolgt hij: “Nu mag Mike uit de andere doosjes het speeltje kiezen.” Hij wijst hierbij naar zijn iets grotere broertje, dat zwijgend tegenover hem zit...