Heeft u ook zo’n medelijden met de heren van de Primark? Nee, ik heb het niet over het mannelijk verkopersgilde dat tegen betaling deze hysterische textielhel in stand houdt, maar over de getergde jongemannen die, omwille van een harmonische relatie, door hun vrouw of vriendin naar dit modeparadijs worden meegesleept. Gelukkig is er voor deze laatste categorie een toevluchtsoord gecreëerd binnen de muren van de reeds genoemde kledinggigant. Het bevindt zich onder de roltrappen en biedt dankzij een strategisch geplaatst raam fraai uitzicht op de wandelaars over het Spui. En andersom, want wie vanaf de straat bij de kledingwinkel naar binnen kijkt, trakteert zichzelf op een volmaakte observatie van de mannelijke Homo Sapiens in tijdelijk uitgebluste staat van bewustzijn...

“Vijftien tellen in de rimboe!” schalt de stem van het drie turven hoge, blonde jochie over het Goudenregenplein. Een seconde later rennen zijn speelkameraadjes, een bruinbehaarde knul in dezelfde lengteklasse en een kleiner meisje met vrolijke krullen, enthousiast richting de hoek met de Goudenregenstraat. Daar verstoppen zij zich achter de bosjes, terwijl mijn vrouw en ik vanaf een bankje het drietal geamuseerd gadeslaan. Als het jochie bij de nul is aangekomen en zijn zoekende ogen over het plein laat dwalen, ontvouwt in mijn hoofd langzaam het stratenplan uit mijn jeugd.

Mijn meest vroege herinnering aan het Goudenregenplein valt samen met de laatste knarsende kilometers van uitgesleten PCC wagons...