Misschien is hij vorige week 72 geworden, maar de pijnlijke waarheid is dat ik al jaren geen idee heb hoe het met mijn oude buurjongen Rudie is. Dat ik hem niet aanduid als buurman heeft niets te maken met een gebrek aan eerbied voor ouderen, maar aan het feit dat Rudie bij zijn geboorte te weinig zuurstof kreeg, waardoor hij niets kon zeggen of horen en bleef steken in de belevingswereld van een zesjarige jongen. Zijn wieg stond in de laatste benedenwoning aan het oneven deel van de Antheunisstraat en al sinds de jaren vijftig kwamen generaties kinderen bij de familie Overvest over de vloer...

De kat ligt de laatste dagen wat futloos in zijn lappenmand en voor zijn eigen bestwil besloten mijn vrouw en ik dat het nodig was de deskundigheid van een arts in de Terletstraat te raadplegen. Deze donderdagavond blijken wij echter niet de enigen met een zorgenkindje en onze tactiek om net iets vóór aanvang van het inloopspreekuur te verschijnen, in de hoop een lange wachttijd te voorkomen, blijkt al door vier echtparen en hun viervoeter te zijn geperfectioneerd.

Even lijken we de hekkensluiters van dit gezelschap te blijven, tot de deur enkele minuten later opnieuw wordt geopend door een jonge dame...