“Hé, ouwe rioolrat, jou moet ik net hebben!”. De stem die dit zegt herken ik uit duizenden. Met een diepe zucht sluit ik onze fietsenstalling, draai me om en kijk in het verwilderde gelaat van mijn buurman Nick. “Heb je een vacature bij Ongehoord Nederland voor me gevonden?”, vraag ik cynisch. “Dat niet”, grijnst hij, “maar ik kom je wel waarschuwen voor een enorme brandhaard”. Even klaart mijn gemoed op. “Je hebt eindelijk ontdekt dat de klimaatcrisis echt is?”, informeer ik. “Ben je gek!”, schatert hij het uit. “Ik geloof niet meer in sprookjes. Ik ben wakker, weet je nog? Niet woke!”.

“Waar wil je me dan wél voor waarschuwen?”, dring ik aan, in de hoop zijn Thierryaanse predicaties enigszins te beteugelen. “Nou gewoon”, antwoordt hij nonchalant...