Mijn neef werkt bij de Egbert Haan. De jaarlijks terugkerende, onpeilbare diepe kloof die gaapt tussen de feestdagen en het schijnsel van de eerste maartse zonnestraal, welke overigens volledig ongezien aan de gepantserde keldergewelven van het eens zo statige warenhuis “Het Wespennest” voorbij gaat, wordt enkel overbrugd door het traditionele verjaardagsfestijn van vulploegvrouw Gerda.

Gerda is lesbisch. Een publiek geheim binnen de filiaalmuren van het Egbert Haan concern, maar vaak een volslagen verrassing voor de enkele vaste klant die deze lichtgevoelige bedrijfsinformatie krijgt toegespeeld. Haar “alles went behalve een vent” filosofie is Gerda dan ook niet aan het uiterlijk af te lezen. Een kleine aanwijzing ligt hooguit verborgen in het feit dat zij direct naar de kapper rent zodra het door haar gevoerde kapsel haar ook daadwerkelijk begint te stáán. Haar overige uitstraling is echter van schouders tot tenen het toppunt van vrouwelijkheid. Dit dankt zij vooral aan het gebruik van haar persoonlijke Shoeby Savers Card, een modekompas dat Gerda koestert, daar zij zo gecharmeerd is van het persoonlijke één op één contact met de verkoopsters bij deze modeketen.

Vorig jaar werd Gerda veertig. Om de feestelijkheden die horen bij het bereiken van een dergelijke mijlpaal extra luister bij te zetten, besloten de Haandeelhouders dat deze verjaardag een personeelsfeest moest worden voor alle medewerkers in het Zuidwestelijk deel van Noordoost Nederland. Opleidingscentrum “De Kuikenstal” werd ingericht als feestzaal en de inzet van personeelsband “Cold Turkey” garandeerde een avond vol dampende danshits en smartelijke meezingers. Om de verjaardag ook een persoonlijk tintje te geven besloot Sander, de meest vrouwelijke helft van managementduo Sander en Sandra, zijn neef Leo te vragen voor een striptease act. Daar deze post puberale hormonenbom van negentien lentes jong geen enkele kans onbenut laat te pronken met zijn patserige spierbundels, werd deze knipoog naar de goede zeden al spoedig toegevoegd aan de geheime agenda van het feest comité.

Enkele weken later brak de grote dag eindelijk aan en werd het Egbert Haan personeel getrakteerd op een feest met twee gezichten. Het eerste deel van de avond bleek een uitbundige familiefuif voor jong en oud, maar het vervolg kende een ander karakter. Terwijl de uilskuikens, alle personeelsleden beneden de achttien, rond de klok van elf werden gesommeerd het feestterrein te verlaten, loodste Sander zijn neef Leo via de achteringang het pand binnen. Een half uur later beklom de stripper, tot hilariteit van de jarige en verbazing van de Haandeelhouders, het doorrookte, roodverlichte podium. Terwijl “Cold Turkey” hem aanspoorde toch in elk geval zijn hoed op te laten, verscheurde Leo zijn eigen T-shirt, pronkte met opgezwollen biceps, duwde zijn wasbord in de neus van het feestvarken en verankerde de rondingen van zijn achterwerk op haar schoot. Gerda liet deze stroom van affectie als een warm bad over zich heenkomen. “Dat zag er knap flexibel uit!”, gierde ze na een laatste klap op de kont van de stripper. “Ik hoop dat hier genoeg filmpjes van zijn, want dit ga ik thuis nog eens op mijn gemak nakijken!” Haar sportieve reactie oogstte een luid applaus.

“Misschien is ze gevlucht voor die zwakbegaafde volksmuziek en zit ze nu thuis filmpjes te kijken”, grapte Sander in een poging haar gerust te stellen.

Tweehonderdvijftig Euro armer en drie kwartier verder loodste Sander neef Leo via de achteringang weer naar buiten. Binnen zette personeelsband “Cold Turkey” het werk in alle vlijt voort, maar putte, met het oog op het verstrijken van het nachtelijk uur, nu vooral uit onsamenhangend carnavalsrepertoire. Bij de vierde verschijning van een paard in de gang, stond Sandra ineens voor de neus van Sander. “Heb jij Gerda nog gezien?” In haar stem klonk een licht panische toon. “Misschien is ze gevlucht voor die zwakbegaafde volksmuziek en zit ze nu thuis filmpjes te kijken”, grapte Sander in een poging haar gerust te stellen. “Ik stuur wel een berichtje, dan zijn we er zo achter”.

Tot grote ontsteltenis van het management duo bleef een antwoord echter uit. Sterker nog: de hierop volgende dertig uur nam Gerda, in schril contrast tot haar dagelijkse routine, een volledig sociale mediastilte in acht. Pas de volgende maandagochtend, klokslag half negen, meldde zij zich weer op het werk. Gerda straalde. De massale belangstelling voor haar verjaardagsfeest en een lange dag slaap hadden haar zichtbaar goed gedaan, oordeelden collega’s. Gerda beantwoordde deze aannames slechts met een vage glimlach.

Pas in de eerste koffiepauze sprak ze zich weer eens uit. “Dat neefje van jou is echt sexy!”, glimlachte ze naar Sander. “Heb je de hele zondag je verjaardag film bekeken?”, reageerde hij op samenzweerderige toon. “Filmpje?”, proestte Gerda. “Ik heb Leo zélf meegenomen!” Een verbaasde stilte overviel de kantine. Gerda liet de vragende blikken op haar inwerken en antwoordde dromerig: “Je wordt maar één keer veertig, toch?”

“Het leeftijdsverschil lijkt trouwens geen enkel probleem”, verklaarde mijn neef twee weken geleden tijdens een familiediner bij mijn zus. “Ze wonen nu al drie maanden samen”. “Dat méén je niet!”, riep ik uit en keek hem met grote ogen aan. “Toch wel”, sprak hij simpel tijdens het bijschenken van zijn drankje. “De waarheid is soms gekker dan jij hem kan verzinnen”. Hij knipoogde en nam een slok van zijn welverdiende Bacardi cola…