De ware liefde kom je pas tegen als je er niet naar op zoek bent. Hoewel mijn moeder deze tegeltjeswijsheid vrijwel dagelijks naar mijn hoofd slingerde, bleek de theorie in de praktijk lastig toe te passen. Immers: probeer maar eens actief het vrouwelijk schoon passief te benaderen. Toch is ook hier ervaring de beste leermeester…

Het geschiedde in die donkere novemberdagen van 2006 waarin mijn oma van vaders zijde druk bezig was haar tijdelijk Aards bestaan te verruilen voor een permanente, doch onbekende bestemming. Het onregelmatige leven dat deze situatie met zich meebracht, zorgde er voor dat onze familie voor de broodnodige “Schijf Van Vijf” behoeften regelmatig was aangewezen op de culinaire kunsten van de lokale grillroom. Ook deze zaterdagavond was het zover. We zaten nog niet koud aan de warme maaltijd toen mijn telefoon ging; goede vriend Manuel wilde weten waar de familie uithing. Het woord “Shoarmaboer” liet hij zich geen twee keer zeggen en een klein half uur later voegde hij zich keurig bij ons aan de dis.

Van rustig natafelen was echter geen sprake, opnieuw rinkelde er een mobiele telefoon. Deze keer van Manuel. Voor een presentatie had hij zijn laptop uitgeleend aan de supermarktmanager van Albert Heijn op het Spui, en deze vond een personeelsfeest een mooie gelegenheid om het ding weer op te komen halen. “Zin om mee te gaan?”, vroeg hij met brede glimlach. Ik twijfelde. Na een week vol ziekenhuisbezoek had ik meer zin in een avond bankhangen. Mijn ouders vonden het echter wél tijd voor afleiding en met drie tegen één zat ik enkele minuten later in de auto richting Spui.

“Drink jij altijd alles door elkaar?”, vroeg ik.

Bij aankomst kregen wij een warm welkom, vooral omdat ik in de menigte ongeveer een kwart van mijn eigen collega’s ontdekte. Dit om de banden tussen de centrumfilialen aan te halen, zo kwam mij ter oren. “Dan hadden jullie ook wel een paar dames mogen regelen”, merkte ik op, want in een paar oogopslagen had ik al ontdekt dat dit feestje vooral een mannendomein was. Slechts één uitzondering kon ik in de menigte ontdekken; een meisje dat af en toe een paar minuten op de dansvloer verscheen, om daarna weer voor lange tijd uit het zicht te verdwijnen.

Het meest intrigerend vond ik nog wel dat ze elke keer met een ander drankje in de hand langsliep: de éne keer werd ze vergezeld door een biertje, de ronde daarop volgde een Red Bull. Bij de zesde keer paraderen had ik genoeg moed verzameld om hier een opmerking over te maken. “Drink jij altijd alles door elkaar?”, vroeg ik. Ze lachte en antwoordde dat dit de beste manier was om het laat te kunnen maken. Opnieuw verdween ze in het duister.

De nacht vorderde en het aantal feestgangers kromp met rasse schreden. Ik had de hoop op een weerzien al opgegeven, toen ze zich vanuit het niets bij het overgebleven groepje voegde. Deze keer zonder drank, maar met MP3 stick die ze naast zich op tafel legde. Die aantrekkingskracht was onweerstaanbaar en al snel bladerde ik door haar muziekcollectie. “Heb jij iets met chansons, of is het puur Céline Dion?”, vroeg ik na het lezen van een tiental titels. Het bleek het laatste. Er ontstond een gesprek en al snel bleek de laatste nachtbus gemist. Vriend Manuel stelde voor om belangeloos voor taxi te spelen, op voorwaarde dat hij zich eerst van ondergetekende mocht ontdoen. Er werden telefoonnummers uitgewisseld en op de bijrijdersstoel van Manuel verdween ze de vroege dageraad in…

Er werden telefoonnummers uitgewisseld en op de bijrijdersstoel verdween ze de vroege dageraad in…

Vanaf dat moment stond ik voor een dilemma: te snel contact zoeken komt wanhopig over, te lang wachten juist ongeïnteresseerd. Een dramatische status quo waarin niemand je vertelt hoe te handelen, maar iedereen verwacht dat je wel “even” de juiste beslissingen neemt. Met deze wijsheid in het achterhoofd, besloot ik rond het avondeten eens te informeren of het haar deze dag nog gelukt was om de ogen te openen. Tot mijn niet geringe verbazing kreeg ik binnen korte tijd een vrolijk berichtje terug, welke het startschot gaf voor een intense sms relatie. Twee weken later volgde de eerste date.

De lezer die de warme klanken der Mantovaniviolen nu hoort opzwellen, mag per direct ontwaken uit zijn dagdroom. Na vijf jaar onvrijwillig vrijgezellenmarktverblijf, zou een plotselinge verkering een te grote schokgolf in de omgeving teweeg brengen. Mijn date voelde deze situatie feilloos aan en was derhalve meesteres in het uitzenden van gemengde signalen. Gesprekken verliepen zonder pijnlijke stiltes en ook tijdens de film kroop ze gezellig tegen me aan, maar bij een liefdevolle arm over haar schouder voelde ik hoe ze verstijfde en mijn liefkozingen werden niet beantwoord met een toenadering van haar zijde. Toch bleef de stroming aan berichtjes na dit afspraakje onveranderd sterk, waardoor de tot op dat moment nog duidelijke scheidslijn tussen vrienden en geliefden voor mij flink vervaagde.

Het type jongen dat sterk in zijn schoenen staat had op dit punt al lang de aanval ingezet, maar mijn versplinterde ego had een definitief “nee” na deze heerlijke dagen vol vlinders en hoop niet kunnen verkroppen. Zodoende besloot ik in afwachtende houding te kijken hoe deze situatie zich zou ontwikkelen.

De climax van de aftastfase werd bereikt op de verjaardag van reeds genoemde vriend Manuel. Op deze donkere 15 decemberavond had hij een grote groep genodigden om zich heen verzameld, waarvan enkelen elkaar al sinds de zomer niet meer hadden gezien. Een perfecte gelegenheid om de nieuwtjes van het afgelopen kwartaal door te nemen en ook de aanwezigheid van een jonge dame aan mijn zijde bleef hierbij niet onopgemerkt. “Wat is dat Tangel, jij een vriendin?”, vroeg voormalig manager Ricardo met gespeelde oprechte verbazing. Verwachtingsvol keek ik richting Patricia, maar die leek niet van plan deze kastanjes voor mij uit het vuur te halen. Ik antwoordde ontkennend, maar daar nam niemand aan tafel genoegen mee. “Ik ken je al tien jaar en nog nooit zag ik je met een vriendin”, sprak mijn vroegere leidinggevende streng. “Nu is het zover en dan ga je ontkennen?” Mijn opmerking dat ik niets ontkende, maar officieel geen vriendin had werd weggehoond met een wedervraag. “Wanneer wordt het dan wel officieel?” Bij het horen van deze woorden veerde Patricia op. “Zullen we het maar eens officieel maken?”, vroeg ze en keek me aan met een ontwapenende glimlach die alle onzekerheid wegnam. De verjaardagsvisite zweeg, maar alle op ons gerichte ogen schreeuwden met kapitalen het woord “zoenen”. Na vier jaar, elf maanden en negenentwintig dagen verloste één zoen me definitief van mijn vrijgezellenstatus. De rest van de avond glom ik van trots…