Het kwartet dat aan het tafeltje naast ons zit te eten, bestaat uit een viertal zakenlieden van het kaliber ‘En dat we toffe jongens zijn, dat willen we weten’. Het gesprek dat zij voeren hangt aan elkaar van crypto’s en persoonlijke prestaties op de golfbaan, maar waar hun taalgebruik anders doet vermoeden, verkozen zij deze zaterdagavond een ‘Casual Friday’ look boven hun zondagse pak. Tenslotte voldoen ze na het verorberen van een Chateau Briand ook precies aan het type man dat quasi verbaasd aan de serveerster vraagt of het hier écht geen All You Can Eat restaurant is.

De serveerster weet op haar beurt precies hoe ze met dit soort types om moet gaan...

Onlangs kocht ik een nieuwe telefoon. Mijn vorige exemplaar had ik aangeschaft toen ik mijn werkzaamheden voor de Posthoorn weer oppakte en ik altijd een goede “noodcamera” op zak wilde hebben. Dat is inmiddels ruim vijf jaar geleden.

Het nieuwe exemplaar lag vervolgens zo lang ongebruikt op de plank, dat ik vreesde een mail van mijn provider te krijgen met de vraag of er soms iets mis was. U weet immers: Big Brother is watching us en juist telefoons zijn makkelijk traceerbaar. Die langgerekte overbruggingsperiode was echter geen fout van het toestel, maar van zijn gebruiker...

“Hé, ouwe rioolrat, jou moet ik net hebben!”. De stem die dit zegt herken ik uit duizenden. Met een diepe zucht sluit ik onze fietsenstalling, draai me om en kijk in het verwilderde gelaat van mijn buurman Nick. “Heb je een vacature bij Ongehoord Nederland voor me gevonden?”, vraag ik cynisch. “Dat niet”, grijnst hij, “maar ik kom je wel waarschuwen voor een enorme brandhaard”. Even klaart mijn gemoed op. “Je hebt eindelijk ontdekt dat de klimaatcrisis echt is?”, informeer ik. “Ben je gek!”, schatert hij het uit. “Ik geloof niet meer in sprookjes. Ik ben wakker, weet je nog? Niet woke!”.

“Waar wil je me dan wél voor waarschuwen?”, dring ik aan, in de hoop zijn Thierryaanse predicaties enigszins te beteugelen. “Nou gewoon”, antwoordt hij nonchalant...

“Ja, maar wat hebben wij eraan?”. In de weken na de bewonersvergadering van Rustenburg Oostbroek is deze avond nog steeds het gesprek van de dag. Zoals bij deze twee vrouwen, in een pad van de plaatselijke Albert Heijn. “Al die politici preken voor eigen parochie”, concludeert de eerste dame. “Nou, vooral die éne van de PVV”, corrigeert haar gesprekspartner.

‘Die éne van de PVV’ heet Sebastian Kruis. Met één a inderdaad, voor u denkt dat ik een schrijffout maak. Een bijzonder kind en een opvallende verschijning deze avond. Dat laatste moet u overigens niet al te positief opvatten. Je hebt zo van die vrienden bij wie je geen vijanden nodig hebt. Het Engelstalige gezegde “Keep Your Friends Close And Your Enemies Closer” gaat zeker niet op voor Sebastian Kruis...

Aangezien het kerkhof Sint Barbara zich sinds enige maanden op mijn werk-woonroute bevindt, heb ik de zorgen over het familiegraf van de vorige generaties Tangel op mij genomen. Dit kan echter alleen op vrijdag, daar de krappe openingstijden van deze rustplaats de rest van de week ernstig overlappen met mijn eigen arbeidsuren. De aanhoudende droogte dezer dagen doen mij deze middag het ergste vrezen, maar eenmaal aangekomen bij de tombe der Tangels, glimlacht het aanwezige sextet violen mij fris en vrolijk toe. “Ze hebben al water gehad”, bromt een stem achter mij droogjes. Ik draai me om en twee grafrijen verder staat een kleine, doch fier grijze man, getooid met alpinopet op de schedel en een zwartleren jasje over de schouders...

Op het informatiebord bij de ingang van Oud Eik en Duinen staat de ruiming van mijn oma’s graf nog steeds niet aangekondigd, maar de voorbereidende werkzaamheden zijn inmiddels zo ver gevorderd, dat een schriftelijke bevestiging niet meer lijkt dan een administratieve formaliteit. De plekken tegenover haar zijn dit voorjaar al vrijgemaakt voor nieuwe gasten en het rijtje waar mijn oma nu nog ligt is dit najaar ontdaan van alle bloemrijke franje. Hiervoor moet men een ernstig giftig goedje gebruikt hebben, want tot mijn grote schrik zag ik binnen enkele dagen een stevige plantenweelde verschrompelen tot een zielige verzameling dode takken.

Zelfs het eenzame rotsplantje, dat al twaalf jaar lang moedig het warme schijnsel van de eerste lentezon afwachtte om tot bloei te komen, streek plotse...

Mevrouw Lange, mijn juf uit groep 7 van de basisschool, had haar adolescente jaren doorgebracht in een Jappenkamp op het toenmalig Nederlands Indië. Een oorlogstrauma hield ze hier niet aan over, maar wel zou ze de rest van haar leven een grotere waarde blijven hechten aan 15 augustus als officiële einddatum van de Tweede Wereldoorlog, dan aan onze nationale bevrijdingsdag op 5 mei.

De moeder van mevrouw Lange sleet de laatste jaren van haar leven in zo’n Haags verzorgingshuis dat de lotsbestemming van haar clientèle al subtiel in het naamplaatje boven het huisnummer gebeiteld heeft...

Het wachten op het definitieve ontwerp voor ons Haagse Spuiplein is nu dan echt begonnen. Ik ben benieuwd of de wensen van de lokale bevolking worden meegewogen. Tot gisteravond was het voor elke bewoner van de Hofstad mogelijk zijn of haar zienswijze in te brengen. Na het debacle met het steeds meer miljoenen verslindende cultuurpaleis Amare, geeft het stadsbestuur zijn ingezetenen graag het idee dat zij ook iets over de besteding van hun resterende gemeentebelastinggeld te vertellen hebben. Een douceurtje in natura, zeg maar.

Nu moet ik eerlijk toegeven: de ontwerptekeningen zijn hoopgevend, al doen ze me ook wel een beetje denken aan de Wachttorenillustraties waarmee Jehova’s Getuigen ons een inkijkje willen geven op het toekomstbeeld van een Aards paradijs...

“Verwacht jij iemand?”, vroeg mijn vrouw deze zaterdagmiddag bij het klingelen van onze deurbel. “Niet dat ik weet”, antwoordde ik, “maar ik ga wel even kijken.” Na het openen van de voordeur stond ik oog in oog met de achterzijde van een feloranje thuisbezorgdjas. “Sorry, wij hebben niets besteld”, sprak ik verbaasd. “Dat weet ik”, grinnikte een vervormd stemmetje, waarna het gestalte zich omdraaide. “Zo ouwe rioolrat, wat vind je van mijn nieuwe werkkleding?”, schaterde het stemgeluid van buurman Nick over het portiek. “Ik moet toch wat nu dat drinkhol van mij al twee maanden op zijn gat ligt”, verklaarde hij zich nader. “Nog een geluk dat je dan bezorger geworden bent”, constateerde ik...

Waarschijnlijk was ik de enige leerling van mijn klas die in augustus 1993 uitkeek naar het nieuwe schooljaar, want zes weken eerder was er in het lokaal enig rumoer opgestegen na het uitdelen van de zomerrapporten. Op de achterkant stond namelijk in grote letters ‘Juf Lange’ geschreven als lerares die ons na de vakantie zou opwachten in groep 7B. De juf die wij voor de zomer achterlieten had net haar 22e verjaardag gevierd en was daarmee de benjamin van het docentenkorps. De leeftijd van juffrouw Lange was voor ons op dat moment nog in nevelen gehuld, maar zeker was wel dat zij de oudste werknemer op school was en deze generatiekloof bleek onoverbrugbaar voor de doorgaans zo flexibele geesten die basisscholieren volgens de wetenschap plachten te hebben.

Gelukkig zijn er altijd uitzond...