“Vijftien tellen in de rimboe!” schalt de stem van het drie turven hoge, blonde jochie over het Goudenregenplein. Een seconde later rennen zijn speelkameraadjes, een bruinbehaarde knul in dezelfde lengteklasse en een kleiner meisje met vrolijke krullen, enthousiast richting de hoek met de Goudenregenstraat. Daar verstoppen zij zich achter de bosjes, terwijl mijn vrouw en ik vanaf een bankje het drietal geamuseerd gadeslaan. Als het jochie bij de nul is aangekomen en zijn zoekende ogen over het plein laat dwalen, ontvouwt in mijn hoofd langzaam het stratenplan uit mijn jeugd.

Mijn meest vroege herinnering aan het Goudenregenplein valt samen met de laatste knarsende kilometers van uitgesleten PCC wagons...

De Bosjes van Poot is een bijzondere plek aan de duinrand van onze stad, waar het mij nooit lukt die éne uitgang terug te vinden waar ik enkele uren eerder mijn fiets heb neergezet. Hierdoor wordt elk bezoek aan dit natuurgebied door mij afgesloten met een radeloze zoektocht over de Laan van Poot. Deze wetenschap weet mij er deze dinsdagochtend echter niet van te weerhouden de combinatie van een zonnig ochtendgloren en een vrije dag om te zetten in een vroege wandeling. Ik ben niet de enige. Een groepje belegen hardlopers vormt rond kruispunt 24 een kakelend klasje, waardoor het geheel iets wegheeft van een open lucht toneelvereniging tijdens een massascène...

Mijn vrouw snurkt. “Niet mijn probleem” hoor ik u nu denken, en daarmee zit u op dezelfde golflengte als mijn vrouw. Zij voert ter verdediging van deze stelling het excuus dat haar gesnurk zich uit tijdens haar onderbewustzijn. Zodoende kan zij er dus niets aan doen. Dat ik door deze vorm van echtelijke geluidsoverlast de slaap maar moeizaam vat, is in haar visie een uitdaging die ik, om bovengenoemde reden, zelf dien op te lossen. Ja, Wim Kan zei het al: “Er zit ergens een denkfout, maar haal hem er maar eens uit”.

Gelukkig blijkt er voor mensen die lijden onder andermans overmodulatie een breed assortiment herriestoppers beschikbaar, dat varieert van de welbekende wasbolletjes, tot luguber ogende miniatuur cocktailprikkers, waaroverheen beurtelings drie rubberen schijven zijn geplaatst, ...

Mijn neef werkt bij de Egbert Haan, een kleine kruideniersketen in het Zuidwestelijk deel van Noordoost Nederland. Het filiaal waar hij gesubsidieerd zijn vrije tijd aan opoffert, bevindt zich in de keldergewelven van het eens zo statige warenhuis ‘Het Wespennest’, alwaar kwaliteitsmedewerker Mario een verbeten, doch verloren strijd voert tegen de slijtage en vervuiling die de dagelijkse gang van vijfduizend passanten achterlaat op zijn werkvloer. Naast deze clientèle martelgang heeft Mario het ook ernstig te verduren van zijn collega’s, die het voortdurend sloven van de geplaagde kwaliteitsmedewerker bezien met de nodige minachting...

Om niet elke maand vijftien procent van ons zuurverdiende salaris weer terug te storten op de bankrekening van onze werkgever, hamsteren mijn vrouw en ik onze dagelijkse levensmiddelen regelmatig bij een supermarkt zonder blauwletterig uithangbord aan de gevel. Deze vrijdagavond brengt dit voedselmatig vreemdgaan ons naar de Fahrenheitstraat, waar wij op de terugweg de ovonde tussen de Valkenboslaan en de Weimarstraat passeren. “Wist je dat op deze hoek vroeger een grote broodfabriek stond?”, vraag ik mijn vrouw letterlijk en passant...

Het is dit weekend weer braderie voor onze deur aan de Dierenselaan, voor mij steevast het hoogtepunt van de lente. Niet om de grote variëteit aan handelaren, die ons steeds dezelfde artikelen tegen een andere waarde proberen aan te smeren, maar wel vanwege het telkens terugkerende drama dat zich achter de façade van kraamhouders en dranghekken afspeelt. Op vrijdag is hier nog niks van te merken. Een groot obstakel met waarschuwingsbord verspert onze straat en om dit geheel enig cachet te geven, staat bij deze barrière een individu opgesteld, die eventuele eigenzinnige autobestuurders met harde hand tot omkeren maant. Op zaterdag is dit hek nog wel aanwezig, maar de gemeentelijke verkeersregelneef heeft dan óók weekend, zodat de obstructie onbemand blijft...

De jaarlijkse Bunkerdag komt er weer aan. Het is zo’n evenement dat mij steeds het gevoel geeft tóch een toerist in eigen stad te zijn, omdat er een geschiedenis aan de oppervlakte wordt gebracht waar je het exacte bestaan niet van wist, terwijl je er al jarenlang, soms letterlijk, bovenop stond. Het vorig jaar voor deze gelegenheid uitgegraven complex op de splitsing van de Hogeweg met de Duinweg was voor mij zo’n verrassing én aanleiding om met twee vrienden daar eens een kijkje te nemen. Aan deze bezichtiging bleek een wandeling gekoppeld naar een laatste bunker achter de Haringkade en de gids die ons bij deze tocht voor ging wist met gevoel voor drama te vertellen hoe, op dit olifantenpaadje tussen de twee uiteinden van de Duinweg, de voetstappen lagen van vele generaties voorouders...

Precies op het moment dat de kleine, breedgeschouderde man de slagerij aan de Veenkade binnenstapt, begint het hondje van de dame die al op haar bestelling wacht hartstochtelijk te blaffen. In een reflex doet de man een stap terug, waardoor de aanleiding voor dit felle gekef ook voor de overige aanwezigen zichtbaar wordt: voor de ingang van de voormalige bibliotheek aan de Bilderdijkstraat loopt nog zo’n gedrocht met net eenzelfde viervoetig scharminkel aan de lijn. De man maakt zijn rentree in de winkel, kijkt daarbij naar het hondje en zegt dan: “Felle beestjes hoor, die Jack Russels.”

“Nou…”, begint de eigenaresse van de kleine keffer aarzelend, maar de man onderbreekt haar voor ze een tweede woord kan uitbrengen: “Praat me er niet van! Jaren geleden kreeg ik van mijn collega een ...

Ik mis de bloemenman in de Grote Marktstraat. Ja, het is al lang geleden, maar in de dagen dat er nog V&D op de gevel van Hudson’s Bay stond, klinkers het trottoir sierden, de Nieuwe Passage slechts op de tekentafel lag en Amsterdam nog van mening was hun Noord/Zuidlijn sneller te bouwen dan Den haag zijn tramtunnel, stond dagelijks een bloemenman zijn felgekleurde boeketten aan te prijzen vanuit een klein bouwwerk tegenover Hans Anders. Hij stond daar prima, al kon niemand ontkennen dat de directe omgeving in zijn geheel een wat chaotische, misschien zelfs verwaarloosde indruk maakte. In dit decor zetten de gemeentearchitecten zich aan hun tekentafel en toen zij hun eindplannen presenteerden, bleek de toekomst voor de bloemenman weinig rooskleurig...

Een stukje dat begint met de zin “ik was onderweg naar…” zult u zelden van mij zien. De reden hiervoor is simpel: het feit dat ook ík mij wel eens verplaats, laat u als lezer volkomen koud. Dat ik op mijn eindbestemming ben aangekomen, kunt u immers al opmaken uit het verhaal dat voor u ligt. Slechts wanneer mijn straatavonturen van invloed zijn op het eindresultaat, is een kleine uitleg op zijn plaats. “Ik was onderweg naar mijn interviewafspraak, toen ik door een kleine onoplettendheid een opstaande stoeptegel over het hoofd zag. Als gevolg hiervan vindt u in dit wijkmagazine geen portret over het aloude ambacht der fietsherstellers, maar zetten we deze maand de wijkverpleegster in het zonnetje.” Dit is een goede reden om een verhaal te beginnen met “ik was onderweg naar…”...