Mijn neef werkt bij de Egbert Haan, een kleine kruideniersketen in het Zuidwestelijk deel van Noordoost Nederland. Het moederbedrijf van dit kuiken in Supermarktland is investeringsmaatschappij De Haandeelhouders, waar de dagelijkse leiding wordt gevormd door de broers Jean-Pierre en Peter Paul Pauw. Aangezien zij ook de enige aandeelhouders zijn, wordt elk zakelijk besluit rondom het Haanconcern genomen volgens het economisch credo ‘Maximale Winst met Minimale Middelen’. Als woordvoerder van de supermarktketen voelt Peter Paul van tijd tot tijd echter óók de noodzaak een maatschappelijk betrokken thema onder de aandacht van zijn klantenkring te brengen.

Zo vormde een vloedgolf aan regionale schuurfeesten vijftien jaar geleden de basis voor het programma ‘Alcoholloze Adolescentie’, w...

Mijn neef werkt bij de Egbert Haan. Het laatste restje positivisme waarmee hij zich door zijn dagelijkse werkzaamheden in de catacomben van het eens zo statige warenhuis Het Wespennest worstelt, wordt op hardnekkige wijze op de proef gesteld door medecaissière Hanny: een eetrijpe vrucht van midden veertig, wier lichaam het gebrek aan lengte ruimschoots compenseert in de omtrek. Hanny heeft een vuurrood kapsel met chronisch grijze haarwortels en verpakt de lichaamsdelen die hiervoor in aanmerking komen bij voorkeur in een ‘One Size Fits All’ joggingpak. Dit alles zou nog te verteren zijn, als Hanny niet zo berucht was om haar liefdesbetuigingen aan het adres van volkszanger Ron God en zijn Mannelijk Engelenkoor...

De kreet “No One Here Gets Out Alive” op één van de graven naast dat van Jim Morrison intrigeert mij al jaren. Lijkt deze tekstregel met het oog op de directe omgeving eerst nog zéér treffend gekozen, het ongelijk van dit zinnetje wordt steeds weer bewezen zodra een bezoeker de poort van deze Parijse dodenakker achter zich laat. Vandaag, op de kop af negenenveertig jaar na het bejubelde optreden van The Doors in de Hollywood Bowl, sta ik voor de zesde maal bij de tombe van Jim, waar een uitbundige zon en de nog altijd niet aflatende bloemenzee de deplorabele toestand van zijn laatste rustplaats niet kunnen verhullen. De constructie lijkt geïmplodeerd en onder de sleetse letters van de gedenksteen kleeft een groene, stalactisch gevormde aanslag...

Mijn neef werkt bij de Egbert Haan. Het stof der eeuwen dat onbarmhartig neerdaalt op de keldergewelven van zijn werkomgeving in het eens zo statige warenhuis ‘Het Wespennest’ lijkt de slag om de inventarische vergrijzing elke dag een beetje meer te winnen van kwaliteitsmedewerker Mario. Deze schoonmaker, een vermoeide, kalende Italiaan met doffe ogen, was in betere dagen een hooggewaardeerd pizzabakker in Sicilië. Een warmte allergie, gecombineerd met een milde midlifecrisis, dwong hem af te reizen naar het kille Scandinavië, doch na de hartelijkheid die hem ten deel viel bij zijn tussenstop in het Zuidwestelijk deel van Noordoost Nederland, besloot hij zich definitief in dit gebied te vestigen.

In zijn zoektocht naar inkomen stuitte Mario op de vacature voor kwaliteitsmedewerker bi...

Amsterdam op een vroege, vrije ochtend is niemand aan te raden. De gang van het Centraal Station biedt een desolate aanblik vol gesloten rolluiken, alwaar een verdwaalde toerist zijn keus niet weet te maken tussen het centrum of de pont over het IJ. Een vroege schipper boent nog wat slaperig zijn rondvaartboot, terwijl de reinigingsdienst het lekkende afval van een losbandige nacht vakkundig wegpoetst van de kade. De Grachtengordel baadt in de ochtendzon, maar ademt onderhuids de sfeer van een verstikkende dorpskern die elke jongere tracht te ontvluchten...

“En, ome Jan, staat er nog wat leuks in de krant vandaag?” De oude man aan het tafeltje in het Patathoekje op de Dierenselaan schudt zijn hoofd en verzucht richting de cafetariarestaurateur: “Nee, gewoon dezelfde ellende als altijd.” Om zijn conclusie kracht bij te zetten vouwt hij de krant in vieren, pakt zijn blauwe regenjas van de stoel en maakt aanstalten om op te staan. De snackbarhouder verlegt hierop zijn aandacht naar de blonde jongen met een rugtas, die net zijn etablissement is binnengewandeld. “Weet je het al?”, klinkt het zakelijk. De jongen schudt zijn hoofd. “Nee, ik kijk nog even.” Terwijl zijn ogen langs het scherm vol aangeboden etenswaren glijden, sluipt ome Jan voorzichtig, maar met licht wankele tred dichterbij...

Mijn neef werkt bij de Egbert Haan. De jaarlijks terugkerende, onpeilbare diepe kloof die gaapt tussen de feestdagen en het schijnsel van de eerste maartse zonnestraal, welke overigens volledig ongezien aan de gepantserde keldergewelven van het eens zo statige warenhuis “Het Wespennest” voorbij gaat, wordt enkel overbrugd door het traditionele verjaardagsfestijn van vulploegvrouw Gerda.

Gerda is lesbisch. Een publiek geheim binnen de filiaalmuren van het Egbert Haan concern, maar vaak een volslagen verrassing voor de enkele vaste klant die deze lichtgevoelige bedrijfsinformatie krijgt toegespeeld. Haar “alles went behalve een vent” filosofie is Gerda dan ook niet aan het uiterlijk af te lezen...

De conifeer voor de aula van begraafplaats Oud Eik en Duinen droomde in zijn jeugdjaren op de gemeentelijke kweekschool van een roerig leven als natuurlijke erfafscheiding op camping Ockenburgh. De sluiting van dit kampeerterrein sloeg zijn droom aan diggelen en eenmaal volgroeid werd hem van hogerhand een standplaats toegewezen aan de rand van dit kerkhof. Zich schikkend in zijn lot, stemde hij zijn uiterlijk al spoedig af op zijn leefomgeving. Hij liet zijn takken hangen naar de wil van de zwaartekracht, maar uit zijn laatste restje levensvreugde weet hij tóch nog genoeg kracht te putten om elke dag weer frisgroen glanzend te contrasteren met de statige stenen kapel waar hij tegenaan geplant is.

Deze middag is het niet zo zeer de boom die mijn aandacht trekt, als wel de man en vrouw die...

“U weet dat er vermissingskosten voor uw rijbewijs worden berekend?” De stem van de gemeentelijke baliedame klonk lief, haar glimlach stond vriendelijk, maar aan haar ogen zag ik dat het niet klikte tussen ons. “Ik was er op voorbereid”, beaamde ik haar aanname. “Dat was een aantal jaar geleden ook al zo met mijn paspoort.” De nodeloze toevoeging deed haar opkijken van haar werk en op het kruispunt van onze blikvelden viel mij de gedachte in dat geen enkele film- of televisieregisseur deze loketvrouw zou hebben gecast als ambtenaar. Met haar bruine, lange haar in een nonchalante knot en een overjasje met panterprint om de schouder geslagen, kwam dit vijfentwintigjarige schepsel meer in aanmerking voor een rol als kapster. Of nagelstyliste.

“Die boete voor paspoorten is inmiddel...

Kijkduin baadt in de zon, maar haar gasten banen zich puffend een baan over de boulevard. Het Golden Oldies Festival brengt deze vrijdagavond een gevarieerder publiek op de been dan de badplaats sinds het uitbreken van de Pokémonkoorts gewend is, maar de muziek die vanuit de tent het Deltaplein bereikt stelt teleur. Een verrookte mannenstem en té hese vrouwenstem pogen een hit van Bryan Adams en Melanie C uit de vorige eeuw nieuw leven in te blazen, maar ik hoor tóch liever het origineel. Mijn vrouw weet een kort gejuich echter niet te onderdrukken. De oorzaak van dit enthousiasme komt niet voort uit de verrichtingen in de muziektent, maar schuilt in het zojuist bemachtigde Pokémonfiguur op haar telefoon. Want óók mijn vrouw is besmet met dit virus…

Tijd om te genieten van haar van...