Het kwartet dat aan het tafeltje naast ons zit te eten, bestaat uit een viertal zakenlieden van het kaliber ‘En dat we toffe jongens zijn, dat willen we weten’. Het gesprek dat zij voeren hangt aan elkaar van crypto’s en persoonlijke prestaties op de golfbaan, maar waar hun taalgebruik anders doet vermoeden, verkozen zij deze zaterdagavond een ‘Casual Friday’ look boven hun zondagse pak. Tenslotte voldoen ze na het verorberen van een Chateau Briand ook precies aan het type man dat quasi verbaasd aan de serveerster vraagt of het hier écht geen All You Can Eat restaurant is.

De serveerster weet op haar beurt precies hoe ze met dit soort types om moet gaan...

Onlangs kocht ik een nieuwe telefoon. Mijn vorige exemplaar had ik aangeschaft toen ik mijn werkzaamheden voor de Posthoorn weer oppakte en ik altijd een goede “noodcamera” op zak wilde hebben. Dat is inmiddels ruim vijf jaar geleden.

Het nieuwe exemplaar lag vervolgens zo lang ongebruikt op de plank, dat ik vreesde een mail van mijn provider te krijgen met de vraag of er soms iets mis was. U weet immers: Big Brother is watching us en juist telefoons zijn makkelijk traceerbaar. Die langgerekte overbruggingsperiode was echter geen fout van het toestel, maar van zijn gebruiker...

“Hé, ouwe rioolrat, jou moet ik net hebben!”. De stem die dit zegt herken ik uit duizenden. Met een diepe zucht sluit ik onze fietsenstalling, draai me om en kijk in het verwilderde gelaat van mijn buurman Nick. “Heb je een vacature bij Ongehoord Nederland voor me gevonden?”, vraag ik cynisch. “Dat niet”, grijnst hij, “maar ik kom je wel waarschuwen voor een enorme brandhaard”. Even klaart mijn gemoed op. “Je hebt eindelijk ontdekt dat de klimaatcrisis echt is?”, informeer ik. “Ben je gek!”, schatert hij het uit. “Ik geloof niet meer in sprookjes. Ik ben wakker, weet je nog? Niet woke!”.

“Waar wil je me dan wél voor waarschuwen?”, dring ik aan, in de hoop zijn Thierryaanse predicaties enigszins te beteugelen. “Nou gewoon”, antwoordt hij nonchalant...

Aangezien het kerkhof Sint Barbara zich sinds enige maanden op mijn werk-woonroute bevindt, heb ik de zorgen over het familiegraf van de vorige generaties Tangel op mij genomen. Dit kan echter alleen op vrijdag, daar de krappe openingstijden van deze rustplaats de rest van de week ernstig overlappen met mijn eigen arbeidsuren. De aanhoudende droogte dezer dagen doen mij deze middag het ergste vrezen, maar eenmaal aangekomen bij de tombe der Tangels, glimlacht het aanwezige sextet violen mij fris en vrolijk toe. “Ze hebben al water gehad”, bromt een stem achter mij droogjes. Ik draai me om en twee grafrijen verder staat een kleine, doch fier grijze man, getooid met alpinopet op de schedel en een zwartleren jasje over de schouders...

Mevrouw Lange, mijn juf uit groep 7 van de basisschool, had haar adolescente jaren doorgebracht in een Jappenkamp op het toenmalig Nederlands Indië. Een oorlogstrauma hield ze hier niet aan over, maar wel zou ze de rest van haar leven een grotere waarde blijven hechten aan 15 augustus als officiële einddatum van de Tweede Wereldoorlog, dan aan onze nationale bevrijdingsdag op 5 mei.

De moeder van mevrouw Lange sleet de laatste jaren van haar leven in zo’n Haags verzorgingshuis dat de lotsbestemming van haar clientèle al subtiel in het naamplaatje boven het huisnummer gebeiteld heeft...

Het wachten op het definitieve ontwerp voor ons Haagse Spuiplein is nu dan echt begonnen. Ik ben benieuwd of de wensen van de lokale bevolking worden meegewogen. Tot gisteravond was het voor elke bewoner van de Hofstad mogelijk zijn of haar zienswijze in te brengen. Na het debacle met het steeds meer miljoenen verslindende cultuurpaleis Amare, geeft het stadsbestuur zijn ingezetenen graag het idee dat zij ook iets over de besteding van hun resterende gemeentebelastinggeld te vertellen hebben. Een douceurtje in natura, zeg maar.

Nu moet ik eerlijk toegeven: de ontwerptekeningen zijn hoopgevend, al doen ze me ook wel een beetje denken aan de Wachttorenillustraties waarmee Jehova’s Getuigen ons een inkijkje willen geven op het toekomstbeeld van een Aards paradijs...

“Verwacht jij iemand?”, vroeg mijn vrouw deze zaterdagmiddag bij het klingelen van onze deurbel. “Niet dat ik weet”, antwoordde ik, “maar ik ga wel even kijken.” Na het openen van de voordeur stond ik oog in oog met de achterzijde van een feloranje thuisbezorgdjas. “Sorry, wij hebben niets besteld”, sprak ik verbaasd. “Dat weet ik”, grinnikte een vervormd stemmetje, waarna het gestalte zich omdraaide. “Zo ouwe rioolrat, wat vind je van mijn nieuwe werkkleding?”, schaterde het stemgeluid van buurman Nick over het portiek. “Ik moet toch wat nu dat drinkhol van mij al twee maanden op zijn gat ligt”, verklaarde hij zich nader. “Nog een geluk dat je dan bezorger geworden bent”, constateerde ik...

“Zo, ouwe rioolrat”, hoor ik achter me als ik ons portiek op wil lopen. Niet zozeer de geuzennaam zelf, als wel de stem die het uitspreekt, doen mijn nekharen defensief rijzen. Als ik me omdraai, kijkt onze coronakritische buurman Nick mij breedgrijnzend aan. “Jou moest ik net hebben!”, gromt hij. “Dat kan ik me nou niet voorstellen”, reageer ik cynisch, want onze leefwereld kent weinig overeenkomsten. Even kijkt Nick argwanend om zich heen, stapt daarna ongevraagd het comfort van mijn anderhalvemeterzone binnen en fluistert dan op samenzweerderige toon: “Ik kan jou bewijzen dat dit allemaal een complot is.” “Wat allemaal precies?”, vraag ik quasi onnozel, want net als u voel ik waar dit gesprek heengaat. “Die hele coronacrisis natuurlijk!”, sputtert de buurman...

Om het gebrek aan kinderen te compenseren, besloten mijn vrouw en ik negen jaar geleden de zorg voor twee katten op ons te nemen. Met een hoop geduld, een krachtige plantenspuit, een goede inboedelverzekering en vooral veel stemverheffing van mijn vrouw werden deze twee mobiele haarballen grootgebracht tot een setje voorbeeldige mormels. Wie zelf katten heeft, weet dat dit van nature nieuwsgierige beesten zijn met een tomeloze belangstelling voor alles wat eetbaar is. Mijn vrouw huldigt het standpunt dat deze aangeboren belangstelling voor de leefomgeving bevredigd moet worden, maar zit hierbij niet te wachten op bedelend gespuis rond haar lunch of avondmaal...

De plotselinge aanwezigheid van enkele bruine kringen op het witte plafond boven onze voordeur, wierp twee prangende vragen op: hoe zijn ze er gekomen en hoe komen we er weer vanaf? Het eerste raadsel hield mij persoonlijk meer bezig dan het tweede, daar het plafond boven onze voordeur tegelijkertijd de vloer van onze badkamer vormt en het vooruitzicht ons huishouden enkele weken zonder wasmachine of opfrissende douchebeurt te moeten runnen, leek mij uit hygiënisch oogpunt bijzonder onwenselijk. Het tweede vraagstuk, namelijk de oplossing van dit probleem, was nu juist een leuke uitdaging voor onze huisbaas, zodat ik hem die middag direct een schriftelijke hulpvraag toestuurde.

Drie dagen later worden de plafondkringen aandachtig bekeken door een zwaar hijgende klusjesman, die zijn welver...