Elk seizoen wordt het clubje kleiner, maar nog elke ochtend komen ze rond half twaalf samen bij het Artikel 1 monument voor de Tweede Kamer. Daar wachten ze op iets dat nooit meer komen gaat. Het is een gewoonte die voor stadsduifbegrippen al generaties teruggaat, maar voor het menselijk vergelijk pas is ontstaan op een koude winterdag aan het begin van deze eeuw. Het begon met losse handjes rijst, neergestrooid in het stadscentrum op plekken die door wijlen Gerard Fieret waren overgeslagen...

Ik zie mijn huisarts vrijwel nooit. Niet dat ik iets tegen haar heb, maar ik behoor tot de hardnekkige patiëntengroep die altijd klachten krijgt buiten kantoortijden. Zo ook deze late zaterdagavond. Het is een bont gezelschap dat zich ophoudt in de wachtkamer van het Leyenburg. Er zijn twee jonge gezinnen, een echtpaar dat de gepensioneerde leeftijd lijkt te naderen, een oude man die bij elke stap gevaarlijk wiebelt met zijn wandelstok en een vader met zijn dochter. Het meisje staart met betraande ogen naar het scherm van haar telefoon, maar de oorsprong van haar verdriet blijft verborgen in de eensgezinde zwijgzaamheid van het wachtkamervolk. Alleen de peuters die zich in deze ruimte begeven laten onder het spelen nog wel eens een olijke schaterlach horen...

De verjaardagsvisite werd gevormd door een intiem, doch breed gezelschap. In de hoek van de kamer bogen oudere familieleden zich over de grootte van het pensioengat dat nog gaapt tussen wil en werkelijkheid, terwijl mijn zus en haar vriendinnen zich uitspraken over de ongemakken die hun leeftijdscategorie met zich meebrengt, zoals de aanstaande schoolkeuze van hun bijeen geworpen kroost.

Mijn zus bleek er het best vanaf te komen. Haar jongste besloot wijselijk het pad te volgen dat zijn oudere broer al voor hem geëffend heeft, wat hem, maar ook zijn ouders, een eindeloze rondgang rond de regionale scholengemeenschappen bespaart. “Mijn oudste dochter heeft een lijstje van vijf scholen”, zuchtte één van de vriendinnen. “En ze wil ze ook allemaal af...

Bruce is weer een blij man. Het supermarktmeisje dat al jarenlang één van de muzen vormt voor deze markante straatbewoner rond De Grote Markt, is eindelijk terug van vakantie en dat doet de glinstering in zijn pretoogjes zichtbaar goed. Stiekem is hij een beetje verliefd op haar. Dit brengt hem echter ernstig in dilemma met zijn tedere gevoelens voor die ándere dame: de pianiste. Zolang deze, ver weg in het buitenland, voortvarend werkt aan de opbouw van haar muzikale carrière, kan een praatje of grapje met de supermarktcaissière natuurlijk nooit kwaad. Want Bruce is altijd opgewekt. Waar anderen mopperend door de stad marcheren, is het voor hem telkens weer “a lovely day”. Regelmatig plaatst hij met zijn onvervalst Brits accent de opmerking: “I met an angel last night”...

Misschien is hij vorige week 72 geworden, maar de pijnlijke waarheid is dat ik al jaren geen idee heb hoe het met mijn oude buurjongen Rudie is. Dat ik hem niet aanduid als buurman heeft niets te maken met een gebrek aan eerbied voor ouderen, maar aan het feit dat Rudie bij zijn geboorte te weinig zuurstof kreeg, waardoor hij niets kon zeggen of horen en bleef steken in de belevingswereld van een zesjarige jongen. Zijn wieg stond in de laatste benedenwoning aan het oneven deel van de Antheunisstraat en al sinds de jaren vijftig kwamen generaties kinderen bij de familie Overvest over de vloer...

De kat ligt de laatste dagen wat futloos in zijn lappenmand en voor zijn eigen bestwil besloten mijn vrouw en ik dat het nodig was de deskundigheid van een arts in de Terletstraat te raadplegen. Deze donderdagavond blijken wij echter niet de enigen met een zorgenkindje en onze tactiek om net iets vóór aanvang van het inloopspreekuur te verschijnen, in de hoop een lange wachttijd te voorkomen, blijkt al door vier echtparen en hun viervoeter te zijn geperfectioneerd.

Even lijken we de hekkensluiters van dit gezelschap te blijven, tot de deur enkele minuten later opnieuw wordt geopend door een jonge dame...

Ditjes en Katjes gaat sluiten. De Eigenaresse van het kattencafé aan de Piet Heinstraat begint volgende maand aan een nieuwe uitdaging in haar loopbaan. Voor de katjes is inmiddels een liefdevol nieuw onderkomen gevonden, maar dat neemt niet weg dat de sluiting van dit aaibare initiatief een kleine aderlating is voor het doorgaans zo bruisende Zeeheldenkwartier. Na deze lovende woorden lijkt het wellicht dat ik dit levendige etablissement met grote regelmaat frequenteer, maar de wrange waarheid is dat ik er de afgelopen jaren slechts tweemaal ben geweest. De eerste keer was vlak na de opening, als verjaardagsaardigheidje aan mijn vrouw. Bij het tweede bezoek heeft de Haagse stadsbewoner over mijn schouder kunnen meelezen, want dat bracht ik voor de Posthoorn...

Als er in de jaren tachtig een Nederlands Kampioenschap had bestaan voor het fenomeen Planking, had mijn jeugdige ik zeker een gooi kunnen doen naar goud. Niet dat ik hoop dat u mij na deze ontboezeming ziet als zo’n driftige peuter die zich in conflictsituaties meteen krijsend op de grond werpt, want voor het welslagen van mijn oefeningen op het plankingterrein was ik juist sterk afhankelijk van de absolute onoplettendheid van mijn ouders. In beginsel is dit namelijk een volstrekt onschuldige aangelegenheid, want er is voor de beoefenaar van deze sport niet veel meer inspanning nodig dan zich in een zo horizontaal mogelijke positie op een vaste ondergrond te positioneren. Of, in normaal Nederlands: Planking is plat op je buik gaan liggen. Een koud kunstje voor iedere dreumes...

Heeft u ook zo’n medelijden met de heren van de Primark? Nee, ik heb het niet over het mannelijk verkopersgilde dat tegen betaling deze hysterische textielhel in stand houdt, maar over de getergde jongemannen die, omwille van een harmonische relatie, door hun vrouw of vriendin naar dit modeparadijs worden meegesleept. Gelukkig is er voor deze laatste categorie een toevluchtsoord gecreëerd binnen de muren van de reeds genoemde kledinggigant. Het bevindt zich onder de roltrappen en biedt dankzij een strategisch geplaatst raam fraai uitzicht op de wandelaars over het Spui. En andersom, want wie vanaf de straat bij de kledingwinkel naar binnen kijkt, trakteert zichzelf op een volmaakte observatie van de mannelijke Homo Sapiens in tijdelijk uitgebluste staat van bewustzijn...

“Vijftien tellen in de rimboe!” schalt de stem van het drie turven hoge, blonde jochie over het Goudenregenplein. Een seconde later rennen zijn speelkameraadjes, een bruinbehaarde knul in dezelfde lengteklasse en een kleiner meisje met vrolijke krullen, enthousiast richting de hoek met de Goudenregenstraat. Daar verstoppen zij zich achter de bosjes, terwijl mijn vrouw en ik vanaf een bankje het drietal geamuseerd gadeslaan. Als het jochie bij de nul is aangekomen en zijn zoekende ogen over het plein laat dwalen, ontvouwt in mijn hoofd langzaam het stratenplan uit mijn jeugd.

Mijn meest vroege herinnering aan het Goudenregenplein valt samen met de laatste knarsende kilometers van uitgesleten PCC wagons...