Kijkduin baadt in de zon, maar haar gasten banen zich puffend een baan over de boulevard. Het Golden Oldies Festival brengt deze vrijdagavond een gevarieerder publiek op de been dan de badplaats sinds het uitbreken van de Pokémonkoorts gewend is, maar de muziek die vanuit de tent het Deltaplein bereikt stelt teleur. Een verrookte mannenstem en té hese vrouwenstem pogen een hit van Bryan Adams en Melanie C uit de vorige eeuw nieuw leven in te blazen, maar ik hoor tóch liever het origineel. Mijn vrouw weet een kort gejuich echter niet te onderdrukken. De oorzaak van dit enthousiasme komt niet voort uit de verrichtingen in de muziektent, maar schuilt in het zojuist bemachtigde Pokémonfiguur op haar telefoon. Want óók mijn vrouw is besmet met dit virus…

Tijd om te genieten van haar van...

Mijn neef werkt bij de Egbert Haan; een kleine kruideniersketen in het Zuidwestelijk deel van Noordoost Nederland. Een gemiddelde ochtend in zijn filiaal onder de rustieke gewelven van het eens zo statige warenhuis Het Wespennest gaat er gemoedelijk aan toe. Een werknemer opent de poorten, een aantal geduldig wachtende klanten loopt rustig met hem de trap af en ondertussen zit een glimlachende caissière al te wachten op de eerste boodschappen. Deze rust wordt sinds enkele maanden ernstig ondermijnd door een duizendkoppige enclave Fransozen, die het ooit door Jean Ferrat zo poëtisch bezongen berglandschap verruilden voor een door Wim Sonneveld zo koel vertaald Hollands boerendorp in de gemeente van mijn neef...

“Zo, die is van mij!” roept het melkboerenblonde jongetje, terwijl hij de middelste Happy Meal van het dienblad grist. “Hoe weet jij dat nou weer?” snauwt zijn volslanke, platinablonde oma met een door de Zwarte Weduwe gerijpt stemgeluid. “Nou,” grijnst het jochie breeduit, “Mike en DJ lusten geen kaas en in déze zit de cheeseburger.” Oma zucht als een verslagen hond, maar haar kleinzoon is nog niet rijp voor deze subtiele vorm van ergernis. Voortvarend vervolgt hij: “Nu mag Mike uit de andere doosjes het speeltje kiezen.” Hij wijst hierbij naar zijn iets grotere broertje, dat zwijgend tegenover hem zit...

Mijn neef werkt bij de Egbert Haan; een kleine kruideniersketen in het Zuidwestelijk deel van Noordoost Nederland. In tegenstelling tot de concurrentie binnen de voedingsmiddelenbranche, piekt de omzet van Egbert Haan niet met Kerst, maar rond de paasdagen. Een voorzichtige verklaring voor dit merkwaardige weetje ligt wellicht in het feit dat Egbert Haan al sinds mensenheugenis branchespecialist is binnen het Boter, Kaas & Eieren segment.

Om deze koppositie te verstevigen, bedachten de Haandeelhouders, geheel volgens de bedrijfsfilosofie ‘Maximale Winst met Minimale Inspanning’, vorig voorjaar een actie welke zowel klant als directie een feestelijk Paasontbijt moest bezorgen: sparen voor zilveren eierdopjes van het merk Verentooi & Tok...

Vriendin Wendy is verhuisd. Sinds enkele weken bewoont zij een prachtvolle parterre in een rustige volkswijk, wat in schril contrast staat met de rumoerige locatie van haar vorige etage aan de Visbanken. Het grootste deel van onze vriendschap resideerde ze echter in een studentenhuis aan het eind van de Obrechtstraat, waar de bewoners elk weekend wel aanleiding vonden voor een feestje, zonder dat men keek op een introducé meer of minder.

Met deze wetenschap in het achterhoofd gaan mijn collega’s Anja, Antonio, Manuel en ik tien jaar geleden dan ook gretig in op Wendy’s uitnodiging om het Valentijnsbal van haar studentenhuis mee te vieren...

Mijn neef werkt bij de Egbert Haan; een kleine kruideniersketen in het Zuidwestelijk deel van Noordoost Nederland. Een grijze muis in de supermarktwereld, met als enig onderscheidend vermogen de vierjaarlijkse Haantje De Voordeelweken en het verplichte gebruik van de Kukelekukaart voor korting. Het filiaal waar mijn neef werkzaam is, bevindt zich in de oude keldergewelven van het lokaal ooit zo befaamde warenhuis Het Wespennest. Slechts enkele jaren terug was deze winkel nog het stralende visitekaartje van de kleine keten, maar sinds het uitbreken van de crisis bepaalt de waan van de dag een veranderlijk bewind vanuit het hoofdkantoor. Dit overkoepelend orgaan wordt gevormd door de gebroeders Pauw, die de Haanketen hebben ondergebracht in investeringsmaatschappij “De Haandeelhouders...

De Haagse Grote Markt oogt deze eerste kerstdag grauw en verlaten. Alleen de Boterwaag heeft zijn deuren geopend voor diegenen die deze feestdag niet binnen de muren van het eigen huis willen vieren, al zijn ook hier de verstokte rokers onbarmhartig naar buiten gewerkt. Zij drommen samen onder de warmtelampen bij de ingang en staren zwijgend naar de stille overzijde. Iets verder, op de hoek met de Laan, blijkt ook Piet Patat vandaag in bedrijf. “Even snel een frietje halen?” vraagt mijn vrouw en samen wandelen we de cafetaria in.

Het is rustig, maar we zijn niet alleen. In de hoek van de snackbar staat een ouder echtpaar onder de televisie, waarop de zoveelste herhaling van Sissi vertoond wordt...

Op een bankje aan het Amsterdamse Kronkelpad trachtte ik een boek te lezen, toen aan het begin van de Weteringschans een oudere man het plantsoen betrad, die ten tijde van de kabinetten Lubbers een krachtig werkpaard moet zijn geweest, doch inmiddels het moede lijf voortsleepte als een Jehova’s Getuige na veertig jaar velddienst. Zijn pak was hem op het lijf gesneden, maar de karakteristieke aktetas had hij ingewisseld voor een tot op de draad toe versleten diepvriestas, die hij ter verlenging van de levensduur binnenstebuiten had omgeslagen.

De man naderde mijn bankje tot enkele meters, maar hield halt bij het borstbeeld dat er naast stond. Hij zette zijn tas op de grond en staarde naar de naam op de plaquette. “Car-Mig-Gelt” las hij bedachtzaam, maar hardop...

Nederlanders die bij het krieken van de ochtend hun zwembadterritorium afbakenen door een aantal stukken badtextiel op gereedstaande ligstoelen te draperen is de jaarlijks terugkerende frustratie van menig hotelgast in het buitenland. Onder het motto: ‘Wie het eerst komt, het eerst maalt’ zet ruim zestig procent van de Nederlandse hotelgasten zijn wekker op half zeven, omdat “je in de namiddag wél het juiste plekje aan het zwembad moet hebben”. Tegenstanders van dit apenrotsgedrag spreken smalend over ‘handdoekpiraterij’...

Het laatste schoolreisje voor de zomervakantie. Terwijl de rest van leerplichtig Nederland al mag genieten van zijn vrijheid, banjert een Brabants basisschoolklasje over het Buitenhof, nauwlettend gadegeslagen door het schoolvoorbeeld van een onderwijzeres die het meesterschap van juffrouw tot in de finesses beheerst. Zij is gesneden uit het hout dat de PABO tegenwoordig niet meer gebruikt, omdat het naar huidige normen niet buigzaam genoeg wordt bevonden. Kortom: een dame die in haar studententijd wel aanwezig was bij de bezetting van het Maagdenhuis, maar er niet aan deelnam. De juf is klein van postuur, doch recht van rug en draagt haar bruine haren in een frisse, korte coupe. De ogen slaan haar kudde gade vanachter een compact en strak montuur...