Lijn 4 van 22:45u brengt deze zaterdagavond weinig volk op de been. De eerstvolgende instapmogelijkheid wordt slechts benut door een jong stel dat duidelijk het Snowboardfestival op de Grote Markt heeft bezocht. Oud genoeg om ’s avonds met zijn tweetjes naar het centrum te gaan, te jong om met middernacht thuis te komen. Hij draagt zijn lange haar onder een petje, zij haar rode haren met krulletjes. Zij giechelt, terwijl hij haar imponeert met verhalen over zijn laatste ‘moves’, waarbij zij hem de glimlach schenkt welke slechts is voorbehouden aan pril geliefden die nog niet zijn verdronken in de waterval van wederzijdse ergernissen.

Tegenover ons zit een breed gekruld Antilliaans jongetje van een jaar of vijf dat, ondanks het late uur, met wakkere, nieuwsgierige ogen de wereld binne...

“Hoe oud denk je zelf dat ik ben?” Parmantig stond de heer Van Jole achter zijn rollator en met glimmende oogjes keek hij naar collega Amal. Buiten was het een typisch eerste zonnige zaterdagmorgen in juli, waarop de Haagse bevolking het strand verkiest boven de winkelenboulevard in het centrum van de stad. Een mooi moment voor de oude heer om op zijn gemak de driedagelijkse boodschapjes te doen. Ja, hij deed nog alles zelf. Een gegeven dat de nieuwsgierigheid naar zijn leeftijd wekte.

“Vijfentachtig”, schatte Amal na enig nadenken. De oude baas glunderde bij het horen van deze woorden. “Maak er maar honderd van!” sprak hij niet zonder trots. Uit pure verbazing lukte het mijn collega niet langer haar gesloten mond dicht te houden...

DEN HAAG – Het Rembrandt Theater aan het Haagse Lorentzplein sloot bijna vijftig jaar geleden voorgoed zijn deuren, maar toch roept deze naam nog altijd een golf van nostalgische gevoelens op bij veel (oud) Hagenezen en, jawel, zelfs Hagenaars. In het weekend van 18 en 19 oktober is het restant van de oude bioscoopzaal nog één keer te bewonderen tijdens het Smaak van Laak festival, dat dit jaar in het oude theater neerstrijkt. “Ik moet benadrukken dat we geen films vertonen in de oude bioscoopzaal”, tempert Ellen van Beek namens het Laaktheater onverhoopt hoge verwachtingen. “We bouwen een zaal boven de Albert Heijn om tot mini bioscoop. Er komt een podium met filmdoek en we proberen een kleine tribune met veertig stoelen te bouwen...

“Maar hoe vooraan is vooraan?”, vroeg mijn tante, terecht, argwanend. “Eh, tja, héél erg vooraan”, stamelde ik naar waarheid. “Ja, ja”, hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Het nieuws moest duidelijk even indalen. Voor de zekerheid herhaalde ze nog één keer de boodschap die ze meende zojuist gehoord te hebben: “Dus 27 december zitten wij op de eerste rij bij Sjaak Bral?” Ik antwoordde bevestigend. “Maar vind je dat nou wel verstandig?’, klonk het op moederlijke toon. “Ah joh, dat valt allemaal wel mee”, verzekerde ik haar. “Zolang we ons maar rustig houden, is er niks aan de hand!”

Ik kon het weten...

HOEK VAN HOLLAND – De echo van “Herinnert U zich deze nog?” schalt door de ruimte. Gevolgd door “De nummer één allertijden”: Zorba’s Dance van Trio Hellenique. Nee, het zijn niet de meest jeugdige gasten die deze middag in museum RockArt rondlopen. Maar diep in hun hart bleven ze allemaal jong.

Zo ook Hans van Velzen: Veertig jaar geleden startte hij als technicus aan boord van Veronicaschip de Norderney de band met het laatste uur van Radio Veronica voor de kust van Scheveningen. Vandaag start hij, met een druk op diezelfde knop, de eerste uitzending vanuit deze inmiddels gerestaureerde studio in het museum. “Dit had ik nooit verwacht”, glundert Van Velzen. “Veertig jaar geleden dacht ik: ‘Dit was het dan’. Ik had geen idee waar dit alles gebleven was...

DEN HAAG – “Wim Kan was in staat de mensen onwaarschijnlijk hard te laten lachen. Er werd bij Kan zo hard gelachen als er bij niemand werd gelachen.” Aan het woord is Paul van Vliet. De met een eeuwige jeugd gezegende eminence grise van het Nederlands cabaret haalt een herinnering op aan Wim Kan, de iconische cabaretier die Nederland in de jaren zestig en zeventig aan radio en tv kluisterde met zijn gemiddeld driejaarlijkse oudejaarsconferences. “Wim Kan bracht Nederlandse samenleving in een uurtje terug tot een overzichtelijke zandbak, waar wij met zijn allen omheen zaten. Hij besprak de hoogwaardigheidsbekleders die hij tot kleine karikaturen terugbracht”.

“Ik weet nog dat ik als jongetje bij hem in Diligentia zat en dat ik dacht: ‘Nu moet hij ophouden, want ik houd het niet meer...