Op het informatiebord bij de ingang van Oud Eik en Duinen staat de ruiming van mijn oma’s graf nog steeds niet aangekondigd, maar de voorbereidende werkzaamheden zijn inmiddels zo ver gevorderd, dat een schriftelijke bevestiging niet meer lijkt dan een administratieve formaliteit. De plekken tegenover haar zijn dit voorjaar al vrijgemaakt voor nieuwe gasten en het rijtje waar mijn oma nu nog ligt is dit najaar ontdaan van alle bloemrijke franje. Hiervoor moet men een ernstig giftig goedje gebruikt hebben, want tot mijn grote schrik zag ik binnen enkele dagen een stevige plantenweelde verschrompelen tot een zielige verzameling dode takken.

Zelfs het eenzame rotsplantje, dat al twaalf jaar lang moedig het warme schijnsel van de eerste lentezon afwachtte om tot bloei te komen, streek plotse...

Mevrouw Lange, mijn juf uit groep 7 van de basisschool, had haar adolescente jaren doorgebracht in een Jappenkamp op het toenmalig Nederlands Indië. Een oorlogstrauma hield ze hier niet aan over, maar wel zou ze de rest van haar leven een grotere waarde blijven hechten aan 15 augustus als officiële einddatum van de Tweede Wereldoorlog, dan aan onze nationale bevrijdingsdag op 5 mei.

De moeder van mevrouw Lange sleet de laatste jaren van haar leven in zo’n Haags verzorgingshuis dat de lotsbestemming van haar clientèle al subtiel in het naamplaatje boven het huisnummer gebeiteld heeft...

Waarschijnlijk was ik de enige leerling van mijn klas die in augustus 1993 uitkeek naar het nieuwe schooljaar, want zes weken eerder was er in het lokaal enig rumoer opgestegen na het uitdelen van de zomerrapporten. Op de achterkant stond namelijk in grote letters ‘Juf Lange’ geschreven als lerares die ons na de vakantie zou opwachten in groep 7B. De juf die wij voor de zomer achterlieten had net haar 22e verjaardag gevierd en was daarmee de benjamin van het docentenkorps. De leeftijd van juffrouw Lange was voor ons op dat moment nog in nevelen gehuld, maar zeker was wel dat zij de oudste werknemer op school was en deze generatiekloof bleek onoverbrugbaar voor de doorgaans zo flexibele geesten die basisscholieren volgens de wetenschap plachten te hebben.

Gelukkig zijn er altijd uitzond...

“In het Den Haag van mijn tijd reden ‘s ochtends de vrachtwagens met grondstoffen de stad in, om ‘s avonds met afgewerkte producten de stad weer uit te gaan. Nu zie ik alleen vuilniswagens en afgevoerd bouwafval”, constateert de 75-jarige Wim van Wezel. In de gloriedagen van de Haagse industrie, was hij verantwoordelijk voor de verkoop van gereedschappen bij handelsfirma Stokvis aan de Herengracht.

“Het bedrijf was gevestigd in een monumentaal pand”, herinnert de voormalig medewerker zich. “Ik was zestien en moest werken voor geld in het huishouden. Mijn moeder ging mee en voerde het sollicitatiegesprek. Wat moest ik zeggen? Ik had helemaal geen zin om te gaan werken en had eigenlijk naar de HBS gewild. Ik werd aangenomen als jongste bediende in het archief...

De Succes agenda: dat losbladige systeem met zijn onverslijtbare ringband en ontelbare tabbladen. Deze nog steeds populaire agenda kent zijn oorsprong in de Haagse Archipelbuurt, weet Marijke Danckaerts, die in de jaren zestig voor de uitgeverij werkte: “We verstuurden duizenden agenda’s per jaar.”

Het Haagse bedrijf kent zijn oorsprong in 1928, met de uitgave van het maandblad Succes voor zakenlieden. Vanuit deze doelgroep bleek een behoefte te bestaan aan aanvullende cursussen, zoals ‘Spreken in het Openbaar’. Zo ontstond het Succes Instituut, spoedig gevolgd door de Nederlandse Boekenclub, de Universiteit voor Zelfstudie en de Baedeker voor de Huisvrouw. Bij dit onderdeel kwam Danckaerts in 1963 terecht...

De transformatie van schoolgebouw naar appartementencomplex vordert gestaag. De lage hekjes rond het schoolplein aan de Capadosestraat stonden er al in mijn prilste jeugd, maar afgaand op hun geknakte staat van dienst, vrees ik dat ze de aanstaande oplevering van het huizenblok niet zullen overleven. Wandelend over de gehavende tegels, realiseer ik me hoe dit geheel van hek en steen de stille getuige is van mijn eerste lompe stapjes op de hindernisbaan der liefde tijdens de koude lente van 1990. Ik was 7 jaar, zat in groep 3 en de heersende rage op het schoolplein waren geen knikkers of plakplaatjes, maar gymnastische oefeningen als touwtje springen en handstand...

De gesloten jaloezieën achter het raam van inloophuis Het Kompas aan de Apeldoornselaan bieden de argeloze passant een troosteloze aanblik. Niet dat deze oecumenische huiskamer voor mij een regelmatig gefrequenteerd toevluchtsoord was, maar het bood nog altijd een tastbare herinnering aan Ada, die voor haar spirituele voedingsstof de weg naar dit gebedshuis wél wist te vinden. Dit alles oogt overigens zweveriger dan ze in de omgang was, want Ada deelde haar geloofsovertuiging zelden met derden. Voor de buitenwacht was zij vooral een geboren en getogen Scheveningse, die rechtvaardigheid boven de lieve vrede stelde en van haart hart geen moordkuil maakte...

Heeft u al eens bijvangstvis gegeten? Vorig jaar rond deze tijd ving ik het bericht op dat de Europese Unie een zogenaamde aanlandplicht in wil stellen, om zo te voorkomen dat schippers hun ongewenst gevangen zeevruchten terugwerpen in het water. Enkele visrestaurants in de haven zagen wel brood in deze exotische restproducten, maar ik kom helaas te weinig in Scheveningen om te weten of dit initiatief inmiddels al van de grond is gekomen.

In het buitenland lopen ze wat dat betreft mijlenver op ons voor. Nog scherp herinner ik mij die zomervakantie in Frankrijk, ruim twintig jaar geleden. De kaart van het restaurant vermeldde een ‘assiette de friture de fruits de mer’, wat eigenlijk veel te veel woorden zijn voor een verzameling minuscule gefrituurde zeevruchten...

Elk seizoen wordt het clubje kleiner, maar nog elke ochtend komen ze rond half twaalf samen bij het Artikel 1 monument voor de Tweede Kamer. Daar wachten ze op iets dat nooit meer komen gaat. Het is een gewoonte die voor stadsduifbegrippen al generaties teruggaat, maar voor het menselijk vergelijk pas is ontstaan op een koude winterdag aan het begin van deze eeuw. Het begon met losse handjes rijst, neergestrooid in het stadscentrum op plekken die door wijlen Gerard Fieret waren overgeslagen...

De verjaardagsvisite werd gevormd door een intiem, doch breed gezelschap. In de hoek van de kamer bogen oudere familieleden zich over de grootte van het pensioengat dat nog gaapt tussen wil en werkelijkheid, terwijl mijn zus en haar vriendinnen zich uitspraken over de ongemakken die hun leeftijdscategorie met zich meebrengt, zoals de aanstaande schoolkeuze van hun bijeen geworpen kroost.

Mijn zus bleek er het best vanaf te komen. Haar jongste besloot wijselijk het pad te volgen dat zijn oudere broer al voor hem geëffend heeft, wat hem, maar ook zijn ouders, een eindeloze rondgang rond de regionale scholengemeenschappen bespaart. “Mijn oudste dochter heeft een lijstje van vijf scholen”, zuchtte één van de vriendinnen. “En ze wil ze ook allemaal af...