Ditjes en Katjes gaat sluiten. De Eigenaresse van het kattencafé aan de Piet Heinstraat begint volgende maand aan een nieuwe uitdaging in haar loopbaan. Voor de katjes is inmiddels een liefdevol nieuw onderkomen gevonden, maar dat neemt niet weg dat de sluiting van dit aaibare initiatief een kleine aderlating is voor het doorgaans zo bruisende Zeeheldenkwartier. Na deze lovende woorden lijkt het wellicht dat ik dit levendige etablissement met grote regelmaat frequenteer, maar de wrange waarheid is dat ik er de afgelopen jaren slechts tweemaal ben geweest. De eerste keer was vlak na de opening, als verjaardagsaardigheidje aan mijn vrouw. Bij het tweede bezoek heeft de Haagse stadsbewoner over mijn schouder kunnen meelezen, want dat bracht ik voor de Posthoorn...

DEN HAAG – Ruim vijfendertig jaar was het een begrip in de wijk Rustenburg: Bakkerij Utermark aan de Hoenderloostraat. Chris Utermark Sr. Opende zijn winkel bij de oplevering van deze wijk in 1932 en sloot hem, bij gebrek aan opvolging, in 1970. “Het bakkersvak was in die tijd héél hard werken voor héél weinig geld”, vertelt bakkerszoon Chris Jr. bij een terugblik op zijn jeugdjaren.

Het is december 1926 als de dan bijna 21-jarige Chris Utermark (sr.) vanuit het Rooms Katholieke weeshuis in Den Bosch zijn intrek neemt bij de Haagse Wout den Houdt, die een bakerzaak bezit aan de Mezenlaan in Den Haag. Hij werkt er tot 1932, om daarna met zijn kersverse echtgenote te verhuizen naar de nieuwbouwwijk Rustenburg – Oostbroek, waar een ruimte vrijgekomen is voor een bakkerij...

Heeft u ook zo’n medelijden met de heren van de Primark? Nee, ik heb het niet over het mannelijk verkopersgilde dat tegen betaling deze hysterische textielhel in stand houdt, maar over de getergde jongemannen die, omwille van een harmonische relatie, door hun vrouw of vriendin naar dit modeparadijs worden meegesleept. Gelukkig is er voor deze laatste categorie een toevluchtsoord gecreëerd binnen de muren van de reeds genoemde kledinggigant. Het bevindt zich onder de roltrappen en biedt dankzij een strategisch geplaatst raam fraai uitzicht op de wandelaars over het Spui. En andersom, want wie vanaf de straat bij de kledingwinkel naar binnen kijkt, trakteert zichzelf op een volmaakte observatie van de mannelijke Homo Sapiens in tijdelijk uitgebluste staat van bewustzijn...

“Vijftien tellen in de rimboe!” schalt de stem van het drie turven hoge, blonde jochie over het Goudenregenplein. Een seconde later rennen zijn speelkameraadjes, een bruinbehaarde knul in dezelfde lengteklasse en een kleiner meisje met vrolijke krullen, enthousiast richting de hoek met de Goudenregenstraat. Daar verstoppen zij zich achter de bosjes, terwijl mijn vrouw en ik vanaf een bankje het drietal geamuseerd gadeslaan. Als het jochie bij de nul is aangekomen en zijn zoekende ogen over het plein laat dwalen, ontvouwt in mijn hoofd langzaam het stratenplan uit mijn jeugd.

Mijn meest vroege herinnering aan het Goudenregenplein valt samen met de laatste knarsende kilometers van uitgesleten PCC wagons...

De Bosjes van Poot is een bijzondere plek aan de duinrand van onze stad, waar het mij nooit lukt die éne uitgang terug te vinden waar ik enkele uren eerder mijn fiets heb neergezet. Hierdoor wordt elk bezoek aan dit natuurgebied door mij afgesloten met een radeloze zoektocht over de Laan van Poot. Deze wetenschap weet mij er deze dinsdagochtend echter niet van te weerhouden de combinatie van een zonnig ochtendgloren en een vrije dag om te zetten in een vroege wandeling. Ik ben niet de enige. Een groepje belegen hardlopers vormt rond kruispunt 24 een kakelend klasje, waardoor het geheel iets wegheeft van een open lucht toneelvereniging tijdens een massascène...

Om niet elke maand vijftien procent van ons zuurverdiende salaris weer terug te storten op de bankrekening van onze werkgever, hamsteren mijn vrouw en ik onze dagelijkse levensmiddelen regelmatig bij een supermarkt zonder blauwletterig uithangbord aan de gevel. Deze vrijdagavond brengt dit voedselmatig vreemdgaan ons naar de Fahrenheitstraat, waar wij op de terugweg de ovonde tussen de Valkenboslaan en de Weimarstraat passeren. “Wist je dat op deze hoek vroeger een grote broodfabriek stond?”, vraag ik mijn vrouw letterlijk en passant...

Het is dit weekend weer braderie voor onze deur aan de Dierenselaan, voor mij steevast het hoogtepunt van de lente. Niet om de grote variëteit aan handelaren, die ons steeds dezelfde artikelen tegen een andere waarde proberen aan te smeren, maar wel vanwege het telkens terugkerende drama dat zich achter de façade van kraamhouders en dranghekken afspeelt. Op vrijdag is hier nog niks van te merken. Een groot obstakel met waarschuwingsbord verspert onze straat en om dit geheel enig cachet te geven, staat bij deze barrière een individu opgesteld, die eventuele eigenzinnige autobestuurders met harde hand tot omkeren maant. Op zaterdag is dit hek nog wel aanwezig, maar de gemeentelijke verkeersregelneef heeft dan óók weekend, zodat de obstructie onbemand blijft...

DEN HAAG – “Merkwaardige omstandigheden”. Deze uitdrukking gebruikt Herman de Bats (93) regelmatig als hij herinneringen ophaalt aan de oorlogsjaren van zijn jeugd. Tussen Dolle Dinsdag en de bevrijding hield de geboren Hagenaar een dagboek bij dat nu is uitgegeven. “Het was een idee van mijn dochter om dit te publiceren. Ik heb haar nooit daartoe aangespoord.”

Het originele oorlogsdagboekje van Herman de Bats stond jarenlang onopvallend in zijn boekenkast. Hij begon erin te schrijven begin september 1944, vlak voor Dolle Dinsdag. “De mensen dachten dat de oorlog voorbij was”, weet De Bats nog. “NSB’ers sloegen op de vlucht en hun bezittingen werden uit huizen gegooid. Toen vonden we dat fantastisch. Maar de bevrijding kwam niet en de Duitsers waren woest...

De jaarlijkse Bunkerdag komt er weer aan. Het is zo’n evenement dat mij steeds het gevoel geeft tóch een toerist in eigen stad te zijn, omdat er een geschiedenis aan de oppervlakte wordt gebracht waar je het exacte bestaan niet van wist, terwijl je er al jarenlang, soms letterlijk, bovenop stond. Het vorig jaar voor deze gelegenheid uitgegraven complex op de splitsing van de Hogeweg met de Duinweg was voor mij zo’n verrassing én aanleiding om met twee vrienden daar eens een kijkje te nemen. Aan deze bezichtiging bleek een wandeling gekoppeld naar een laatste bunker achter de Haringkade en de gids die ons bij deze tocht voor ging wist met gevoel voor drama te vertellen hoe, op dit olifantenpaadje tussen de twee uiteinden van de Duinweg, de voetstappen lagen van vele generaties voorouders...

Precies op het moment dat de kleine, breedgeschouderde man de slagerij aan de Veenkade binnenstapt, begint het hondje van de dame die al op haar bestelling wacht hartstochtelijk te blaffen. In een reflex doet de man een stap terug, waardoor de aanleiding voor dit felle gekef ook voor de overige aanwezigen zichtbaar wordt: voor de ingang van de voormalige bibliotheek aan de Bilderdijkstraat loopt nog zo’n gedrocht met net eenzelfde viervoetig scharminkel aan de lijn. De man maakt zijn rentree in de winkel, kijkt daarbij naar het hondje en zegt dan: “Felle beestjes hoor, die Jack Russels.”

“Nou…”, begint de eigenaresse van de kleine keffer aarzelend, maar de man onderbreekt haar voor ze een tweede woord kan uitbrengen: “Praat me er niet van! Jaren geleden kreeg ik van mijn collega een ...