Ik mis de bloemenman in de Grote Marktstraat. Ja, het is al lang geleden, maar in de dagen dat er nog V&D op de gevel van Hudson’s Bay stond, klinkers het trottoir sierden, de Nieuwe Passage slechts op de tekentafel lag en Amsterdam nog van mening was hun Noord/Zuidlijn sneller te bouwen dan Den haag zijn tramtunnel, stond dagelijks een bloemenman zijn felgekleurde boeketten aan te prijzen vanuit een klein bouwwerk tegenover Hans Anders. Hij stond daar prima, al kon niemand ontkennen dat de directe omgeving in zijn geheel een wat chaotische, misschien zelfs verwaarloosde indruk maakte. In dit decor zetten de gemeentearchitecten zich aan hun tekentafel en toen zij hun eindplannen presenteerden, bleek de toekomst voor de bloemenman weinig rooskleurig...

Een stukje dat begint met de zin “ik was onderweg naar…” zult u zelden van mij zien. De reden hiervoor is simpel: het feit dat ook ík mij wel eens verplaats, laat u als lezer volkomen koud. Dat ik op mijn eindbestemming ben aangekomen, kunt u immers al opmaken uit het verhaal dat voor u ligt. Slechts wanneer mijn straatavonturen van invloed zijn op het eindresultaat, is een kleine uitleg op zijn plaats. “Ik was onderweg naar mijn interviewafspraak, toen ik door een kleine onoplettendheid een opstaande stoeptegel over het hoofd zag. Als gevolg hiervan vindt u in dit wijkmagazine geen portret over het aloude ambacht der fietsherstellers, maar zetten we deze maand de wijkverpleegster in het zonnetje.” Dit is een goede reden om een verhaal te beginnen met “ik was onderweg naar…”...

Met zijn stichting Scala Variété aan Zee presenteert Karel de Rooij op zondag 25 maart het programma Circus in de Branding in de Scheveningse Lourdeskerk, een voorproefje voor de serie variétévoorstellingen die aanstaande november op dezelfde locatie wordt gespeeld. Op toneel vierde de bekende variété artiest ruim vijftig jaar triomfen als kleine helft van het duo Mini & Maxi, maar ook achter de schermen is deze Hagenaar een groot voorvechter van dit genre.

“Variété klinkt in Nederland anders dan bijvoorbeeld in Engeland of Amerika”, weet De Rooij uit ervaring. “Sommigen hier kennen het woord niet eens en anderen zien het als iets heel ouderwets. Dat maakt mij strijdbaar, omdat het juist een hele mooie, internationale vorm van theater is...

“Zoiets bestaat toch al lang?”, krijgt Milene van Arendonk (32) steevast te horen als zij begint over haar plannen voor een boek over de Haagse koffietent, maar bijna twintig jaar na het verschijnen van de bloemlezing ‘Morgen Gratis Koffie’ vindt de Haagse fotografe het hoog tijd voor een update.

Cultureel Haags erfgoed. Zo typeert Van Arendonk de kleine keetjes langs Haagse straten, waar in vervlogen jaren de arbeiders hun broodtrommeltjes leegaten onder het genot van een bakkie koffie voor één gulden. “Ik vind het leven daar zo heerlijk”, glundert de fotografe. “In de koffietent is iedereen gelijk. Het is een soort familie waarbinnen iedereen zijn ongezouten mening mag delen. Je kunt er lekker jezelf zijn en dat spreekt mij aan.”

Dat de populariteit van deze pleisterplaatsen de laatste...

Leren ontspannen tussen zeven katers. Voor een select groepje liefhebbers werd dit vorige week werkelijkheid bij kattencafé Ditjes en Katjes in de Piet Heinstraat. Een primeur voor zowel eigenaresse Eef Krol, als mindfulnesscoach Pascal van der Straten.

Die ontspanning lijkt bij binnenkomst nog ver te zoeken. Kater Boris, net teruggekeerd in het café na een operatie aan zijn teen, is vastbesloten zijn plek in de groep te heroveren. Van meerdere kanten in de ruimte duikelen katten langs én over elkaar, achternagezeten door de tien maanden jonge cafétijger in miniformaat. “Kijk, een kat met karakter. Daar hou ik wel van!”, merkt één van de aanwezigen op. Het is ook Van der Straten niet ontgaan: “We zijn hier in de huiskamer van de katten”, zegt hij voor aanvang van de cursus...

De huidige bewoners noemen het een “Oase van rust”, maar tot 1942 bood het monumentale pand aan Hooftskade 1 onderdak aan honderden weeskinderen. Ien Weverling (92) was één van hen: “Echt naar mijn zin had ik het natuurlijk niet, maar ik heb er wel lekker de beest uitgehangen.”

Weverling was negen jaar oud toen zij in 1935 werd geplaatst in het weeshuis. Als schoolmeisje bestond haar belangrijkste dagtaak uit breien, maar op woensdagmiddag werd er wel eens een uitstapje gemaakt: “Dan gingen wij wandelen in het Scheveningse bos”, herinnert zij zich. “Opgesteld in zo’n keurig rijtje. De mensen die wij tegenkwamen bleven dan altijd even staan en zeiden dan: ‘Ah, wat zielig, die arme weesjes’...

“Dit was onze droom, we wilden hier echt graag blijven. Tot we ons realiseerden dat we te hard hebben gewerkt en onszelf voorbij zijn gelopen.” Tot deze conclusie komt Martine Wooning, tot juni mede-eigenaar van restaurant Blij aan de Dunne Bierkade. Samen met haar man Bram verkocht ze de zaak om letterlijk de wijde wereld in te trekken. “Het restaurant was ons leven, maar als je ineens twee kindjes krijgt, veranderen je prioriteiten!”

Vijf jaar geleden startten Bram en Martine Wooning lunchroom Blij aan de Dunne Bierkade. Het bleek een gouden greep. Was de Avenue Culinair tot dat moment nog een kwakkelend zorgenkindje van de gemeente, met de komst van Blij wist een nieuwe doelgroep deze zijgracht van het Spui ook overdag te vinden...

Amsterdam op een vroege, vrije ochtend is niemand aan te raden. De gang van het Centraal Station biedt een desolate aanblik vol gesloten rolluiken, alwaar een verdwaalde toerist zijn keus niet weet te maken tussen het centrum of de pont over het IJ. Een vroege schipper boent nog wat slaperig zijn rondvaartboot, terwijl de reinigingsdienst het lekkende afval van een losbandige nacht vakkundig wegpoetst van de kade. De Grachtengordel baadt in de ochtendzon, maar ademt onderhuids de sfeer van een verstikkende dorpskern die elke jongere tracht te ontvluchten...

“Elke dag ben ik bezig met sleutelen”, zegt Bart van Damme, uitbater van Café het Spui. “Er is altijd wat te doen. Dan moet ik weer een verstopping oplossen, daarna kom ik weer een kastje tegen dat scheef hangt. Maar ja, dat krijg je als je in een oud pand zit, dan ben je altijd bezig. Eigenlijk is het net als met oude auto’s, die moeten ook af en toe opgeknapt worden.”

Met dat “opknappen” doelt Van Damme op de geplande renovatie en nieuwbouw van de panden aan het Spui op de hoek met de Gedempte Gracht. Stichting Levi Lassen, grotendeels eigenaar van dit laatste stukje oude bebouwing, hoopt met de plannen 28 woningen en nieuwe bedrijfsruimten te creëren. Zowel van Damme, als zijn buurman Selcuk Kabak, zijn warm voorstander van dit idee...

“En, ome Jan, staat er nog wat leuks in de krant vandaag?” De oude man aan het tafeltje in het Patathoekje op de Dierenselaan schudt zijn hoofd en verzucht richting de cafetariarestaurateur: “Nee, gewoon dezelfde ellende als altijd.” Om zijn conclusie kracht bij te zetten vouwt hij de krant in vieren, pakt zijn blauwe regenjas van de stoel en maakt aanstalten om op te staan. De snackbarhouder verlegt hierop zijn aandacht naar de blonde jongen met een rugtas, die net zijn etablissement is binnengewandeld. “Weet je het al?”, klinkt het zakelijk. De jongen schudt zijn hoofd. “Nee, ik kijk nog even.” Terwijl zijn ogen langs het scherm vol aangeboden etenswaren glijden, sluipt ome Jan voorzichtig, maar met licht wankele tred dichterbij...