De conifeer voor de aula van begraafplaats Oud Eik en Duinen droomde in zijn jeugdjaren op de gemeentelijke kweekschool van een roerig leven als natuurlijke erfafscheiding op camping Ockenburgh. De sluiting van dit kampeerterrein sloeg zijn droom aan diggelen en eenmaal volgroeid werd hem van hogerhand een standplaats toegewezen aan de rand van dit kerkhof. Zich schikkend in zijn lot, stemde hij zijn uiterlijk al spoedig af op zijn leefomgeving. Hij liet zijn takken hangen naar de wil van de zwaartekracht, maar uit zijn laatste restje levensvreugde weet hij tóch nog genoeg kracht te putten om elke dag weer frisgroen glanzend te contrasteren met de statige stenen kapel waar hij tegenaan geplant is.

Deze middag is het niet zo zeer de boom die mijn aandacht trekt, als wel de man en vrouw die...

“U weet dat er vermissingskosten voor uw rijbewijs worden berekend?” De stem van de gemeentelijke baliedame klonk lief, haar glimlach stond vriendelijk, maar aan haar ogen zag ik dat het niet klikte tussen ons. “Ik was er op voorbereid”, beaamde ik haar aanname. “Dat was een aantal jaar geleden ook al zo met mijn paspoort.” De nodeloze toevoeging deed haar opkijken van haar werk en op het kruispunt van onze blikvelden viel mij de gedachte in dat geen enkele film- of televisieregisseur deze loketvrouw zou hebben gecast als ambtenaar. Met haar bruine, lange haar in een nonchalante knot en een overjasje met panterprint om de schouder geslagen, kwam dit vijfentwintigjarige schepsel meer in aanmerking voor een rol als kapster. Of nagelstyliste.

“Die boete voor paspoorten is inmiddel...

Kijkduin baadt in de zon, maar haar gasten banen zich puffend een baan over de boulevard. Het Golden Oldies Festival brengt deze vrijdagavond een gevarieerder publiek op de been dan de badplaats sinds het uitbreken van de Pokémonkoorts gewend is, maar de muziek die vanuit de tent het Deltaplein bereikt stelt teleur. Een verrookte mannenstem en té hese vrouwenstem pogen een hit van Bryan Adams en Melanie C uit de vorige eeuw nieuw leven in te blazen, maar ik hoor tóch liever het origineel. Mijn vrouw weet een kort gejuich echter niet te onderdrukken. De oorzaak van dit enthousiasme komt niet voort uit de verrichtingen in de muziektent, maar schuilt in het zojuist bemachtigde Pokémonfiguur op haar telefoon. Want óók mijn vrouw is besmet met dit virus…

Tijd om te genieten van haar van...

Kapper Jack kan weer lachen. Niet alleen de professionele glimlach waarmee hij klanten en voorbijgangers van zijn hoekwinkeltje aan de Apeldoornselaan doorgaans vriendelijk toeknikt, maar een intens stralende glimlach siert sinds enkele dagen het gelaat van onze zakelijke achterbuurman. Hij heeft hier dan ook een gegronde reden voor; de virtuele postbode bracht hem eindelijk goed nieuws in een voortslepend meningsverschil met veel te hoge bomen.

Het begon ooit, zoals in oude jongensboeken, allemaal klein en onschuldig. Na veertien jaar knippen, wassen en watergolven in de kleine salon aan de Apeldoornselaan, moesten kapper en huisbaas met elkaar in conclaaf over de verlenging van het vijfjarig huurcontract...

“Zo, die is van mij!” roept het melkboerenblonde jongetje, terwijl hij de middelste Happy Meal van het dienblad grist. “Hoe weet jij dat nou weer?” snauwt zijn volslanke, platinablonde oma met een door de Zwarte Weduwe gerijpt stemgeluid. “Nou,” grijnst het jochie breeduit, “Mike en DJ lusten geen kaas en in déze zit de cheeseburger.” Oma zucht als een verslagen hond, maar haar kleinzoon is nog niet rijp voor deze subtiele vorm van ergernis. Voortvarend vervolgt hij: “Nu mag Mike uit de andere doosjes het speeltje kiezen.” Hij wijst hierbij naar zijn iets grotere broertje, dat zwijgend tegenover hem zit...

De Haagse Grote Markt oogt deze eerste kerstdag grauw en verlaten. Alleen de Boterwaag heeft zijn deuren geopend voor diegenen die deze feestdag niet binnen de muren van het eigen huis willen vieren, al zijn ook hier de verstokte rokers onbarmhartig naar buiten gewerkt. Zij drommen samen onder de warmtelampen bij de ingang en staren zwijgend naar de stille overzijde. Iets verder, op de hoek met de Laan, blijkt ook Piet Patat vandaag in bedrijf. “Even snel een frietje halen?” vraagt mijn vrouw en samen wandelen we de cafetaria in.

Het is rustig, maar we zijn niet alleen. In de hoek van de snackbar staat een ouder echtpaar onder de televisie, waarop de zoveelste herhaling van Sissi vertoond wordt...

Op een bankje aan het Amsterdamse Kronkelpad trachtte ik een boek te lezen, toen aan het begin van de Weteringschans een oudere man het plantsoen betrad, die ten tijde van de kabinetten Lubbers een krachtig werkpaard moet zijn geweest, doch inmiddels het moede lijf voortsleepte als een Jehova’s Getuige na veertig jaar velddienst. Zijn pak was hem op het lijf gesneden, maar de karakteristieke aktetas had hij ingewisseld voor een tot op de draad toe versleten diepvriestas, die hij ter verlenging van de levensduur binnenstebuiten had omgeslagen.

De man naderde mijn bankje tot enkele meters, maar hield halt bij het borstbeeld dat er naast stond. Hij zette zijn tas op de grond en staarde naar de naam op de plaquette. “Car-Mig-Gelt” las hij bedachtzaam, maar hardop...

De arbeidsvreugde van een kassier wordt voor een belangrijk deel bepaald bij de gratie van zijn klant. Er zijn passanten die de nekharen al in opstand brengen bij het plaatsen van de eerste groet, maar gelukkig zijn er óók diegenen waar je blij van wordt als je ze ziet aansluiten in de rij.

Tot die laatste categorie behoort Mattia. Een paar jaar geleden stond ze aan mijn kassa, maar zowel de welkomstgroet als vraag om Bonuskaart ging totaal langs haar heen, omdat haar oren bezet waren door twee dopjes van waaruit snoeiharde punkrock eveneens de trommelvliezen van de menigte om haar heen bereikte...

Het laatste schoolreisje voor de zomervakantie. Terwijl de rest van leerplichtig Nederland al mag genieten van zijn vrijheid, banjert een Brabants basisschoolklasje over het Buitenhof, nauwlettend gadegeslagen door het schoolvoorbeeld van een onderwijzeres die het meesterschap van juffrouw tot in de finesses beheerst. Zij is gesneden uit het hout dat de PABO tegenwoordig niet meer gebruikt, omdat het naar huidige normen niet buigzaam genoeg wordt bevonden. Kortom: een dame die in haar studententijd wel aanwezig was bij de bezetting van het Maagdenhuis, maar er niet aan deelnam. De juf is klein van postuur, doch recht van rug en draagt haar bruine haren in een frisse, korte coupe. De ogen slaan haar kudde gade vanachter een compact en strak montuur...

“Snapt u dat nou?’ vroeg een kittige, kortgeknipte grijze dame voor een winkelpui in de Grote Marktstraat, haar ogen strak op mij gericht. “Ik vrees dat ik niet de juiste man ben voor uw levensvragen”, reageerde ik licht verbouwereerd. Het deed haar glimlachen. “Zo erg is het niet hoor”, sprak zij op kalmerende toon. “Het zit zo: ik had mijn scootmobiel keurig langs de muur geparkeerd. Ik ben even deze winkel ingegaan en nu staat hij midden op de stoep! Straks lopen de passanten hem nog kapot. Kunt u deze tas even vasthouden? Dan zet ik mijn wagentje in zijn achteruit.” De dame overhandigde haar plastic draagzak en stapte kwieker dan verwacht op het voertuig. Behendig reed zij het karretje terug naar de muur en constateerde tevreden dat alles nog naar behoren functioneerde.