“Mijn God, wat is dit? Een kampeerplaats voor dooien of zo?” Aan de rand van het grafveld stond een klein, dik, ietwat kalend en bebrild mannetje aan de verkeerde kant van zijn veertiger jaren. Zijn vale, mintgroene jas had ogenschijnlijk fellere tijden gekend en ter vervolmaking van zijn zelfgekozen karikatuur droeg hij een grijze, tot de draad toe versleten rugzak op zijn buik. Handenwrijvend wandelde hij het veld op, gelijk iemand die het als een persoonlijke prestatie ziet nog horizontaal boven deze plek verheven te zijn.

“Hé Lex, zie je dat? Een bord van de HTMC. Nu snap ik waarom we de laatste keer zo lang op de taxi moesten wachten!” Achter de heg staarde een rijzig, doch ietwat sullig gestalte naar zijn partner op het grafveld...

DEN HAAG – “Dit was de oude dienstingang”, vertelt Provast directeur Peter Coffeng onder het opendraaien van een slot aan het Achterom in Den Haag. “Hier stopten vanaf 1885 de koetsiers voor het afleveren van de bagage. Alleen de gasten mochten via de Passage het hotel binnen. Wisten jullie trouwens dat het Achterom in die dagen eigenlijk een hoofdstraat was voor het ‘gewone’ volk?” De reporter van Radio West, met wie ik deze dag meeloop, knikt bevestigend. Ik krijg deze informatie voor het eerst. Het is februari 2001 en ik kan niet geloven dat dit benauwde straatje, dat nota bene de naam Achterom draagt, ooit een hoofdroute was.

Een paar seconden later staan wij gedrieën in de hal van het voormalig Hotel Du Passage...

Zodra de zon bij Scheveningen onder de zeespiegel zakt, schiet Den Haag in sluimerstand. De kille temperatuur van deze middelmaartse avond wordt enkel getrotseerd door een handjevol verstokte rokers bij de Boterwaagingang. In de Grote Marktstraat schiet een late boodschapper Albert Heijn in voor zijn souper en op de Voldersgracht vraagt een dakloze met een lang, ingestudeerd relaas om een bijdrage aan zijn levensonderhoud, maar de uitgaande bioscoopbezoekers hebben geen geduld voor zijn verhaal.

De tram op het Spui houdt halt voor een enkele reiziger, de schuifdeur van Burger King staat moedeloos open voor hongerige klanten die maar niet naar binnen komen. Het Binnenhof oogt verlaten, al cirkelen politiewagens en motoragenten met grote regelmaat rondjes rond de regeringsgebouwen...

“Weet je waar ik trek in heb?”, vroeg mijn eega deze zondagochtend vanuit het niets. Nog voor ik de mogelijkheid kreeg deze kwestie tot mij door te laten dringen, laat staan een lijst van aannemelijke lekkernijen op te stellen, beantwoordde zij het zojuist opgeworpen vraagstuk zelf: “Een patatje. Zo’n lekker vet patatje! Wil jij ook iets?” Het was kwart voor elf. De toevoeging aan mijn adres was dan ook retorisch, inclusief licht spottende ondertoon.

Mijn vrouw verbaast zich namelijk al gedurende ons hele samenzijn over één van mijn vele vreemde eigenschappen: ik snack niet voor het middaguur. Deze merkwaardige karaktertrek dank ik aan mijn studententijd, om exacter te zijn het dagbladsimulatievak Deadline...

Nederland in de tweede helft van de Jaren zestig: de inwoners praten over de Veronica Top 40, Provo, het huwelijk van Prinses Beatrix met Prins Claus, Hitweek, Hilversum 3, Mies Bouwman, The Beatles, D66, Televisiereclame, Phil Bloom, Martin Luther King, Studentenopstanden in Parijs, Robert Kennedy, de Mammoetwet, de Praagse Lente en de Bezetting van het Maagdenhuis.

Den Haag in de tweede helft van de jaren zestig: stadsbewoners treuren over de brand in het gebouw van Kunst en Wetenschappen, op elke straathoek repeteert een beatbandje, Victor Marijnen neemt de burgemeesterszetel over van Hans Kolfschoten en onder bezielende leiding van Reinder Zwolsman verpaupert het Wijnhavenkwartier tot een grote parkeerplaats.

Dit is het Den Haag dat werd vastgelegd door Guus Rolvink, destijds administr...

DEN HAAG – De boom staat nog in de kamer, maar de vraag “waar gaan we in het nieuwe jaar naartoe?” dringt zich al langzaam aan ons op. De laatste dagen van het jaar worden vooral gebruikt om terug te kijken op de voorbijgegleden twaalf maanden. Op tv strijden Youp en Guido om Neerlands gunst, maar de Haagse regio heeft Sjaak Bral. Voor de achttiende keer op rij zegt deze cabaretier “Vaarwel” tegen het afgelopen jaar. “Ik ben er op een hele rare manier ingerold, maar daardoor heb ik wel leren zwemmen.”

Je bent begonnen als stand up comedian. Wanneer kwam het moment dat je dacht: “de oudejaarsconference is wel iets voor mij?”
“Als stand up comedian verzin je de hele dag grappen...

Lijn 4 van 22:45u brengt deze zaterdagavond weinig volk op de been. De eerstvolgende instapmogelijkheid wordt slechts benut door een jong stel dat duidelijk het Snowboardfestival op de Grote Markt heeft bezocht. Oud genoeg om ’s avonds met zijn tweetjes naar het centrum te gaan, te jong om met middernacht thuis te komen. Hij draagt zijn lange haar onder een petje, zij haar rode haren met krulletjes. Zij giechelt, terwijl hij haar imponeert met verhalen over zijn laatste ‘moves’, waarbij zij hem de glimlach schenkt welke slechts is voorbehouden aan pril geliefden die nog niet zijn verdronken in de waterval van wederzijdse ergernissen.

Tegenover ons zit een breed gekruld Antilliaans jongetje van een jaar of vijf dat, ondanks het late uur, met wakkere, nieuwsgierige ogen de wereld binne...

“Hoe oud denk je zelf dat ik ben?” Parmantig stond de heer Van Jole achter zijn rollator en met glimmende oogjes keek hij naar collega Amal. Buiten was het een typisch eerste zonnige zaterdagmorgen in juli, waarop de Haagse bevolking het strand verkiest boven de winkelenboulevard in het centrum van de stad. Een mooi moment voor de oude heer om op zijn gemak de driedagelijkse boodschapjes te doen. Ja, hij deed nog alles zelf. Een gegeven dat de nieuwsgierigheid naar zijn leeftijd wekte.

“Vijfentachtig”, schatte Amal na enig nadenken. De oude baas glunderde bij het horen van deze woorden. “Maak er maar honderd van!” sprak hij niet zonder trots. Uit pure verbazing lukte het mijn collega niet langer haar gesloten mond dicht te houden...

DEN HAAG – “Het heimwee naar Kijkduin draag ik met me mee als een lont die elke dag een stukje verder opbrandt”. Dit zijn de woorden van Mick Bal (66). Geboren en getogen Hagenees, maar reeds ruim veertig jaar woonachtig in het hoge noorden van Nederland. Nog dagelijks denkt hij weemoedig terug aan zijn jeugdjaren in de residentie. Haagse Marc zette zijn overpeinzingen op papier.

“Aan het eind van de jaren vijftig woonden wij op Scheveningen. Het waren de dagen van soberheid troef: geen warm water zonder gaspenning en wassen in de zinken teil. Ik ruik nog de zwavellucht van de op kolen rokende schoorstenen. En allerlei aloude, vergeten straattaferelen zie ik zo voor me: de scharensliep, de schillenboer en natuurlijk oude kranten ophalen voor een paar dubbeltjes...

DEN HAAG – Het Rembrandt Theater aan het Haagse Lorentzplein sloot bijna vijftig jaar geleden voorgoed zijn deuren, maar toch roept deze naam nog altijd een golf van nostalgische gevoelens op bij veel (oud) Hagenezen en, jawel, zelfs Hagenaars. In het weekend van 18 en 19 oktober is het restant van de oude bioscoopzaal nog één keer te bewonderen tijdens het Smaak van Laak festival, dat dit jaar in het oude theater neerstrijkt. “Ik moet benadrukken dat we geen films vertonen in de oude bioscoopzaal”, tempert Ellen van Beek namens het Laaktheater onverhoopt hoge verwachtingen. “We bouwen een zaal boven de Albert Heijn om tot mini bioscoop. Er komt een podium met filmdoek en we proberen een kleine tribune met veertig stoelen te bouwen...