“Meneer, wilt u die tas om uw schouder misschien afgeven bij de balie?” Ik draaide mij om en keek met niet geringe verbazing in het gezicht van een beveiligingsbeambte. “Natuurlijk”, stamelde ik en stapte met licht onthutste tred richting de kassa van de kringloopwinkel. Aan de andere kant van het meubel wachtte Miep, een corpulente dame van vijftig wier lichaam futloos omhuld werd door een vormloos blauw shirt. Het bloempotkapsel op haar hoofd wachtte met lichtvette sliertjes op betere tijden en de kokette bril op haar neus detoneerde met de rest van haar verschijning, doch was qua kleurstelling een perfecte match met het reeds omschreven shirt.

“Wat kan ik voor je doen?”, vroeg Miep met de toon van een straatwerker die net tot besef komt dat een volle werkdag nog tussen hem en zi...

DEN HAAG – “Maar mama, waar zijn de wapens nou?” Een klein jongetje kijkt met vragende ogen op naar zijn moeder. Zij zwijgt. Om hen heen banen tientallen belangstellenden zich een weg door flets verlichte gangen van de monumentale hospitaalbunker aan de Haagse van Ouwenlaan. “Dit gebouw had toch met oorlog te maken?”, jammert het jochie verder. “Zonder wapens is het geen oorlog!”. Een glasheldere kinderconclusie.

Voor het tweede opeenvolgende jaar opende de Stichting Europees Erfgoed Atlantikwall de gepantserde poorten van een aantal bunkers uit de Tweede Wereldoorlog. Dit tot grote vreugde van duizenden belangstellenden. En lichte verbazing van de organisatie: “Tijdens Monumentendag konden de mensen ook hier terecht...

DEN HAAG – Popstad nummer één; je tikt er tegen en het zingt. Ooit was de residentie hofleverancier van de Nederbeat op Radio Veronica voor de Scheveningse kust. In diezelfde jaren telde Den Haag één platenzaak op vijfduizend bewoners. Maar dat was vroeger. Anno 2014 ijveren rond het centrum van de Haagse binnenstad vier van de laatste zes vinylhandelaren moedig voor hun voortbestaan. “Het is geen dik belegde boterham, maar ik kan alle boeken kopen die ik hebben wil en af en toe kunnen mijn vrouw en ik op vakantie”.

“Mijn geheim? Ja… dat is een goede vraag!” Bert van der Spek, eigenaar van Bert’s Record Store aan de Stationsweg, fronst zijn wenkbrauwen als hem gevraagd wordt naar het succes van zijn winkel en het failliet van de concurrenten...

DEN HAAG – Een brede glimlach verschijnt op haar kleine gezicht. Enthousiast maakt ze zich los van haar oma en rent, zo goed en zo kwaad als ze al kan, naar het blauwe gestalte in de verte. Hoe dichter ze haar doel nadert, des te groter blijkt haar brilsmurf in het echt. Het meisje zet zich schrap, kijkt even beduusd voor zich uit en doet aarzelend twee passen naar achter. Ze vindt de blik van haar oma terug en zet het op een huilen. De foto met brilsmurf komt er niet.

Schapen en pony’s op de kinderboerderij, Oud Hollandsche spelletjes, een stoere zweefmolen, twee luchtkussens en bezoek van Piet Piraat met twee Smurfen. De winkeliersvereniging van de Betje Wolffstraat organiseerde afgelopen zaterdag voor het derde jaar op rij een kinderspeeldag voor de allerjongste wijkbewoners...

DEN HAAG – “Wim Kan was in staat de mensen onwaarschijnlijk hard te laten lachen. Er werd bij Kan zo hard gelachen als er bij niemand werd gelachen.” Aan het woord is Paul van Vliet. De met een eeuwige jeugd gezegende eminence grise van het Nederlands cabaret haalt een herinnering op aan Wim Kan, de iconische cabaretier die Nederland in de jaren zestig en zeventig aan radio en tv kluisterde met zijn gemiddeld driejaarlijkse oudejaarsconferences. “Wim Kan bracht Nederlandse samenleving in een uurtje terug tot een overzichtelijke zandbak, waar wij met zijn allen omheen zaten. Hij besprak de hoogwaardigheidsbekleders die hij tot kleine karikaturen terugbracht”.

“Ik weet nog dat ik als jongetje bij hem in Diligentia zat en dat ik dacht: ‘Nu moet hij ophouden, want ik houd het niet meer...

“Kinderen, allemaal luisteren!”, riep een juffrouw die een klasje moeilijk opvoedbare pubers had meegebracht. “Links van mij zie je een bord met een lammetje, rechts zie je een hond en waar wij nu staan in het midden is de paal met de bal. Let dus goed op, want bij deze bal kun je ons altijd vinden. Als jullie straks de zee in gaan, mogen jullie niet verder dan tot jullie borst in het water. Als jullie dieper gaan, komen juffrouw Jansen en ik jullie persoonlijk uit het water halen en dan is deze middag strandpret voorbij! Als jullie nog vragen hebben, juffrouw Jansen en ik zitten bij de strandtent hier tegenover een kop koffie te drinken.” De twee docenten hadden zich nog niet omgedraaid, of de probleempubers schoten zo ver mogelijk het water in...

“Zo is de natuur nou eenmaal”, sprak mijn vrouw geruststellend, maar echte troost kon ik niet uit haar woorden putten. Natuurlijk was ik slechts getuige geweest van een familiedrama op microformaat, maar mijn zachtaardig karakter kon de wreedheid der elementen in deze maar moeilijk accepteren.

Vele weken had ze daar bewegingsloos gezeten in haar hoekje van de Hofvijver. Stromende regen of brandende zonneschijn onderging ze, ter bescherming van haar toekomstig kroost, zonder enige zichtbare vorm van protest. Ondertussen zorgde manlief ijverig voor het onderhoud van hun eenvoudig geïmproviseerde liefdesnestje, terwijl ondergetekende zijn steentje probeerde bij te dragen door de aanstaande moeder geregeld wat verse stukjes oudbakken brood op het nest te bezorgen...

Het was weer goedendoelendag in de stad. Nietsvermoedende stadsgenoten en toeristen werden op elke straathoek onderworpen aan de terreur van vele individuen die zich op één of andere manier verbonden voelen met een welzijnsorganisatie. Soms betrof het goede doel de aandacht vragende zelf, zoals de straatkrant verkoper. Maar vaker moesten de passanten toezien hoe hun kostbare tijd werd opgesoupeerd door overijverige idealistische studenten die zieltjes probeerden te winnen voor Greenpeace, het WNF of Plan. Collectanten van de Hartstichting hielden hun donatiepot onder de schuldbewuste ogen van Hemaworst happende wandelaars en ijs etende straatschoffies.

Goedendoelendag voedt bij ondergetekende het sentiment dat het eigen leven zo slecht niet is. En daar mogen anderen van meegenieten...

“Het was een mooi boek, maar het is nu dicht”, zei Freek berustend. Een kort moment van stilte volgde, waarna het gesprek al snel overging op de meest recente beslommeringen van het zo geplaagde RandstadRail.

Freek werkt voor de Haagse plantsoendienst. Elke ochtend stapt deze begin vijftiger om 06.30 uur RandstadRail 4 binnen op de Bouwlustlaan. Freek kent iedereen en iedereen kent Freek. Zijn vriendelijke groeten en dialogen met medereizigers vullen elke ochtend de wagons van de nog half slapende tramstellen met vroege forenzen en overige werknemers. Freek wordt ervan verdacht een rasoptimist te zijn. Als hij ’s ochtends in de regen naar zijn werkt vertrekt, merkt hij op dat de natuur een mooie dag tegemoet gaat.

Freek deed ‘het’ met Anita, een typisch voorbeeld van iets te veel man...