We hebben een nieuw buurmeisje aan de overkant. Ze geeft een sprankje flair aan onze straat, die sinds enkele maanden de uitstraling heeft van een klavier vol ontbrekende toetsen. Nu is dit geen vreemd verschijnsel in onze buurt, want Rustenburg – Oostbroek is een doorstroomwijk. De meeste bewoners weten dit niet, omdat ze hier net zijn neergestreken, of het interesseert ze niet meer, omdat ze op het punt staan te vertrekken. Die verhuisgolf heeft onze straat lang weten te mijden, maar sinds enkele maanden rijden de verhuiswagens af en aan, vaak gevolgd door aannemersbusjes, die met veel kabaal het innerlijk én uiterlijk van de vrijgekomen percelen onherroepelijk aanpassen aan de eisen van de moderne tijd.

Het begon in december. De benedenbuurvrouw had net haar sleutels ingeleverd bij de verhuurder, toen Magere Hein besloot dat het tijd werd voor een huisbezoek aan de buurman van de overkant. De beste man had zijn visite nooit zien aankomen, want zijn zicht was al lange tijd beperkt. Het leven was hem de laatste jaren ook niet gunstig gezind. Ooit was hij welvarend en geliefd, maar ongelukkige keuzes dreven hem in de herfst van zijn bestaan naar een eenzame etagewoning in onze straat. Zelfs zijn huisraad, welke daags na de uitvaart op het trottoir belande, bleek weinig interessant voor de nachtelijke ritten van clandestiene lorrenboeren, maar de leegte die hij achterliet werd al snel opgevuld door vakkundige werklieden, die de sombere eenmanswoning weer omtoverden naar een knus paleisje. Voor het nieuwe buurmeisje, naar nu blijkt.

Haar verschijning is echter een voorzichtige pleister op de wond, want om ons heen zijn alle bouwvakkers nog druk doende met hun luidruchtige afbraakwerkzaamheden. Het huis van de benedenbuurvrouw verkeert weliswaar in de afrondende fase, maar vier maanden geleden kwam de naastgelegen woning vrij. Een nieuwe uitdaging, waar het toch al in de buurt aanwezige sloopteam van de huiseigenaar maar al te graag zijn tanden in zette.

Maar het zijn niet alleen inwendige mutaties die de huizen in onze straat moeten ondergaan. In de zoektocht naar energiebesparende maatregelen, besluiten veel woningbezitters momenteel om hun originele houten kozijnen met pensioen te sturen. Steevast worden deze ingeruild voor fantasieloze exemplaren van kunststof, die ongetwijfeld een zegen zijn voor de bewoners, maar helaas een onherstelbare afbreuk doen aan de eenduidige uitstraling die wijlen architect Berlage bij het ontwerp van onze wijk voor ogen had.

Deze overweging zal onze voormalige naaste buren een zorg zijn. Om de doorstroomstatus van deze wijk te bevestigen, besloten ook zij onlangs hun boeltje te pakken en hun prille gezinsleven voort te zetten in een meer kindervriendelijke omgeving. “Een leuk klusje”, glimlacht de aannemer als ik hem vorige week in het huis van de benedenbuurvrouw tegenkom. “Aan het eind van de maand hoop ik hier klaar te zijn en dan ga ik daar meteen weer verder. Ik denk dat jullie me tot het eind van de zomer wel zullen horen!” Fluitend sluit hij de voordeur, waarna ik zuchtend de trap van ons huis bestijg.

Gelukkig maakt het buurmeisje aan de overkant een hoop goed.