“Weet je waar ik trek in heb?”, vroeg mijn eega deze zondagochtend vanuit het niets. Nog voor ik de mogelijkheid kreeg deze kwestie tot mij door te laten dringen, laat staan een lijst van aannemelijke lekkernijen op te stellen, beantwoordde zij het zojuist opgeworpen vraagstuk zelf: “Een patatje. Zo’n lekker vet patatje! Wil jij ook iets?” Het was kwart voor elf. De toevoeging aan mijn adres was dan ook retorisch, inclusief licht spottende ondertoon.

Mijn vrouw verbaast zich namelijk al gedurende ons hele samenzijn over één van mijn vele vreemde eigenschappen: ik snack niet voor het middaguur. Deze merkwaardige karaktertrek dank ik aan mijn studententijd, om exacter te zijn het dagbladsimulatievak Deadline. De dag waaraan dit studieonderdeel zijn naam ontleende, viel voor onze klas op vrijdag. De aan het opleveren van een waardige krant gekoppelde hectiek, vereiste meer dan eens dat de lunchpauze genoten werd op een tijdstip waar anderen net toe waren aan hun eerste kop koffie.

Dit kale feit is wellicht nog overkomelijk, ware het niet dat vooral de heren binnen onze groep de gewoonte ontwikkelden tijdens lunchtijd te proosten op het weekend met een broodje kroket. De vierde keer binnen acht weken dat ik mijzelf, omringd door mede persmuskieten in spe, terugvond in een redactielokaal met een broodje kroket in de hand, kijkend op een klok die poseerde in zijn klassieke glimlachstand, besloot ik dat mij dit nooit meer ging gebeuren. Sindsdien waak ik over mijn snackmomenten, zoals een deeltijd alcohollist wacht met drinken tot het middaguur geslagen heeft.

De oplettende lezer zal begrijpen dat ook hier de geest gewillig, doch het vlees zwak is. Daar mijn hedendaagse lunchpauzes chronisch passeren tussen elf en twaalf uur in de ochtend, heb ik mijzelf veroordeeld tot een arbeidzaam leven zonder uitzicht op lekkernijen. Een ongekend hoge straf voor een studentenzonde en praktisch onuitvoerbaar, zelfs voor ondergetekende.

Bedrijfsrestaurantkok Mark van der Lee liet zich onlangs in het Algemeen Dagblad ontvallen dat op vrijdag de snack het wint van alle gezonde lunchalternatieven. Logisch, met het weekend binnen handbereik, dat enkel opgehouden wordt door een laatste middag vol werkzaamheden zonder aanwijsbare importantie. Tel hier een donkere, gure winterochtend bij op en de basis voor een onbedwingbare behoefte aan vettigheid is gelegd. De vraag die nu nog rest is slechts: welke krokettenleverancier gun ik mijn zuurverdiende zakgeld?

…een mens ervaart enkel teleurstellingen dankzij zelfgeschapen verwachtingen…

De Febo was ik al voorbij, maar kuierend richting Bram Ladage, herinnerde ik mij de opening van een oer Haags alternatief in de Passage: Slagerij Dungelmann, een culinair begrip sinds 1861 en geroemd van stratenmaker tot minister vanwege het traditionele broodje croquet. Wandelend door de Spuistraat, deed de gedachte aan een ambachtelijke Dungelmann Croquet mij watertanden. Wellicht plaatste ik hierdoor mijn bestelling iets te hongerig, want in tegenstelling tot de gepropageerde ouderwetse service, serveerde het dienstdoende Dungelmannmeisje mij, naast het gewenste broodje, slechts enkele koele blikken. Twee euro en vijfenzestig cent armer wandelde deze fijnproever de Passage uit, om op een bankje in de Grote Marktstraat zijn tanden te zetten in de heilige graal der culinaire verwennerij.

Bij het proeven van de eerste hap, moest ik onwillekeurig denken aan Joop, een vriend van mijn ouders, die bij ons thuis eens stelde dat een mens enkel teleurstellingen ervaart dankzij zelfgeschapen verwachtingen. De waarheid van zijn betoog smaakte vijftien jaar later minstens zo bitter als de fabriekskroket in mijn mond, welke mogelijk sporen van rundvlees zou kunnen bevatten. Dit was geen klassieke kroket van eersteklas rundvlees, maar een gepaneerde ragoutstaaf, zoals Albert Heijn ze niet meer verkoopt sinds het gestopt is met Euroshopper. In één hap was de hofleverancier van zijn Koninklijk voetstuk gevallen.

Mijn principe een snackloos ochtendleven te leiden mag bij tijd en wijle wankelen, het nieuwe voornemen nooit meer een broodje kroket van Dungelmann te eten ga ik héél lang volhouden…