Haagse Marc

Lijn 4 van 22:45u brengt deze zaterdagavond weinig volk op de been. De eerstvolgende instapmogelijkheid wordt slechts benut door een jong stel dat duidelijk het Snowboardfestival op de Grote Markt heeft bezocht. Oud genoeg om ’s avonds met zijn tweetjes naar het centrum te gaan, te jong om met middernacht thuis te komen. Hij draagt zijn lange haar onder een petje, zij haar rode haren met krulletjes. Zij giechelt, terwijl hij haar imponeert met verhalen over zijn laatste ‘moves’, waarbij zij hem de glimlach schenkt welke slechts is voorbehouden aan pril geliefden die nog niet zijn verdronken in de waterval van wederzijdse ergernissen.

Tegenover ons zit een breed gekruld Antilliaans jongetje van een jaar of vijf dat, ondanks het late uur, met wakkere, nieuwsgierige ogen de wereld binne...

“Hoe oud denk je zelf dat ik ben?” Parmantig stond de heer Van Jole achter zijn rollator en met glimmende oogjes keek hij naar collega Amal. Buiten was het een typisch eerste zonnige zaterdagmorgen in juli, waarop de Haagse bevolking het strand verkiest boven de winkelenboulevard in het centrum van de stad. Een mooi moment voor de oude heer om op zijn gemak de driedagelijkse boodschapjes te doen. Ja, hij deed nog alles zelf. Een gegeven dat de nieuwsgierigheid naar zijn leeftijd wekte.

“Vijfentachtig”, schatte Amal na enig nadenken. De oude baas glunderde bij het horen van deze woorden. “Maak er maar honderd van!” sprak hij niet zonder trots. Uit pure verbazing lukte het mijn collega niet langer haar gesloten mond dicht te houden...

DEN HAAG – “Het heimwee naar Kijkduin draag ik met me mee als een lont die elke dag een stukje verder opbrandt”. Dit zijn de woorden van Mick Bal (66). Geboren en getogen Hagenees, maar reeds ruim veertig jaar woonachtig in het hoge noorden van Nederland. Nog dagelijks denkt hij weemoedig terug aan zijn jeugdjaren in de residentie. Haagse Marc zette zijn overpeinzingen op papier.

“Aan het eind van de jaren vijftig woonden wij op Scheveningen. Het waren de dagen van soberheid troef: geen warm water zonder gaspenning en wassen in de zinken teil. Ik ruik nog de zwavellucht van de op kolen rokende schoorstenen. En allerlei aloude, vergeten straattaferelen zie ik zo voor me: de scharensliep, de schillenboer en natuurlijk oude kranten ophalen voor een paar dubbeltjes...

DEN HAAG – Het Rembrandt Theater aan het Haagse Lorentzplein sloot bijna vijftig jaar geleden voorgoed zijn deuren, maar toch roept deze naam nog altijd een golf van nostalgische gevoelens op bij veel (oud) Hagenezen en, jawel, zelfs Hagenaars. In het weekend van 18 en 19 oktober is het restant van de oude bioscoopzaal nog één keer te bewonderen tijdens het Smaak van Laak festival, dat dit jaar in het oude theater neerstrijkt. “Ik moet benadrukken dat we geen films vertonen in de oude bioscoopzaal”, tempert Ellen van Beek namens het Laaktheater onverhoopt hoge verwachtingen. “We bouwen een zaal boven de Albert Heijn om tot mini bioscoop. Er komt een podium met filmdoek en we proberen een kleine tribune met veertig stoelen te bouwen...

“Meneer, wilt u die tas om uw schouder misschien afgeven bij de balie?” Ik draaide mij om en keek met niet geringe verbazing in het gezicht van een beveiligingsbeambte. “Natuurlijk”, stamelde ik en stapte met licht onthutste tred richting de kassa van de kringloopwinkel. Aan de andere kant van het meubel wachtte Miep, een corpulente dame van vijftig wier lichaam futloos omhuld werd door een vormloos blauw shirt. Het bloempotkapsel op haar hoofd wachtte met lichtvette sliertjes op betere tijden en de kokette bril op haar neus detoneerde met de rest van haar verschijning, doch was qua kleurstelling een perfecte match met het reeds omschreven shirt.

“Wat kan ik voor je doen?”, vroeg Miep met de toon van een straatwerker die net tot besef komt dat een volle werkdag nog tussen hem en zi...

DEN HAAG – “Maar mama, waar zijn de wapens nou?” Een klein jongetje kijkt met vragende ogen op naar zijn moeder. Zij zwijgt. Om hen heen banen tientallen belangstellenden zich een weg door flets verlichte gangen van de monumentale hospitaalbunker aan de Haagse van Ouwenlaan. “Dit gebouw had toch met oorlog te maken?”, jammert het jochie verder. “Zonder wapens is het geen oorlog!”. Een glasheldere kinderconclusie.

Voor het tweede opeenvolgende jaar opende de Stichting Europees Erfgoed Atlantikwall de gepantserde poorten van een aantal bunkers uit de Tweede Wereldoorlog. Dit tot grote vreugde van duizenden belangstellenden. En lichte verbazing van de organisatie: “Tijdens Monumentendag konden de mensen ook hier terecht...

DEN HAAG – Popstad nummer één; je tikt er tegen en het zingt. Ooit was de residentie hofleverancier van de Nederbeat op Radio Veronica voor de Scheveningse kust. In diezelfde jaren telde Den Haag één platenzaak op vijfduizend bewoners. Maar dat was vroeger. Anno 2014 ijveren rond het centrum van de Haagse binnenstad vier van de laatste zes vinylhandelaren moedig voor hun voortbestaan. “Het is geen dik belegde boterham, maar ik kan alle boeken kopen die ik hebben wil en af en toe kunnen mijn vrouw en ik op vakantie”.

“Mijn geheim? Ja… dat is een goede vraag!” Bert van der Spek, eigenaar van Bert’s Record Store aan de Stationsweg, fronst zijn wenkbrauwen als hem gevraagd wordt naar het succes van zijn winkel en het failliet van de concurrenten...

“Maar hoe vooraan is vooraan?”, vroeg mijn tante, terecht, argwanend. “Eh, tja, héél erg vooraan”, stamelde ik naar waarheid. “Ja, ja”, hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Het nieuws moest duidelijk even indalen. Voor de zekerheid herhaalde ze nog één keer de boodschap die ze meende zojuist gehoord te hebben: “Dus 27 december zitten wij op de eerste rij bij Sjaak Bral?” Ik antwoordde bevestigend. “Maar vind je dat nou wel verstandig?’, klonk het op moederlijke toon. “Ah joh, dat valt allemaal wel mee”, verzekerde ik haar. “Zolang we ons maar rustig houden, is er niks aan de hand!”

Ik kon het weten...

DEN HAAG – Een brede glimlach verschijnt op haar kleine gezicht. Enthousiast maakt ze zich los van haar oma en rent, zo goed en zo kwaad als ze al kan, naar het blauwe gestalte in de verte. Hoe dichter ze haar doel nadert, des te groter blijkt haar brilsmurf in het echt. Het meisje zet zich schrap, kijkt even beduusd voor zich uit en doet aarzelend twee passen naar achter. Ze vindt de blik van haar oma terug en zet het op een huilen. De foto met brilsmurf komt er niet.

Schapen en pony’s op de kinderboerderij, Oud Hollandsche spelletjes, een stoere zweefmolen, twee luchtkussens en bezoek van Piet Piraat met twee Smurfen. De winkeliersvereniging van de Betje Wolffstraat organiseerde afgelopen zaterdag voor het derde jaar op rij een kinderspeeldag voor de allerjongste wijkbewoners...

HOEK VAN HOLLAND – De echo van “Herinnert U zich deze nog?” schalt door de ruimte. Gevolgd door “De nummer één allertijden”: Zorba’s Dance van Trio Hellenique. Nee, het zijn niet de meest jeugdige gasten die deze middag in museum RockArt rondlopen. Maar diep in hun hart bleven ze allemaal jong.

Zo ook Hans van Velzen: Veertig jaar geleden startte hij als technicus aan boord van Veronicaschip de Norderney de band met het laatste uur van Radio Veronica voor de kust van Scheveningen. Vandaag start hij, met een druk op diezelfde knop, de eerste uitzending vanuit deze inmiddels gerestaureerde studio in het museum. “Dit had ik nooit verwacht”, glundert Van Velzen. “Veertig jaar geleden dacht ik: ‘Dit was het dan’. Ik had geen idee waar dit alles gebleven was...