Haagse Marc

DEN HAAG – “Wim Kan was in staat de mensen onwaarschijnlijk hard te laten lachen. Er werd bij Kan zo hard gelachen als er bij niemand werd gelachen.” Aan het woord is Paul van Vliet. De met een eeuwige jeugd gezegende eminence grise van het Nederlands cabaret haalt een herinnering op aan Wim Kan, de iconische cabaretier die Nederland in de jaren zestig en zeventig aan radio en tv kluisterde met zijn gemiddeld driejaarlijkse oudejaarsconferences. “Wim Kan bracht Nederlandse samenleving in een uurtje terug tot een overzichtelijke zandbak, waar wij met zijn allen omheen zaten. Hij besprak de hoogwaardigheidsbekleders die hij tot kleine karikaturen terugbracht”.

“Ik weet nog dat ik als jongetje bij hem in Diligentia zat en dat ik dacht: ‘Nu moet hij ophouden, want ik houd het niet meer...

“Kinderen, allemaal luisteren!”, riep een juffrouw die een klasje moeilijk opvoedbare pubers had meegebracht. “Links van mij zie je een bord met een lammetje, rechts zie je een hond en waar wij nu staan in het midden is de paal met de bal. Let dus goed op, want bij deze bal kun je ons altijd vinden. Als jullie straks de zee in gaan, mogen jullie niet verder dan tot jullie borst in het water. Als jullie dieper gaan, komen juffrouw Jansen en ik jullie persoonlijk uit het water halen en dan is deze middag strandpret voorbij! Als jullie nog vragen hebben, juffrouw Jansen en ik zitten bij de strandtent hier tegenover een kop koffie te drinken.” De twee docenten hadden zich nog niet omgedraaid, of de probleempubers schoten zo ver mogelijk het water in...

“Zo is de natuur nou eenmaal”, sprak mijn vrouw geruststellend, maar echte troost kon ik niet uit haar woorden putten. Natuurlijk was ik slechts getuige geweest van een familiedrama op microformaat, maar mijn zachtaardig karakter kon de wreedheid der elementen in deze maar moeilijk accepteren.

Vele weken had ze daar bewegingsloos gezeten in haar hoekje van de Hofvijver. Stromende regen of brandende zonneschijn onderging ze, ter bescherming van haar toekomstig kroost, zonder enige zichtbare vorm van protest. Ondertussen zorgde manlief ijverig voor het onderhoud van hun eenvoudig geïmproviseerde liefdesnestje, terwijl ondergetekende zijn steentje probeerde bij te dragen door de aanstaande moeder geregeld wat verse stukjes oudbakken brood op het nest te bezorgen...

Het was weer goedendoelendag in de stad. Nietsvermoedende stadsgenoten en toeristen werden op elke straathoek onderworpen aan de terreur van vele individuen die zich op één of andere manier verbonden voelen met een welzijnsorganisatie. Soms betrof het goede doel de aandacht vragende zelf, zoals de straatkrant verkoper. Maar vaker moesten de passanten toezien hoe hun kostbare tijd werd opgesoupeerd door overijverige idealistische studenten die zieltjes probeerden te winnen voor Greenpeace, het WNF of Plan. Collectanten van de Hartstichting hielden hun donatiepot onder de schuldbewuste ogen van Hemaworst happende wandelaars en ijs etende straatschoffies.

Goedendoelendag voedt bij ondergetekende het sentiment dat het eigen leven zo slecht niet is. En daar mogen anderen van meegenieten...

“Het was een mooi boek, maar het is nu dicht”, zei Freek berustend. Een kort moment van stilte volgde, waarna het gesprek al snel overging op de meest recente beslommeringen van het zo geplaagde RandstadRail.

Freek werkt voor de Haagse plantsoendienst. Elke ochtend stapt deze begin vijftiger om 06.30 uur RandstadRail 4 binnen op de Bouwlustlaan. Freek kent iedereen en iedereen kent Freek. Zijn vriendelijke groeten en dialogen met medereizigers vullen elke ochtend de wagons van de nog half slapende tramstellen met vroege forenzen en overige werknemers. Freek wordt ervan verdacht een rasoptimist te zijn. Als hij ’s ochtends in de regen naar zijn werkt vertrekt, merkt hij op dat de natuur een mooie dag tegemoet gaat.

Freek deed ‘het’ met Anita, een typisch voorbeeld van iets te veel man...

Het Rotterdamse Einstein Lyceum is boos. De twaalfjarige leerling Patrick nam contact op met de media om zijn plaaggeesten te stoppen. Natuurlijk had zijn moeder dat eerst geprobeerd via de school, maar het verhaal dat haar zoon was thuisgekomen met een schoenafdruk op zijn jas en een tand door de lip, werd afgewimpeld met de reactie dat dit gebeurd was in de pauze. Een advocaat van het lyceum bepleit nu dat Patrick een klikspaan is, die het fundament plaatste voor een klassikaal wantrouwen.

De rechter ging mee in het oordeel van school dat privacy van pestende leerlingen belangrijker is dan de pijn van de geplaagde klasgenoot. Uit oogpunt van de afstandelijke magistraat valt dit wellicht te begrijpen, in het lichaam van een gewezen pestslachtoffer voelt het anders.

Al op de kleuterschool ...

Geachte klant,

U nadert de betaalafdeling van onze supermarkt. Voor een vlotte en vlekkeloze transactie maken wij u graag attent op de volgende punten:

• Het is niet verboden om een groetende caissière gedag terug te zeggen. Naast het opkomen van de zon is haar glimlach het enige dat u vandaag gratis krijgt. Koester dit moment!

• Geef ongewenste impulsaankopen terug aan de caissière en verstop ze niet in het kassamandje. De dertig mandjes die er na uw bezoek bovenop belanden, bevorderen doorgaans niet de verkoopbaarheid van het door u achtergelaten artikel.

• Als u voorafgaand aan het bezoek aan onze supermarkt een driedaags vooronderzoek heeft afgerond naar de reclamefolder, vraag bij aanvang van de transactie dan niet welke van uw producten exact in de aanbieding zijn...

“Denk toch eens na voordat je iets zegt” is een levensles die mijn vader ons al sinds mijn prille jeugd probeert bij te brengen. Het is zijn stem in mijn hoofd die deze woorden vaak met oeverloos geduld herhaald. Vaak te laat, maar tóch…

“Wij kennen elkaar nog niet hè”, vroeg de langzwartharige jonge dame toen ik na mijn zomerreces de kantine van het werk binnenwandelde. Ik bevestigde ontkennend. “Eén van de nieuwe Teamleiders?” vervolgde ik op mijn beurt dit kat-en muis spel van vraag en antwoord. “Nee, stagiaire”, was haar respons. Op de vraag waar deze jonge deerne gestationeerd was, volgde een verrassend antwoord. “Ik zit voornamelijk achter de computer op kantoor. Ik ga écht geen vakken vullen of kaas snijden”...

“Volgens mij ruikt hij ons gewoon”, zei het meisje tegen haar aspirant corpszusters. Voor me stonden vier jonge meiden van het type Zeeuws Meisje: golvend blonde haren en bolle appelwangen. Rechtstreeks van het land, vers ingeblikt door het lokale corps. Ik gaf aan dat het wel meeviel met die stank. “Zware nacht gehad?” vroeg ik. “Weinig slaap”, beaamde ze. “Laat me raden: ontgroening?” Ze knikte. “Waarom?” vroeg ik met dramatische ondertoon. “Je moet toch ergens bij horen in je studententijd?” was het ietwat ontnuchterende antwoord. “En de ontberingen versterken de onderlinge band”. Deze zin voerde mij terug naar mijn eigen studententijd, waar ook in mijn klas een drietal studenten zich door een breed scala aan ontgroeningsrituelen heen worstelde...

“Stel je er niets van voor!”, had mijn moeder nog gewaarschuwd, waarna een collega mij verkondigde hoe “dit soort simpele zaken” binnenkort allemaal via internet te regelen zouden zijn. Toch togen wij die middag verwachtingsvol naar het Haagse stadhuis. Ik grapte al tegen mijn vriendin hoe een oude, verbitterde man ons zou doorzagen over huwelijkse trouw en een laatste, wanhopige poging deed om ons van ons voornemen af te brengen. Maar niets was minder waar. Voortaan luister ik gewoon weer naar mijn moeder!

Onze trouwdatum stond al vast in een pril stadium van de relatie. Waar het in die dagen nog als “als wij ooit gaan trouwen” uit onze mand kwam, veranderde dat langzamerhand in “wanneer wij gaan trouwen”...