Haagse Marc

De trouwzaal was geboekt, de kaarten verstuurd en de jurk stond in bestelling. Collega Sofia en haar vriend wisten dat ze aan het eind van deze zomer wilden trouwen en met de herfst in aantocht waren ze vast een aantal zaken gaan regelen. De grote dag zou nog geen twee weken op zich laten wachten. “Hoe was het huwelijksaanzoek?’, informeerde ik nieuwsgierig. Het gezicht van mijn gesprekspartner betrok. “Hij heeft me nog niet gevraagd”, verklaarde ze met lichte teleurstelling in haar stem. “Maar je weet wel zeker dat je “Ja” gaat zeggen?”, glimlachte ik. “Hij is wel gewaarschuwd”, gaf ze toe, maar bekende hierbij onmiddellijk dat ze beiden wisten dat die kans zéér aannemelijk was. “Toch moet je alsnog druk zetten achter een aanzoek”, stelde ik...

De ware liefde kom je pas tegen als je er niet naar op zoek bent. Hoewel mijn moeder deze tegeltjeswijsheid vrijwel dagelijks naar mijn hoofd slingerde, bleek de theorie in de praktijk lastig toe te passen. Immers: probeer maar eens actief het vrouwelijk schoon passief te benaderen. Toch is ook hier ervaring de beste leermeester…

Het geschiedde in die donkere novemberdagen van 2006 waarin mijn oma van vaders zijde druk bezig was haar tijdelijk Aards bestaan te verruilen voor een permanente, doch onbekende bestemming. Het onregelmatige leven dat deze situatie met zich meebracht, zorgde er voor dat onze familie voor de broodnodige “Schijf Van Vijf” behoeften regelmatig was aangewezen op de culinaire kunsten van de lokale grillroom. Ook deze zaterdagavond was het zover...

“Dus jij bent getrouwd”, merkte oud-klasgenote Evelien op terwijl ze naar mijn ringvinger keek. “Wie had dat op de middelbare school gedacht, hè?”, antwoordde ik. Een paar seconden viel mijn gesprekspartner stil, om daarna te concluderen dat ook zij geen grote delegatie vriendjes had versleten tijdens onze middelbare schooltijd. Dat haar populariteit iets hoger lag dan de mijne op een gemiddeld klassenfeestje, kon ze niet ontkennen. “Maar jij bent getrouwd en ik heb pas sinds een paar weken een nieuwe vriend”, vertrouwde ze me toe. “Dus uiteindelijk lach jij toch als laatst!”

“Voordat je de prins vindt, moet je eerst een stel kikkers zoenen”, verzuchtte postermeisje Loesje eind vorige eeuw...

“Waarschijnlijk wordt dit onze laatste Sinterklaas”, sprak de man. “Mijn zoontjes zijn nu zes, dus waarschijnlijk gaan we ‘het’ komende zomer toch maar eens vertellen”. Ik wist niet met wie ik het meest te doen had: de man die binnen een half jaar zijn kinderen het vreselijke nieuws moet brengen, of de jongens die binnenkort hun eerste jeugdtrauma te verwerken krijgen.

Toegegeven: ik was een heilige Getuige van Sinterklaas. Mijn vertrouwen in de grote kindervriend uit Mira was rotsvast. In de loop der jaren waren wel een paar opmerkelijke tegenstrijdigheden van deze traditie tot mij gekomen, maar die werden met een bevredigend antwoord van het dienstdoende familielid altijd tot volle tevredenheid opgelost.

Sinterklaasavond werd in onze familie altijd gevierd bij oma Mar aan de ...

Als Hagenees zou ik weinig met Amsterdam moeten hebben, maar de stad herbergt zoveel moois dat deze chauvinistische instelling eigenlijk terzijde moet worden geschoven.  Achter de vele schitterende gevels die het oude centrum van onze hoofdstad rijk is, schuilen vele etablissementen waar men licht geestverruimende middelen, maar ook muzikale geluidsdragers kan bemachtigen. Genoeg moois dus voor zowel ondergetekende als diens vriendin, zodat wij besloten onze eerste vakantiedag in de hoofdstad door te brengen.

De favoriete koffiewinkel van mijn vriendin was snel gevonden, maar de gezochte platenzaak van ondergetekende besloot het best bewaarde geheim van Amsterdam te blijven...

Ik zat er helemaal doorheen. Mijn ego bevond zich op het meest historische dieptepunt van mijn leven. Ik zag het niet meer zitten. En het begon allemaal zo onschuldig…

We waren krap vier dagen op vakantie toen mijn ouders en ik neerstreken op de camping waar we de rest van onze vakantie zouden doorbrengen. Moe van de reis en het installeren van de caravan en tent, besloten we die avond een pizza te gaan eten in de campingbistro. Het was niet druk: er waren slechts enkele tafels gedekt, en de bediening werd gedaan door een beeldschone Française die uitstraalde dat ze zelf dondersgoed op de hoogte was van haar oogverblindende charmes. Achter ons zaten vier mannen te eten, die in rap tempo de ene karaf wijn na de andere wegwerkten...