Haagse Marc

De gesloten jaloezieën achter het raam van inloophuis Het Kompas aan de Apeldoornselaan bieden de argeloze passant een troosteloze aanblik. Niet dat deze oecumenische huiskamer voor mij een regelmatig gefrequenteerd toevluchtsoord was, maar het bood nog altijd een tastbare herinnering aan Ada, die voor haar spirituele voedingsstof de weg naar dit gebedshuis wél wist te vinden. Dit alles oogt overigens zweveriger dan ze in de omgang was, want Ada deelde haar geloofsovertuiging zelden met derden. Voor de buitenwacht was zij vooral een geboren en getogen Scheveningse, die rechtvaardigheid boven de lieve vrede stelde en van haart hart geen moordkuil maakte...

Argeloos lopen we er aan voorbij. Er is dan ook niets te zien aan de grauwe gevel wat het op of omkijken waard is. Toch waren Boekhorststraat 98 en 102 ooit prominente pleisterplaatsen voor de bewoners in het Oude Centrum, maar de hoogtijdagen van bioscopen als Hollywood en Roxy liggen inmiddels in het verre verleden.

Voor velen is het een icoon uit de jaren vijftig en zestig, maar de daadwerkelijke opening van bioscoop Roxy is al in 1932. “Die naam heeft het gehouden tot het in 1976 werd gesloten”, vertelt Elisa Mutsaers van Film Atelier Den Haag. “Eigenaar van Roxy in de jaren dertig was de Joodse bioscoopdirecteur Hermann Bedak. Zijn dochter Rebecca studeerde vlak voor de Tweede Wereldoorlog af aan de rechtenfaculteit in Leiden, waarna zij naar Londen is gegaan...

West End, Metropole, of het Rembrandt Theater: het zijn namen die nog altijd een stroom aan nostalgische bijdragen genereren op sociale media. Vijf jaar geleden verscheen op deze site een verhaal over het “Smaak van Laak” festival, dat gehouden werd in het voormalig Rembrandt Theater aan het Lorentzplein. Ter illustratie werden twee foto’s toegevoegd van de “huidige” toestand, en dankzij deze twee foto’s is dit artikel één van de meest gelezen stukjes op haagsemarc.nl.

Die foto’s zijn inmiddels een eigen leven gaan leiden. Ik kom ze regelmatig in desastreus lage resolutie tegen op internet. De foto’s kwamen destijds rechtstreeks uit de camera en waren nooit bewerkt...

Het is iedere ochtend, vlak na negen uur, dezelfde vraag: “Mag ik mijn spullen hier even neerzetten?” Het antwoord is steevast dezelfde hoofdknik. Ze bedankt beleefd, plaatst haar reiskoffer in een hoekje naast de balie en schuifelt stilletjes de winkel binnen. Ook haar aankopen zijn elke dag hetzelfde. Vier harde broodjes, beleg en genoeg pakjes fruitsap om aan de richtlijnen van het Rijksinstituut voor Volksgezondheid te voldoen.

Het is het enige verzetje dat de dag haar biedt, want zodra ze haar aankopen zorgvuldig heeft ingepakt en de winkel weer verlaat, zit er voor haar niets meer op dan wachten. Dat wachten doet ze achterin de tuin van de Nieuwe Kerk...

Al jaren gaat onze wijk gebukt onder een onmetelijke parkeerdruk, al had ik daar zelf nauwelijks last van. Aan het eind van een werkdag vond ik vrijwel strijk en zet een lege plek voor ons portiek, maar een nachtelijke uitspatting kon er wel eens toe leiden dat ik minutenlang rondjes moest rijden, eer ik eindelijk een beschikbaar fietsnietje tegenkwam om mijn dierbare tweewieler tegenaan te parkeren. Meestal was die plek zo’n drie straten van mijn huis.

Het stallen van een fiets in de open lucht heeft zo zijn nadelen. De seizoenen botvieren vierentwintig uur per dag hun verwoestende krachten op het hulpeloze rijwiel, dat zich tegelijkertijd kan verheugen op de ongevraagde belangstelling van dubieus handelaarsgespuis...

We hebben een nieuw buurmeisje aan de overkant. Ze geeft een sprankje flair aan onze straat, die sinds enkele maanden de uitstraling heeft van een klavier vol ontbrekende toetsen. Nu is dit geen vreemd verschijnsel in onze buurt, want Rustenburg – Oostbroek is een doorstroomwijk. De meeste bewoners weten dit niet, omdat ze hier net zijn neergestreken, of het interesseert ze niet meer, omdat ze op het punt staan te vertrekken. Die verhuisgolf heeft onze straat lang weten te mijden, maar sinds enkele maanden rijden de verhuiswagens af en aan, vaak gevolgd door aannemersbusjes, die met veel kabaal het innerlijk én uiterlijk van de vrijgekomen percelen onherroepelijk aanpassen aan de eisen van de moderne tijd.

Het begon in december...

Heeft u al eens bijvangstvis gegeten? Vorig jaar rond deze tijd ving ik het bericht op dat de Europese Unie een zogenaamde aanlandplicht in wil stellen, om zo te voorkomen dat schippers hun ongewenst gevangen zeevruchten terugwerpen in het water. Enkele visrestaurants in de haven zagen wel brood in deze exotische restproducten, maar ik kom helaas te weinig in Scheveningen om te weten of dit initiatief inmiddels al van de grond is gekomen.

In het buitenland lopen ze wat dat betreft mijlenver op ons voor. Nog scherp herinner ik mij die zomervakantie in Frankrijk, ruim twintig jaar geleden. De kaart van het restaurant vermeldde een ‘assiette de friture de fruits de mer’, wat eigenlijk veel te veel woorden zijn voor een verzameling minuscule gefrituurde zeevruchten...

Stofzuigers, radio’s, en kattenbrokjes. Op het eerste gezicht hebben deze producten niets met elkaar te maken en toch hebben ze een gezamenlijke overeenkomst: ze behoren op de één of andere manier allemaal tot het Haags Industrieel Erfgoed. Kunsthistoricus Koos Havelaar schreef er het imposante boek ‘Bewaard en Bewonderd’ over, dat menig Hagenaar zal onderdompelen in een nostalgisch bad.

De Solex, een typisch product dat met name oudere Hagenaars nog zeer aanspreekt. “Eigenlijk is deze bromfiets van oorsprong een Frans product”, doceert Havelaar, “maar voor de Nederlandse markt werden ze gebouwd bij Van der Heem in de Binckhorst. Dat hebben ze zo’n vijftien jaar gedaan en in die tijd zijn er ruim 700.000 geproduceerd...

Elk seizoen wordt het clubje kleiner, maar nog elke ochtend komen ze rond half twaalf samen bij het Artikel 1 monument voor de Tweede Kamer. Daar wachten ze op iets dat nooit meer komen gaat. Het is een gewoonte die voor stadsduifbegrippen al generaties teruggaat, maar voor het menselijk vergelijk pas is ontstaan op een koude winterdag aan het begin van deze eeuw. Het begon met losse handjes rijst, neergestrooid in het stadscentrum op plekken die door wijlen Gerard Fieret waren overgeslagen...

Ik zie mijn huisarts vrijwel nooit. Niet dat ik iets tegen haar heb, maar ik behoor tot de hardnekkige patiëntengroep die altijd klachten krijgt buiten kantoortijden. Zo ook deze late zaterdagavond. Het is een bont gezelschap dat zich ophoudt in de wachtkamer van het Leyenburg. Er zijn twee jonge gezinnen, een echtpaar dat de gepensioneerde leeftijd lijkt te naderen, een oude man die bij elke stap gevaarlijk wiebelt met zijn wandelstok en een vader met zijn dochter. Het meisje staart met betraande ogen naar het scherm van haar telefoon, maar de oorsprong van haar verdriet blijft verborgen in de eensgezinde zwijgzaamheid van het wachtkamervolk. Alleen de peuters die zich in deze ruimte begeven laten onder het spelen nog wel eens een olijke schaterlach horen...