Haagse Marc

De verjaardagsvisite werd gevormd door een intiem, doch breed gezelschap. In de hoek van de kamer bogen oudere familieleden zich over de grootte van het pensioengat dat nog gaapt tussen wil en werkelijkheid, terwijl mijn zus en haar vriendinnen zich uitspraken over de ongemakken die hun leeftijdscategorie met zich meebrengt, zoals de aanstaande schoolkeuze van hun bijeen geworpen kroost.

Mijn zus bleek er het best vanaf te komen. Haar jongste besloot wijselijk het pad te volgen dat zijn oudere broer al voor hem geëffend heeft, wat hem, maar ook zijn ouders, een eindeloze rondgang rond de regionale scholengemeenschappen bespaart. “Mijn oudste dochter heeft een lijstje van vijf scholen”, zuchtte één van de vriendinnen. “En ze wil ze ook allemaal af...

DEN HAAG – De Haagse schrijfster Marianne van Betten werd in 1948 geboren als 23e telg uit een gezin dat woonde in een klein hoekwinkeltje boven de Grote Markt en de Schoolstraat. Onlangs verscheen een boek over haar jeugd in het oude Haagse centrum. “Mijn hele leven heb ik geprobeerd voor mezelf duidelijk te krijgen hoe het daar nu eigenlijk in elkaar zat. Het huis was te klein en het gezin te groot.”

Haar vader heeft Van Betten nooit gekend. “Toen ik geboren werd was hij 71”, vertelt de schrijfster van het boek ‘Ik Nummer 23’. “Een jaar na mijn geboorte is hij overleden. Mijn moeder was toen 45. Zij was zijn tweede vrouw en maar net iets ouder dan de oudste dochter uit zijn eerste huwelijk. Ze heeft me ooit verteld dat ze nooit echt verliefd is geweest op mijn vader...

Bruce is weer een blij man. Het supermarktmeisje dat al jarenlang één van de muzen vormt voor deze markante straatbewoner rond De Grote Markt, is eindelijk terug van vakantie en dat doet de glinstering in zijn pretoogjes zichtbaar goed. Stiekem is hij een beetje verliefd op haar. Dit brengt hem echter ernstig in dilemma met zijn tedere gevoelens voor die ándere dame: de pianiste. Zolang deze, ver weg in het buitenland, voortvarend werkt aan de opbouw van haar muzikale carrière, kan een praatje of grapje met de supermarktcaissière natuurlijk nooit kwaad. Want Bruce is altijd opgewekt. Waar anderen mopperend door de stad marcheren, is het voor hem telkens weer “a lovely day”. Regelmatig plaatst hij met zijn onvervalst Brits accent de opmerking: “I met an angel last night”...

Misschien is hij vorige week 72 geworden, maar de pijnlijke waarheid is dat ik al jaren geen idee heb hoe het met mijn oude buurjongen Rudie is. Dat ik hem niet aanduid als buurman heeft niets te maken met een gebrek aan eerbied voor ouderen, maar aan het feit dat Rudie bij zijn geboorte te weinig zuurstof kreeg, waardoor hij niets kon zeggen of horen en bleef steken in de belevingswereld van een zesjarige jongen. Zijn wieg stond in de laatste benedenwoning aan het oneven deel van de Antheunisstraat en al sinds de jaren vijftig kwamen generaties kinderen bij de familie Overvest over de vloer...

De kat ligt de laatste dagen wat futloos in zijn lappenmand en voor zijn eigen bestwil besloten mijn vrouw en ik dat het nodig was de deskundigheid van een arts in de Terletstraat te raadplegen. Deze donderdagavond blijken wij echter niet de enigen met een zorgenkindje en onze tactiek om net iets vóór aanvang van het inloopspreekuur te verschijnen, in de hoop een lange wachttijd te voorkomen, blijkt al door vier echtparen en hun viervoeter te zijn geperfectioneerd.

Even lijken we de hekkensluiters van dit gezelschap te blijven, tot de deur enkele minuten later opnieuw wordt geopend door een jonge dame...

Ditjes en Katjes gaat sluiten. De Eigenaresse van het kattencafé aan de Piet Heinstraat begint volgende maand aan een nieuwe uitdaging in haar loopbaan. Voor de katjes is inmiddels een liefdevol nieuw onderkomen gevonden, maar dat neemt niet weg dat de sluiting van dit aaibare initiatief een kleine aderlating is voor het doorgaans zo bruisende Zeeheldenkwartier. Na deze lovende woorden lijkt het wellicht dat ik dit levendige etablissement met grote regelmaat frequenteer, maar de wrange waarheid is dat ik er de afgelopen jaren slechts tweemaal ben geweest. De eerste keer was vlak na de opening, als verjaardagsaardigheidje aan mijn vrouw. Bij het tweede bezoek heeft de Haagse stadsbewoner over mijn schouder kunnen meelezen, want dat bracht ik voor de Posthoorn...

DEN HAAG – Ruim vijfendertig jaar was het een begrip in de wijk Rustenburg: Bakkerij Utermark aan de Hoenderloostraat. Chris Utermark Sr. Opende zijn winkel bij de oplevering van deze wijk in 1932 en sloot hem, bij gebrek aan opvolging, in 1970. “Het bakkersvak was in die tijd héél hard werken voor héél weinig geld”, vertelt bakkerszoon Chris Jr. bij een terugblik op zijn jeugdjaren.

Het is december 1926 als de dan bijna 21-jarige Chris Utermark (sr.) vanuit het Rooms Katholieke weeshuis in Den Bosch zijn intrek neemt bij de Haagse Wout den Houdt, die een bakerzaak bezit aan de Mezenlaan in Den Haag. Hij werkt er tot 1932, om daarna met zijn kersverse echtgenote te verhuizen naar de nieuwbouwwijk Rustenburg – Oostbroek, waar een ruimte vrijgekomen is voor een bakkerij...

Als er in de jaren tachtig een Nederlands Kampioenschap had bestaan voor het fenomeen Planking, had mijn jeugdige ik zeker een gooi kunnen doen naar goud. Niet dat ik hoop dat u mij na deze ontboezeming ziet als zo’n driftige peuter die zich in conflictsituaties meteen krijsend op de grond werpt, want voor het welslagen van mijn oefeningen op het plankingterrein was ik juist sterk afhankelijk van de absolute onoplettendheid van mijn ouders. In beginsel is dit namelijk een volstrekt onschuldige aangelegenheid, want er is voor de beoefenaar van deze sport niet veel meer inspanning nodig dan zich in een zo horizontaal mogelijke positie op een vaste ondergrond te positioneren. Of, in normaal Nederlands: Planking is plat op je buik gaan liggen. Een koud kunstje voor iedere dreumes...

Heeft u ook zo’n medelijden met de heren van de Primark? Nee, ik heb het niet over het mannelijk verkopersgilde dat tegen betaling deze hysterische textielhel in stand houdt, maar over de getergde jongemannen die, omwille van een harmonische relatie, door hun vrouw of vriendin naar dit modeparadijs worden meegesleept. Gelukkig is er voor deze laatste categorie een toevluchtsoord gecreëerd binnen de muren van de reeds genoemde kledinggigant. Het bevindt zich onder de roltrappen en biedt dankzij een strategisch geplaatst raam fraai uitzicht op de wandelaars over het Spui. En andersom, want wie vanaf de straat bij de kledingwinkel naar binnen kijkt, trakteert zichzelf op een volmaakte observatie van de mannelijke Homo Sapiens in tijdelijk uitgebluste staat van bewustzijn...

“Vijftien tellen in de rimboe!” schalt de stem van het drie turven hoge, blonde jochie over het Goudenregenplein. Een seconde later rennen zijn speelkameraadjes, een bruinbehaarde knul in dezelfde lengteklasse en een kleiner meisje met vrolijke krullen, enthousiast richting de hoek met de Goudenregenstraat. Daar verstoppen zij zich achter de bosjes, terwijl mijn vrouw en ik vanaf een bankje het drietal geamuseerd gadeslaan. Als het jochie bij de nul is aangekomen en zijn zoekende ogen over het plein laat dwalen, ontvouwt in mijn hoofd langzaam het stratenplan uit mijn jeugd.

Mijn meest vroege herinnering aan het Goudenregenplein valt samen met de laatste knarsende kilometers van uitgesleten PCC wagons...