Haagse Marc

Met zijn stichting Scala Variété aan Zee presenteert Karel de Rooij op zondag 25 maart het programma Circus in de Branding in de Scheveningse Lourdeskerk, een voorproefje voor de serie variétévoorstellingen die aanstaande november op dezelfde locatie wordt gespeeld. Op toneel vierde de bekende variété artiest ruim vijftig jaar triomfen als kleine helft van het duo Mini & Maxi, maar ook achter de schermen is deze Hagenaar een groot voorvechter van dit genre.

“Variété klinkt in Nederland anders dan bijvoorbeeld in Engeland of Amerika”, weet De Rooij uit ervaring. “Sommigen hier kennen het woord niet eens en anderen zien het als iets heel ouderwets. Dat maakt mij strijdbaar, omdat het juist een hele mooie, internationale vorm van theater is...

“Zoiets bestaat toch al lang?”, krijgt Milene van Arendonk (32) steevast te horen als zij begint over haar plannen voor een boek over de Haagse koffietent, maar bijna twintig jaar na het verschijnen van de bloemlezing ‘Morgen Gratis Koffie’ vindt de Haagse fotografe het hoog tijd voor een update.

Cultureel Haags erfgoed. Zo typeert Van Arendonk de kleine keetjes langs Haagse straten, waar in vervlogen jaren de arbeiders hun broodtrommeltjes leegaten onder het genot van een bakkie koffie voor één gulden. “Ik vind het leven daar zo heerlijk”, glundert de fotografe. “In de koffietent is iedereen gelijk. Het is een soort familie waarbinnen iedereen zijn ongezouten mening mag delen. Je kunt er lekker jezelf zijn en dat spreekt mij aan.”

Dat de populariteit van deze pleisterplaatsen de laatste...

Leren ontspannen tussen zeven katers. Voor een select groepje liefhebbers werd dit vorige week werkelijkheid bij kattencafé Ditjes en Katjes in de Piet Heinstraat. Een primeur voor zowel eigenaresse Eef Krol, als mindfulnesscoach Pascal van der Straten.

Die ontspanning lijkt bij binnenkomst nog ver te zoeken. Kater Boris, net teruggekeerd in het café na een operatie aan zijn teen, is vastbesloten zijn plek in de groep te heroveren. Van meerdere kanten in de ruimte duikelen katten langs én over elkaar, achternagezeten door de tien maanden jonge cafétijger in miniformaat. “Kijk, een kat met karakter. Daar hou ik wel van!”, merkt één van de aanwezigen op. Het is ook Van der Straten niet ontgaan: “We zijn hier in de huiskamer van de katten”, zegt hij voor aanvang van de cursus...

Mijn neef werkt bij de Egbert Haan, een kleine kruideniersketen in het Zuidwestelijk deel van Noordoost Nederland. Het moederbedrijf van dit kuiken in Supermarktland is investeringsmaatschappij De Haandeelhouders, waar de dagelijkse leiding wordt gevormd door de broers Jean-Pierre en Peter Paul Pauw. Aangezien zij ook de enige aandeelhouders zijn, wordt elk zakelijk besluit rondom het Haanconcern genomen volgens het economisch credo ‘Maximale Winst met Minimale Middelen’. Als woordvoerder van de supermarktketen voelt Peter Paul van tijd tot tijd echter óók de noodzaak een maatschappelijk betrokken thema onder de aandacht van zijn klantenkring te brengen.

Zo vormde een vloedgolf aan regionale schuurfeesten vijftien jaar geleden de basis voor het programma ‘Alcoholloze Adolescentie’, w...

De huidige bewoners noemen het een “Oase van rust”, maar tot 1942 bood het monumentale pand aan Hooftskade 1 onderdak aan honderden weeskinderen. Ien Weverling (92) was één van hen: “Echt naar mijn zin had ik het natuurlijk niet, maar ik heb er wel lekker de beest uitgehangen.”

Weverling was negen jaar oud toen zij in 1935 werd geplaatst in het weeshuis. Als schoolmeisje bestond haar belangrijkste dagtaak uit breien, maar op woensdagmiddag werd er wel eens een uitstapje gemaakt: “Dan gingen wij wandelen in het Scheveningse bos”, herinnert zij zich. “Opgesteld in zo’n keurig rijtje. De mensen die wij tegenkwamen bleven dan altijd even staan en zeiden dan: ‘Ah, wat zielig, die arme weesjes’...

Mijn neef werkt bij de Egbert Haan. Het laatste restje positivisme waarmee hij zich door zijn dagelijkse werkzaamheden in de catacomben van het eens zo statige warenhuis Het Wespennest worstelt, wordt op hardnekkige wijze op de proef gesteld door medecaissière Hanny: een eetrijpe vrucht van midden veertig, wier lichaam het gebrek aan lengte ruimschoots compenseert in de omtrek. Hanny heeft een vuurrood kapsel met chronisch grijze haarwortels en verpakt de lichaamsdelen die hiervoor in aanmerking komen bij voorkeur in een ‘One Size Fits All’ joggingpak. Dit alles zou nog te verteren zijn, als Hanny niet zo berucht was om haar liefdesbetuigingen aan het adres van volkszanger Ron God en zijn Mannelijk Engelenkoor...

De kreet “No One Here Gets Out Alive” op één van de graven naast dat van Jim Morrison intrigeert mij al jaren. Lijkt deze tekstregel met het oog op de directe omgeving eerst nog zéér treffend gekozen, het ongelijk van dit zinnetje wordt steeds weer bewezen zodra een bezoeker de poort van deze Parijse dodenakker achter zich laat. Vandaag, op de kop af negenenveertig jaar na het bejubelde optreden van The Doors in de Hollywood Bowl, sta ik voor de zesde maal bij de tombe van Jim, waar een uitbundige zon en de nog altijd niet aflatende bloemenzee de deplorabele toestand van zijn laatste rustplaats niet kunnen verhullen. De constructie lijkt geïmplodeerd en onder de sleetse letters van de gedenksteen kleeft een groene, stalactisch gevormde aanslag...

“Dit was onze droom, we wilden hier echt graag blijven. Tot we ons realiseerden dat we te hard hebben gewerkt en onszelf voorbij zijn gelopen.” Tot deze conclusie komt Martine Wooning, tot juni mede-eigenaar van restaurant Blij aan de Dunne Bierkade. Samen met haar man Bram verkocht ze de zaak om letterlijk de wijde wereld in te trekken. “Het restaurant was ons leven, maar als je ineens twee kindjes krijgt, veranderen je prioriteiten!”

Vijf jaar geleden startten Bram en Martine Wooning lunchroom Blij aan de Dunne Bierkade. Het bleek een gouden greep. Was de Avenue Culinair tot dat moment nog een kwakkelend zorgenkindje van de gemeente, met de komst van Blij wist een nieuwe doelgroep deze zijgracht van het Spui ook overdag te vinden...

Mijn neef werkt bij de Egbert Haan. Het stof der eeuwen dat onbarmhartig neerdaalt op de keldergewelven van zijn werkomgeving in het eens zo statige warenhuis ‘Het Wespennest’ lijkt de slag om de inventarische vergrijzing elke dag een beetje meer te winnen van kwaliteitsmedewerker Mario. Deze schoonmaker, een vermoeide, kalende Italiaan met doffe ogen, was in betere dagen een hooggewaardeerd pizzabakker in Sicilië. Een warmte allergie, gecombineerd met een milde midlifecrisis, dwong hem af te reizen naar het kille Scandinavië, doch na de hartelijkheid die hem ten deel viel bij zijn tussenstop in het Zuidwestelijk deel van Noordoost Nederland, besloot hij zich definitief in dit gebied te vestigen.

In zijn zoektocht naar inkomen stuitte Mario op de vacature voor kwaliteitsmedewerker bi...

Amsterdam op een vroege, vrije ochtend is niemand aan te raden. De gang van het Centraal Station biedt een desolate aanblik vol gesloten rolluiken, alwaar een verdwaalde toerist zijn keus niet weet te maken tussen het centrum of de pont over het IJ. Een vroege schipper boent nog wat slaperig zijn rondvaartboot, terwijl de reinigingsdienst het lekkende afval van een losbandige nacht vakkundig wegpoetst van de kade. De Grachtengordel baadt in de ochtendzon, maar ademt onderhuids de sfeer van een verstikkende dorpskern die elke jongere tracht te ontvluchten...