Onlangs kocht ik een nieuwe telefoon. Mijn vorige exemplaar had ik aangeschaft toen ik mijn werkzaamheden voor de Posthoorn weer oppakte en ik altijd een goede “noodcamera” op zak wilde hebben. Dat is inmiddels ruim vijf jaar geleden.

Het nieuwe exemplaar lag vervolgens zo lang ongebruikt op de plank, dat ik vreesde een mail van mijn provider te krijgen met de vraag of er soms iets mis was. U weet immers: Big Brother is watching us en juist telefoons zijn makkelijk traceerbaar. Die langgerekte overbruggingsperiode was echter geen fout van het toestel, maar van zijn gebruiker...

Mevrouw Lange, mijn juf uit groep 7 van de basisschool, had haar adolescente jaren doorgebracht in een Jappenkamp op het toenmalig Nederlands Indië. Een oorlogstrauma hield ze hier niet aan over, maar wel zou ze de rest van haar leven een grotere waarde blijven hechten aan 15 augustus als officiële einddatum van de Tweede Wereldoorlog, dan aan onze nationale bevrijdingsdag op 5 mei.

De moeder van mevrouw Lange sleet de laatste jaren van haar leven in zo’n Haags verzorgingshuis dat de lotsbestemming van haar clientèle al subtiel in het naamplaatje boven het huisnummer gebeiteld heeft...

Het wachten op het definitieve ontwerp voor ons Haagse Spuiplein is nu dan echt begonnen. Ik ben benieuwd of de wensen van de lokale bevolking worden meegewogen. Tot gisteravond was het voor elke bewoner van de Hofstad mogelijk zijn of haar zienswijze in te brengen. Na het debacle met het steeds meer miljoenen verslindende cultuurpaleis Amare, geeft het stadsbestuur zijn ingezetenen graag het idee dat zij ook iets over de besteding van hun resterende gemeentebelastinggeld te vertellen hebben. Een douceurtje in natura, zeg maar.

Nu moet ik eerlijk toegeven: de ontwerptekeningen zijn hoopgevend, al doen ze me ook wel een beetje denken aan de Wachttorenillustraties waarmee Jehova’s Getuigen ons een inkijkje willen geven op het toekomstbeeld van een Aards paradijs...

“Verwacht jij iemand?”, vroeg mijn vrouw deze zaterdagmiddag bij het klingelen van onze deurbel. “Niet dat ik weet”, antwoordde ik, “maar ik ga wel even kijken.” Na het openen van de voordeur stond ik oog in oog met de achterzijde van een feloranje thuisbezorgdjas. “Sorry, wij hebben niets besteld”, sprak ik verbaasd. “Dat weet ik”, grinnikte een vervormd stemmetje, waarna het gestalte zich omdraaide. “Zo ouwe rioolrat, wat vind je van mijn nieuwe werkkleding?”, schaterde het stemgeluid van buurman Nick over het portiek. “Ik moet toch wat nu dat drinkhol van mij al twee maanden op zijn gat ligt”, verklaarde hij zich nader. “Nog een geluk dat je dan bezorger geworden bent”, constateerde ik...

“Ik wist dat de sluiting er aan zat te komen, dus ben ik eind 1992 vertrokken”, vertelt de 86-jarige Jaap van Beek, die van 1950 tot 1992 bij de Haagse tak van Philips Telecommunicatie (PTI) werkte. “Als je de opbouw hebt meegemaakt, dan wil je de afbraak niet lijfelijk ondervinden.”

Als jochie van zestien meldde Van Beek zich in 1950 bij het telecommunicatiebedrijf, dat toen nog deels gevestigd was in een fabriekshal aan de Stortenbekerstraat. “Ik had gesolliciteerd voor de gereedschapsmakerij en ook verwacht dat ik daar terecht zou komen”, herinnert de voormalig medewerker zich. “Bij mijn sollicitatiegesprek had ik ook een paar tekeningen meegenomen en die waren blijkbaar zo goed, dat ik direct op de tekenkamer werd geplant. Direct het moeilijke werk, zeg maar...

“In het Den Haag van mijn tijd reden ‘s ochtends de vrachtwagens met grondstoffen de stad in, om ‘s avonds met afgewerkte producten de stad weer uit te gaan. Nu zie ik alleen vuilniswagens en afgevoerd bouwafval”, constateert de 75-jarige Wim van Wezel. In de gloriedagen van de Haagse industrie, was hij verantwoordelijk voor de verkoop van gereedschappen bij handelsfirma Stokvis aan de Herengracht.

“Het bedrijf was gevestigd in een monumentaal pand”, herinnert de voormalig medewerker zich. “Ik was zestien en moest werken voor geld in het huishouden. Mijn moeder ging mee en voerde het sollicitatiegesprek. Wat moest ik zeggen? Ik had helemaal geen zin om te gaan werken en had eigenlijk naar de HBS gewild. Ik werd aangenomen als jongste bediende in het archief...

De Succes agenda: dat losbladige systeem met zijn onverslijtbare ringband en ontelbare tabbladen. Deze nog steeds populaire agenda kent zijn oorsprong in de Haagse Archipelbuurt, weet Marijke Danckaerts, die in de jaren zestig voor de uitgeverij werkte: “We verstuurden duizenden agenda’s per jaar.”

Het Haagse bedrijf kent zijn oorsprong in 1928, met de uitgave van het maandblad Succes voor zakenlieden. Vanuit deze doelgroep bleek een behoefte te bestaan aan aanvullende cursussen, zoals ‘Spreken in het Openbaar’. Zo ontstond het Succes Instituut, spoedig gevolgd door de Nederlandse Boekenclub, de Universiteit voor Zelfstudie en de Baedeker voor de Huisvrouw. Bij dit onderdeel kwam Danckaerts in 1963 terecht...

Wie kent het nog? Dat metalen doosje met een omtrek van dertien centimeter, plat genoeg om in de borstzak te steken en uiterst handig om de meest ingewikkelde rekenformules mee te trotseren? Voordat de rekenmachine zijn intrede deed in ons dagelijks leven, was de rekenschijf een bekend verschijnsel op menig bureau. Ze werden gemaakt in Den Haag. Bij de firma Alro in de Balistraat.

De bedrijfsnaam Alro is een afkorting van allround, een directe verwijzing naar het product waar de firma zijn grootste bekendheid mee verwierf. Het idee was niet nieuw. Toen het bedrijf in 1937 octrooi verkreeg voor de schijf, werden ingewikkelde berekeningen tot dan toe uitgevoerd met behulp van een rekenliniaal...

“Nee, zet het pakket maar gewoon neer!” hoor ik de stem van overbuurvrouw Kelly door de straat schallen als ik terugkom van een drukke dag zwoegen voor mijn vitale broodheer in levensmiddelen. Ik parkeer mijn rijwiel in de gemeentelijke fietstrommel en wandel nieuwsgierig naar de voortuin van deze kapster, die nu verplicht thuiszit en haar opgelegde vrije tijd blijkbaar vult met online winkelen. “Natuurlijk is het goed bedoeld en ik wéét dat het zwaar is, maar zet het nou gewoon neer en blijf uit mijn buurt”, oreert ze tegen de pakketbode bij het hekje. Mokkend deponeert deze de kolossale doos op de grond, waarna hij zuchtend terugloopt naar zijn busje. “Ja, het zijn die handschoenen, weet je?’, excuseert Kelly ongevraagd...

De transformatie van schoolgebouw naar appartementencomplex vordert gestaag. De lage hekjes rond het schoolplein aan de Capadosestraat stonden er al in mijn prilste jeugd, maar afgaand op hun geknakte staat van dienst, vrees ik dat ze de aanstaande oplevering van het huizenblok niet zullen overleven. Wandelend over de gehavende tegels, realiseer ik me hoe dit geheel van hek en steen de stille getuige is van mijn eerste lompe stapjes op de hindernisbaan der liefde tijdens de koude lente van 1990. Ik was 7 jaar, zat in groep 3 en de heersende rage op het schoolplein waren geen knikkers of plakplaatjes, maar gymnastische oefeningen als touwtje springen en handstand...