“Dit was onze droom, we wilden hier echt graag blijven. Tot we ons realiseerden dat we te hard hebben gewerkt en onszelf voorbij zijn gelopen.” Tot deze conclusie komt Martine Wooning, tot juni mede-eigenaar van restaurant Blij aan de Dunne Bierkade. Samen met haar man Bram verkocht ze de zaak om letterlijk de wijde wereld in te trekken. “Het restaurant was ons leven, maar als je ineens twee kindjes krijgt, veranderen je prioriteiten!”

Vijf jaar geleden startten Bram en Martine Wooning lunchroom Blij aan de Dunne Bierkade. Het bleek een gouden greep. Was de Avenue Culinair tot dat moment nog een kwakkelend zorgenkindje van de gemeente, met de komst van Blij wist een nieuwe doelgroep deze zijgracht van het Spui ook overdag te vinden...

“Elke dag ben ik bezig met sleutelen”, zegt Bart van Damme, uitbater van Café het Spui. “Er is altijd wat te doen. Dan moet ik weer een verstopping oplossen, daarna kom ik weer een kastje tegen dat scheef hangt. Maar ja, dat krijg je als je in een oud pand zit, dan ben je altijd bezig. Eigenlijk is het net als met oude auto’s, die moeten ook af en toe opgeknapt worden.”

Met dat “opknappen” doelt Van Damme op de geplande renovatie en nieuwbouw van de panden aan het Spui op de hoek met de Gedempte Gracht. Stichting Levi Lassen, grotendeels eigenaar van dit laatste stukje oude bebouwing, hoopt met de plannen 28 woningen en nieuwe bedrijfsruimten te creëren. Zowel van Damme, als zijn buurman Selcuk Kabak, zijn warm voorstander van dit idee...

“En, ome Jan, staat er nog wat leuks in de krant vandaag?” De oude man aan het tafeltje in het Patathoekje op de Dierenselaan schudt zijn hoofd en verzucht richting de cafetariarestaurateur: “Nee, gewoon dezelfde ellende als altijd.” Om zijn conclusie kracht bij te zetten vouwt hij de krant in vieren, pakt zijn blauwe regenjas van de stoel en maakt aanstalten om op te staan. De snackbarhouder verlegt hierop zijn aandacht naar de blonde jongen met een rugtas, die net zijn etablissement is binnengewandeld. “Weet je het al?”, klinkt het zakelijk. De jongen schudt zijn hoofd. “Nee, ik kijk nog even.” Terwijl zijn ogen langs het scherm vol aangeboden etenswaren glijden, sluipt ome Jan voorzichtig, maar met licht wankele tred dichterbij...

De conifeer voor de aula van begraafplaats Oud Eik en Duinen droomde in zijn jeugdjaren op de gemeentelijke kweekschool van een roerig leven als natuurlijke erfafscheiding op camping Ockenburgh. De sluiting van dit kampeerterrein sloeg zijn droom aan diggelen en eenmaal volgroeid werd hem van hogerhand een standplaats toegewezen aan de rand van dit kerkhof. Zich schikkend in zijn lot, stemde hij zijn uiterlijk al spoedig af op zijn leefomgeving. Hij liet zijn takken hangen naar de wil van de zwaartekracht, maar uit zijn laatste restje levensvreugde weet hij tóch nog genoeg kracht te putten om elke dag weer frisgroen glanzend te contrasteren met de statige stenen kapel waar hij tegenaan geplant is.

Deze middag is het niet zo zeer de boom die mijn aandacht trekt, als wel de man en vrouw die...

“U weet dat er vermissingskosten voor uw rijbewijs worden berekend?” De stem van de gemeentelijke baliedame klonk lief, haar glimlach stond vriendelijk, maar aan haar ogen zag ik dat het niet klikte tussen ons. “Ik was er op voorbereid”, beaamde ik haar aanname. “Dat was een aantal jaar geleden ook al zo met mijn paspoort.” De nodeloze toevoeging deed haar opkijken van haar werk en op het kruispunt van onze blikvelden viel mij de gedachte in dat geen enkele film- of televisieregisseur deze loketvrouw zou hebben gecast als ambtenaar. Met haar bruine, lange haar in een nonchalante knot en een overjasje met panterprint om de schouder geslagen, kwam dit vijfentwintigjarige schepsel meer in aanmerking voor een rol als kapster. Of nagelstyliste.

“Die boete voor paspoorten is inmiddel...

Kijkduin baadt in de zon, maar haar gasten banen zich puffend een baan over de boulevard. Het Golden Oldies Festival brengt deze vrijdagavond een gevarieerder publiek op de been dan de badplaats sinds het uitbreken van de Pokémonkoorts gewend is, maar de muziek die vanuit de tent het Deltaplein bereikt stelt teleur. Een verrookte mannenstem en té hese vrouwenstem pogen een hit van Bryan Adams en Melanie C uit de vorige eeuw nieuw leven in te blazen, maar ik hoor tóch liever het origineel. Mijn vrouw weet een kort gejuich echter niet te onderdrukken. De oorzaak van dit enthousiasme komt niet voort uit de verrichtingen in de muziektent, maar schuilt in het zojuist bemachtigde Pokémonfiguur op haar telefoon. Want óók mijn vrouw is besmet met dit virus…

Tijd om te genieten van haar van...

Kapper Jack kan weer lachen. Niet alleen de professionele glimlach waarmee hij klanten en voorbijgangers van zijn hoekwinkeltje aan de Apeldoornselaan doorgaans vriendelijk toeknikt, maar een intens stralende glimlach siert sinds enkele dagen het gelaat van onze zakelijke achterbuurman. Hij heeft hier dan ook een gegronde reden voor; de virtuele postbode bracht hem eindelijk goed nieuws in een voortslepend meningsverschil met veel te hoge bomen.

Het begon ooit, zoals in oude jongensboeken, allemaal klein en onschuldig. Na veertien jaar knippen, wassen en watergolven in de kleine salon aan de Apeldoornselaan, moesten kapper en huisbaas met elkaar in conclaaf over de verlenging van het vijfjarig huurcontract...

De Haagse Grote Markt oogt deze eerste kerstdag grauw en verlaten. Alleen de Boterwaag heeft zijn deuren geopend voor diegenen die deze feestdag niet binnen de muren van het eigen huis willen vieren, al zijn ook hier de verstokte rokers onbarmhartig naar buiten gewerkt. Zij drommen samen onder de warmtelampen bij de ingang en staren zwijgend naar de stille overzijde. Iets verder, op de hoek met de Laan, blijkt ook Piet Patat vandaag in bedrijf. “Even snel een frietje halen?” vraagt mijn vrouw en samen wandelen we de cafetaria in.

Het is rustig, maar we zijn niet alleen. In de hoek van de snackbar staat een ouder echtpaar onder de televisie, waarop de zoveelste herhaling van Sissi vertoond wordt...

Het laatste schoolreisje voor de zomervakantie. Terwijl de rest van leerplichtig Nederland al mag genieten van zijn vrijheid, banjert een Brabants basisschoolklasje over het Buitenhof, nauwlettend gadegeslagen door het schoolvoorbeeld van een onderwijzeres die het meesterschap van juffrouw tot in de finesses beheerst. Zij is gesneden uit het hout dat de PABO tegenwoordig niet meer gebruikt, omdat het naar huidige normen niet buigzaam genoeg wordt bevonden. Kortom: een dame die in haar studententijd wel aanwezig was bij de bezetting van het Maagdenhuis, maar er niet aan deelnam. De juf is klein van postuur, doch recht van rug en draagt haar bruine haren in een frisse, korte coupe. De ogen slaan haar kudde gade vanachter een compact en strak montuur...

DEN HAAG – “Dit was de oude dienstingang”, vertelt Provast directeur Peter Coffeng onder het opendraaien van een slot aan het Achterom in Den Haag. “Hier stopten vanaf 1885 de koetsiers voor het afleveren van de bagage. Alleen de gasten mochten via de Passage het hotel binnen. Wisten jullie trouwens dat het Achterom in die dagen eigenlijk een hoofdstraat was voor het ‘gewone’ volk?” De reporter van Radio West, met wie ik deze dag meeloop, knikt bevestigend. Ik krijg deze informatie voor het eerst. Het is februari 2001 en ik kan niet geloven dat dit benauwde straatje, dat nota bene de naam Achterom draagt, ooit een hoofdroute was.

Een paar seconden later staan wij gedrieën in de hal van het voormalig Hotel Du Passage...