Voor een journalist ben ik soms iets te naïef. Mijn vrouw en ik wonen bijvoorbeeld al tien jaar tegenover een leegstaande kerk en al even lang is er getouwtrek tussen de gemeente, de wijkbewoners en de projectontwikkelaar over de toekomstige bestemming van dit bouwwerk. Afgelopen najaar verwees de gemeente de meest recente nieuwbouwplannen naar de prullenbak, waarop de eigenaar van het gebouw, om te voorkomen dat zijn bezit ten prooi zou vallen aan allerlei krakerige individuen, de firma ‘Bewaakt & Bewoond’ inschakelde. Dit huisvestingsagentschap, dat zich op papier hard maakt voor betrouwbaar en flexibel beheer van leegstaand vastgoed, plaatste twee geschikte kandidaten ter bewaking in de pastorie en een nieuw decennium vol getouwtrek leek in alle rust aan te kunnen vangen.

Zoals ik u al...

Het is dit weekend weer braderie voor onze deur aan de Dierenselaan, voor mij steevast het hoogtepunt van de lente. Niet om de grote variëteit aan handelaren, die ons steeds dezelfde artikelen tegen een andere waarde proberen aan te smeren, maar wel vanwege het telkens terugkerende drama dat zich achter de façade van kraamhouders en dranghekken afspeelt. Op vrijdag is hier nog niks van te merken. Een groot obstakel met waarschuwingsbord verspert onze straat en om dit geheel enig cachet te geven, staat bij deze barrière een individu opgesteld, die eventuele eigenzinnige autobestuurders met harde hand tot omkeren maant. Op zaterdag is dit hek nog wel aanwezig, maar de gemeentelijke verkeersregelneef heeft dan óók weekend, zodat de obstructie onbemand blijft...

“En, ome Jan, staat er nog wat leuks in de krant vandaag?” De oude man aan het tafeltje in het Patathoekje op de Dierenselaan schudt zijn hoofd en verzucht richting de cafetariarestaurateur: “Nee, gewoon dezelfde ellende als altijd.” Om zijn conclusie kracht bij te zetten vouwt hij de krant in vieren, pakt zijn blauwe regenjas van de stoel en maakt aanstalten om op te staan. De snackbarhouder verlegt hierop zijn aandacht naar de blonde jongen met een rugtas, die net zijn etablissement is binnengewandeld. “Weet je het al?”, klinkt het zakelijk. De jongen schudt zijn hoofd. “Nee, ik kijk nog even.” Terwijl zijn ogen langs het scherm vol aangeboden etenswaren glijden, sluipt ome Jan voorzichtig, maar met licht wankele tred dichterbij...