Al jaren gaat onze wijk gebukt onder een onmetelijke parkeerdruk, al had ik daar zelf nauwelijks last van. Aan het eind van een werkdag vond ik vrijwel strijk en zet een lege plek voor ons portiek, maar een nachtelijke uitspatting kon er wel eens toe leiden dat ik minutenlang rondjes moest rijden, eer ik eindelijk een beschikbaar fietsnietje tegenkwam om mijn dierbare tweewieler tegenaan te parkeren. Meestal was die plek zo’n drie straten van mijn huis.

Het stallen van een fiets in de open lucht heeft zo zijn nadelen. De seizoenen botvieren vierentwintig uur per dag hun verwoestende krachten op het hulpeloze rijwiel, dat zich tegelijkertijd kan verheugen op de ongevraagde belangstelling van dubieus handelaarsgespuis...