Elk seizoen wordt het clubje kleiner, maar nog elke ochtend komen ze rond half twaalf samen bij het Artikel 1 monument voor de Tweede Kamer. Daar wachten ze op iets dat nooit meer komen gaat. Het is een gewoonte die voor stadsduifbegrippen al generaties teruggaat, maar voor het menselijk vergelijk pas is ontstaan op een koude winterdag aan het begin van deze eeuw. Het begon met losse handjes rijst, neergestrooid in het stadscentrum op plekken die door wijlen Gerard Fieret waren overgeslagen...

Bruce is weer een blij man. Het supermarktmeisje dat al jarenlang één van de muzen vormt voor deze markante straatbewoner rond De Grote Markt, is eindelijk terug van vakantie en dat doet de glinstering in zijn pretoogjes zichtbaar goed. Stiekem is hij een beetje verliefd op haar. Dit brengt hem echter ernstig in dilemma met zijn tedere gevoelens voor die ándere dame: de pianiste. Zolang deze, ver weg in het buitenland, voortvarend werkt aan de opbouw van haar muzikale carrière, kan een praatje of grapje met de supermarktcaissière natuurlijk nooit kwaad. Want Bruce is altijd opgewekt. Waar anderen mopperend door de stad marcheren, is het voor hem telkens weer “a lovely day”. Regelmatig plaatst hij met zijn onvervalst Brits accent de opmerking: “I met an angel last night”...

Ik mis de bloemenman in de Grote Marktstraat. Ja, het is al lang geleden, maar in de dagen dat er nog V&D op de gevel van Hudson’s Bay stond, klinkers het trottoir sierden, de Nieuwe Passage slechts op de tekentafel lag en Amsterdam nog van mening was hun Noord/Zuidlijn sneller te bouwen dan Den haag zijn tramtunnel, stond dagelijks een bloemenman zijn felgekleurde boeketten aan te prijzen vanuit een klein bouwwerk tegenover Hans Anders. Hij stond daar prima, al kon niemand ontkennen dat de directe omgeving in zijn geheel een wat chaotische, misschien zelfs verwaarloosde indruk maakte. In dit decor zetten de gemeentearchitecten zich aan hun tekentafel en toen zij hun eindplannen presenteerden, bleek de toekomst voor de bloemenman weinig rooskleurig...

“Weet je waar ik trek in heb?”, vroeg mijn eega deze zondagochtend vanuit het niets. Nog voor ik de mogelijkheid kreeg deze kwestie tot mij door te laten dringen, laat staan een lijst van aannemelijke lekkernijen op te stellen, beantwoordde zij het zojuist opgeworpen vraagstuk zelf: “Een patatje. Zo’n lekker vet patatje! Wil jij ook iets?” Het was kwart voor elf. De toevoeging aan mijn adres was dan ook retorisch, inclusief licht spottende ondertoon.

Mijn vrouw verbaast zich namelijk al gedurende ons hele samenzijn over één van mijn vele vreemde eigenschappen: ik snack niet voor het middaguur. Deze merkwaardige karaktertrek dank ik aan mijn studententijd, om exacter te zijn het dagbladsimulatievak Deadline...