De jaarlijkse Bunkerdag komt er weer aan. Het is zo’n evenement dat mij steeds het gevoel geeft tóch een toerist in eigen stad te zijn, omdat er een geschiedenis aan de oppervlakte wordt gebracht waar je het exacte bestaan niet van wist, terwijl je er al jarenlang, soms letterlijk, bovenop stond. Het vorig jaar voor deze gelegenheid uitgegraven complex op de splitsing van de Hogeweg met de Duinweg was voor mij zo’n verrassing én aanleiding om met twee vrienden daar eens een kijkje te nemen. Aan deze bezichtiging bleek een wandeling gekoppeld naar een laatste bunker achter de Haringkade en de gids die ons bij deze tocht voor ging wist met gevoel voor drama te vertellen hoe, op dit olifantenpaadje tussen de twee uiteinden van de Duinweg, de voetstappen lagen van vele generaties voorouders...