Ik zie mijn huisarts vrijwel nooit. Niet dat ik iets tegen haar heb, maar ik behoor tot de hardnekkige patiëntengroep die altijd klachten krijgt buiten kantoortijden. Zo ook deze late zaterdagavond. Het is een bont gezelschap dat zich ophoudt in de wachtkamer van het Leyenburg. Er zijn twee jonge gezinnen, een echtpaar dat de gepensioneerde leeftijd lijkt te naderen, een oude man die bij elke stap gevaarlijk wiebelt met zijn wandelstok en een vader met zijn dochter. Het meisje staart met betraande ogen naar het scherm van haar telefoon, maar de oorsprong van haar verdriet blijft verborgen in de eensgezinde zwijgzaamheid van het wachtkamervolk. Alleen de peuters die zich in deze ruimte begeven laten onder het spelen nog wel eens een olijke schaterlach horen...