Als er in de jaren tachtig een Nederlands Kampioenschap had bestaan voor het fenomeen Planking, had mijn jeugdige ik zeker een gooi kunnen doen naar goud. Niet dat ik hoop dat u mij na deze ontboezeming ziet als zo’n driftige peuter die zich in conflictsituaties meteen krijsend op de grond werpt, want voor het welslagen van mijn oefeningen op het plankingterrein was ik juist sterk afhankelijk van de absolute onoplettendheid van mijn ouders. In beginsel is dit namelijk een volstrekt onschuldige aangelegenheid, want er is voor de beoefenaar van deze sport niet veel meer inspanning nodig dan zich in een zo horizontaal mogelijke positie op een vaste ondergrond te positioneren. Of, in normaal Nederlands: Planking is plat op je buik gaan liggen. Een koud kunstje voor iedere dreumes...