Een stukje dat begint met de zin “ik was onderweg naar…” zult u zelden van mij zien. De reden hiervoor is simpel: het feit dat ook ík mij wel eens verplaats, laat u als lezer volkomen koud. Dat ik op mijn eindbestemming ben aangekomen, kunt u immers al opmaken uit het verhaal dat voor u ligt. Slechts wanneer mijn straatavonturen van invloed zijn op het eindresultaat, is een kleine uitleg op zijn plaats. “Ik was onderweg naar mijn interviewafspraak, toen ik door een kleine onoplettendheid een opstaande stoeptegel over het hoofd zag. Als gevolg hiervan vindt u in dit wijkmagazine geen portret over het aloude ambacht der fietsherstellers, maar zetten we deze maand de wijkverpleegster in het zonnetje.” Dit is een goede reden om een verhaal te beginnen met “ik was onderweg naar…”...