Nog voor de treindeuren zich goed en wel konden openen, sprong de Herdershond met een sierlijke boog het perron op. “Lekker hè, vaste grond onder de voeten”, sprak ik het dier toe. “Dat is het niet”, pareerde de rechtmatige eigenaar mijn aanname. “Hij heeft gewoon veel lol in het in- en uitstappen.” Voor ik kon reageren en de hond kans zag zijn kunstje te herhalen, sleurde zijn baas hem richting stationshal.

De trein was inmiddels leeggestroomd, dus traden wij binnen. Ons voorbeeld werd gevolgd door een tweetal waarvan ik met één blik besloot dat zij voorzitter moest zijn van een studentenvereniging. Haar blonde haren droeg zij met een lichte slag tot iets onder haar nek. Ze was slank, maar in het gezicht pronkten twee appelronde wangen...