Vriendin Wendy is verhuisd. Sinds enkele weken bewoont zij een prachtvolle parterre in een rustige volkswijk, wat in schril contrast staat met de rumoerige locatie van haar vorige etage aan de Visbanken. Het grootste deel van onze vriendschap resideerde ze echter in een studentenhuis aan het eind van de Obrechtstraat, waar de bewoners elk weekend wel aanleiding vonden voor een feestje, zonder dat men keek op een introducé meer of minder.

Met deze wetenschap in het achterhoofd gaan mijn collega’s Anja, Antonio, Manuel en ik tien jaar geleden dan ook gretig in op Wendy’s uitnodiging om het Valentijnsbal van haar studentenhuis mee te vieren...

Loes was er ineens, net zo onverwacht als de openingszin van deze ode aan een oud-klasgenote. Haar deelname aan de film van mijn geheugen start op de sombere maandagochtend na een herfstvakantie aan het eind van de jaren negentig, waar haar plotselinge aanwezigheid in het biologielokaal een spontane opklaring van een tot dan toe triest voorziene dag beloofde.

Loes was ingedeeld in onze Havo klas, maar aan haar uiterlijk waren de sporen van een hoger beoogde opleiding nog duidelijk af te lezen. Ze brilde, was minimalistisch in make-up en haar kledingstijl was verzorgd, doch niet per sé hip. Loes kletste wel, maar giechelde weinig en scoorde met al deze eigenschappen hoge punten op mijn lijstje met ideale karaktertrekken voor potentieel relatiemateriaal.

Die eerste ochtend zetelde ze schuin...