“Stel je er niets van voor!”, had mijn moeder nog gewaarschuwd, waarna een collega mij verkondigde hoe “dit soort simpele zaken” binnenkort allemaal via internet te regelen zouden zijn. Toch togen wij die middag verwachtingsvol naar het Haagse stadhuis. Ik grapte al tegen mijn vriendin hoe een oude, verbitterde man ons zou doorzagen over huwelijkse trouw en een laatste, wanhopige poging deed om ons van ons voornemen af te brengen. Maar niets was minder waar. Voortaan luister ik gewoon weer naar mijn moeder!

Onze trouwdatum stond al vast in een pril stadium van de relatie. Waar het in die dagen nog als “als wij ooit gaan trouwen” uit onze mand kwam, veranderde dat langzamerhand in “wanneer wij gaan trouwen”. Één ding had mijn vriendin wel geëist: ik moest door de knieën! In liefde en huwelijksaanzoeken was alles geoorloofd, al liet ze zich terloops wel ontvallen dat ze Parijs te cliché vond; precies het plan waar ik al maanden op zat te broeden…

Ik gooide het over een andere boeg, betrok mijn moeder (overigens zonder haar medeweten) in het complot en ging op kettingjacht in de stad. Na een avondje poolen ging ik bij thuiskomst door de knieën, en het verkregen antwoord was gelukkig datgene dat ik verwachtte. Na het heugelijke nieuws aan de familie verteld te hebben, besloten wij dat het tijd werd om naar het stadhuis te gaan om één en ander officieel vast te laten leggen. We namen een vrije dag en meldden ons bij de welkomstbalie van het Haagse stadhuis, vertelden over onze plannen en kregen een briefje met daarop twee cijfers en een letter. “Uw oproep verschijnt vanzelf op het scherm” werd er gezegd. Een indicatie van de wachttijd kon men ons niet geven. Een half uur later nog steeds niet. We besloten dat we tijdens onze vakantie, twee weken later, nog wel eens terug zouden keren. Zo gezegd, zo gedaan.

Pas na een opmerking over de maandagmorgenblues, viel het masker van de strenge directrice van haar gezicht.

Deze keer zaten we binnen vijf minuten aan het loket van een nogal bijzondere trouwambtenaar. Een type van weinig woorden en duidelijk geen ochtendmens. De twee bekertjes water en het volle flesje Spa dat op haar bureau stonden, suggereerden nadorst. Een vermoeden dat ze overigens later in het gesprek bevestigde. Het duurde dan ook even voor ze op stoom kwam. Pas na een opmerking over de maandagmorgenblues, viel het masker van de strenge directrice van haar gezicht. Ze vertelde over een etentje met vrienden de vorige avond, en hoe slecht zoiets combineert met een wekker die de volgende ochtend vroeg afgaat. Ontspannen babbelend vulden we de benodigde papieren in, tot het onderwerp ondertrouw aan bod kwam. “Nee, dat kan niet nu geregeld worden”, antwoordde ze op een vraag van mijn vriendin. “Daar moet echt een aparte afspraak voor worden gemaakt met de trouwambtenaar”, voegde ze er plechtig aan toe.

Exact vier weken en een kwart dag later mochten we terugkomen. Braaf meldden wij ons vijf minuten van tevoren bij de welkomstbalie, en deze keer mochten we doorlopen naar een kamertje. Het gelukkige stel voor ons verliet de ruimte op het moment dat wij aankwamen. We mochten dan ook direct plaatsnemen. Achter het bureau zat dezelfde dame die ons vier weken eerder nog plechtig meldde dat er voor ondertrouw toch écht een aparte afspraak moest worden gemaakt. Terwijl zij druk telefoneerden, wachtten wij vol spanning op wat komen ging. Dat laatste was niet veel. Al bellend overhandigde ze ons een papier dat we moesten nakijken en tekenen. Nadat ze had opgehangen, pakte ze het door ons getekende formulier op en excuseerde zich. Enkele minuten later keerde ze terug, overhandigde ons een enveloppe voor de trouwambtenaar in Rijswijk, en feliciteerde ons met onze ondertrouw. Niks adviezen of goede raad, geen toespraak en geen bloemen. “Het is de laatste dagen druk met trouwen”, was het laatste statement dat ons meegegeven werd. Zes minuten na onze aankomst bij de welkomstbalie, stonden we weer buiten.

“Stel je er niets van voor!”, had mijn moeder nog gewaarschuwd, en tóch togen wij die dag verwachtingsvol naar het Haagse stadhuis. Wie nu denkt dat wij daarna teleurgesteld het pand verlieten, heeft het mis. Sterker nog: stiekem zijn we het logge ambtenarenapparaat van de gemeente Den Haag dankbaar. Immers: als “simpele zaken” als ondertrouw binnenkort te regelen zijn via internet, vervalt vast ook het recht op een vrije dag voor deze gelegenheid. Dus tortelduifjes verenigt u en regel snel een huwelijk bij het loket van uw gemeente. Nu kan het nog…