Mevrouw Lange, mijn juf uit groep 7 van de basisschool, had haar adolescente jaren doorgebracht in een Jappenkamp op het toenmalig Nederlands Indië. Een oorlogstrauma hield ze hier niet aan over, maar wel zou ze de rest van haar leven een grotere waarde blijven hechten aan 15 augustus als officiële einddatum van de Tweede Wereldoorlog, dan aan onze nationale bevrijdingsdag op 5 mei.

De moeder van mevrouw Lange sleet de laatste jaren van haar leven in zo’n Haags verzorgingshuis dat de lotsbestemming van haar clientèle al subtiel in het naamplaatje boven het huisnummer gebeiteld heeft. Als fris gepensioneerd lerares zag zij hier een mooie vrijwilligers taak voor zich weggelegd en ook na het overlijden van haar moeder, zou zij nog geruime tijd aan deze instelling verbonden blijven als assistente van de gymdocente.

Het was in deze vrijwillige functie dat haar enkele jaren geleden ter oren kwam dat het tehuis de nationale driekleur die betreffende 15 augustus niet zou hijsen. Er zat een scheur in het textiel en de aanschaf van een nieuwe vlag was op korte termijn niet voorzien, bevestigde de directrice desgevraagd. Het dringende verzoek van mevrouw Lange om dit besluit opnieuw te overwegen nam zij welwillend ter harte, maar enige zekerheid over een bevredigend resultaat kon zij op korte termijn niet garanderen. De tijd begon echter wel te dringen, want het was al augustus.

één telefoontje later wist ze alles wat ze weten wilde over kwaliteit, prijzen en levertijd van de Nederlandse driekleur

Het tijdperk van de online aankopen mag dan volledig langs mevrouw Lange zijn heengegaan, dankzij de onvolprezen telefoon had zij toch toegang tot de hele wereld. Eenmaal thuisgekomen wendde zij zich ogenblikkelijk tot de nummerinformatie, waar zij de gegevens opvroeg van een haar bekende vlaggenfabriek en nog één telefoontje later wist ze alles wat ze weten wilde over kwaliteit, prijzen en levertijd van de Nederlandse driekleur.

Enkele dagen liet ze de zaak bezinken, maar daarna belde zij opnieuw naar de vlaggenfirma om haar offerte te bekrachtigen. Haar bestelling ging direct op de post en de rekening zou worden nagestuurd. Vervolgens informeerde ze bij de directrice van de zorginstelling of er wellicht al nieuws was. Jazeker: er zou een vlag komen, al ging dat helaas niet meer lukken voor het eind van de zomer. Daarop vertelde mevrouw Lange dat ze een cadeautje had voor het tehuis en dat dit de volgende dag nog afgeleverd zou worden.

Dat jaar reed mevrouw Lange na de officiële herdenking bij het Indisch Monument langs het verzorgingshuis, waar zij haar eigen vlag aan de dakrand zag wapperen. Nog diezelfde week volgde een bedankbrief, waarin haar betrokkenheid bij de verpleeginstelling werd geprezen. Opnieuw klom ze in de telefoon, maar de directrice bleek nu op vakantie. Wel trof ze een stagiaire, die van de hele gang van zaken op de hoogte was. “Maar bent u dan niet blij met de brief?”, informeerde het meisje geschokt. “Dat wel”, beaamde mevrouw Lange, “Maar het klopt niet. Het ging mij meer om het historisch belang dan om het tehuis”, voegde ze toe. “Maar wat is er dan op 15 augustus?”, vroeg de stagiaire nu toch nieuwsgierig geworden, waarna de voormalig onderwijzeres het meisje een telefonische lezing gaf over die laatste dagen van de Tweede Wereldoorlog, na 5 mei 1945.

Als lerares mocht zij dan gepensioneerd zijn, als docente was mevrouw Lange nooit in ruste.